Statistieken - Rittenoverzicht - Foto's 1 - Foto's 2 - Foto's 3 - Foto's 4

Eind september 2011... ik krijg een mailtje van Patrick of ik niet geïnteresseerd ben om hem en z'n fietskompaan Koen volgende zomer te vergezellen tijdens een Tour de France Randonneur (zie uitleg). Samen hebben ze het plan opgevat om de échte Ronde van Frankrijk te rijden. Beide wielertoeristen willen me er graag bij hebben omdat ik deze TdFR zelf al 2 maal reed. Met m'n opgedane ervaring zou ik een ideale fietspartner zijn om hen tijdens deze 4.800 km lange rondrit te begeleiden.
Mijn eerste reactie hierop was "ik zie dat volledig zitten"...! Na m'n 2 eerder geslaagde reizen had ik mezelf immers wijsgemaakt dat ik die TdFR nog wel eens zou rijden.

Maar... er is altijd een "maar" in 't verhaaltje hé... Ik zat met m'n gedachten eigenlijk al bij een andere grote uitdaging die ik in 2012 wilde verwezelijken: de Tour du Mont Blanc! In een Cyclelive Magazine had ik een verslag gelezen over deze dubbele Marmotte (330 km lang en meer dan 8.000 hoogtemeters!!), en die wou ik zo snel mogelijk op m'n palmares zetten!

Bij een eerste vergadering bij Koen thuis legde ik m'n fietsvrienden uit dat ik eerst en vooral die TdMB wilde rijden in plaats van de TdFR (Koen had die Tour du Mont Blanc trouwens in 2011 al gereden in - door de regen en de kou - onmenselijke omstandigheden). Ik wilde hen gerust helpen bij de voorbereiding en planning van hun Tour de France, maar zelf zou ik dus niet meerijden. Hieraan gekoppeld zouden ze ook een ervaren volger met de wagen (m'n vader) missen. Bij zulke fietsreizen is het immers mooi meegenomen dat er iemand de bagage met de wagen vervoert en klaar staat met bevoorradingen tijdens de ritten.
Wel beloofde ik dat, indien ze hun plannen een jaartje uitstelden, ik in 2013 normaal gezien wel zou meerijden! Dit voorstel brachten Patrick en Koen in twijfel... Ofwel de TdFR alleen rijden en "hun plan trekken" bij manier van spreken, ofwel een jaartje wachten en dan mee genieten van de volgwagen...

Intussen had ik m'n Mont Blanc-avontuur al wat verder uitgewerkt...: ik zou er eveneens een fietsvakantie van maken! Dat wil zeggen: met de fiets naar Les Saisies (startplaats TdMB) rijden en na dat ritje rond de Mont Blanc met de fiets terugkeren naar huis, door Zwitserland en het Zwarte Woud. M'n vader was alweer onmiddellijk bereid om met de wagen te volgen...

Ik stelde aan Patrick en Koen voor om mee te fietsen, zodat ze al wat ervaring konden opdoen in het fietsreizen voor volgend jaar. M'n voorstel beviel hen en ze beslisten om hierop in te gaan... Met m'n broer als 4e man zouden we in 4 dagen naar Les Saisies rijden en nadien in 6 dagen terugkeren naar huis. Voor Koen DC was dit ook een gelegenheid om de TdMB nu in hopelijk beter weer te rijden en ook om z'n tijd fel te verbeteren.

Na deze eerste afspraken werkte ik onze planning verder uit. Belangrijkste zaken waren om een route voor te bereiden (op GPS) en hotels te boeken voor de volledige reis. De rest, de fysieke voorbereiding, moest elk voor z'n eigen rekening nemen natuurlijk...

Een andere fietsvriend (Jan, die ik vorig jaar had leren kennen tijdens m'n georganiseerde trip naar Milaan - San Remo en de Ronde van Lombardije) kwam via m'n profiel op wielertoerist.be (bestaat niet meer intussen) op de hoogte van m'n plannen voor deze zomer. De volledige reis meemaken zou hij thuis niet kunnen verkopen, maar de Tour du Mont Blanc zelf, die zag hij wel zitten...!

Maar nu over tot actie...: zelf reed ik tijdens de wintermaanden niet echt overdreven veel met de fiets, maar vanaf de maand maart wou ik m'n trainingskilometers toch stilletjes aan opdrijven. Ideaal daarvoor waren de BRM's (Brevets Randonneurs Mondiaux), die vanaf die periode wekelijks over een groot deel van het land georganiseerd worden. En het was tijdens die eerste BRM van het jaar (op 03/03 in Anderlecht) dat zich een klein drama voltrok voor Patrick. We waren 's morgens, samen met Koen DC, al met de fiets naar Anderlecht gereden en voelden ons klaar om aan het nieuwe seizoen te beginnen... Maar na een goeie 18 km reed Patrick over een kleine haak met spanband, deze haak kwam in z'n wiel terecht en klemde zich volledig ter hoogte van de voorrem. De gevolgen waren zeer erg: na een salto kwam Patrick op z'n rechterzijde terecht en bleef enkele seconden bewusteloos liggen, waarschijnlijk volledig in shock! Even later kwam hij bij zijn positieven en toen was al duidelijk dat hij niet meer kon verder fietsen. Intussen had iemand reeds de ambulance gebeld en Patrick werd afgevoerd naar het hospitaal in Tubize. Z'n fietsmaat Koen DC vergezelde hem en Patrick z'n vrouw was ook al verwittigd van het accident. De diagnose van de val was zeer hard... sleutelbeen, enkele ribben en schouderblad gebroken! Patrick ging zeker 6 tot 8 weken buiten strijd zijn... En met een fietsdoel als de Tour du Mont Blanc in het vooruitzicht was dit zeker een slechte zaak!

Na enkele weken platte rust kon Patrick stilletjes aan terug beginnen fietsen en ondanks de goede vooruitgang van z'n conditie en een verbetering van z'n tijd op de 3 Ballons besliste hij om zich toch niet in te schrijven voor de TdMB...! De fietsreis heen en terug zag hij volledig zitten, maar voor de TdMB paste hij liever. Intussen had de rest van ons groepje zich wel al ingeschreven (€ 110,00 deelnameprijs) en was alles geregeld om ook Jan gedurende 2 nachten te kunnen ontvangen in "Hôtel Le Calgary" in Les Saisies. Hij zou reeds een weekje op voorhand met z'n caravan naar Sallanches vertrekken om nog wat bij te trainen en dan op zaterdag 21 en zondag 22 juli samen met ons op hotel in Les Saisies verblijven. Nadien ging hij zijn vakantie verder zetten met vrouw en kinderen in Kroatië.

M'n eigen voorbereiding verliep vooral door het slechte voorjaarsweer ook al niet zoals ik die gepland had en uiteindelijk nam ik maar aan 2 BRM's deel (waaronder m'n eigen BRM van 300 km). In m'n vrije weekends (m'n dochters zijn om de 2 weekends bij mij) had ik immers ook gepland om aan verschillende andere cyclo's deel te nemen. Maar met 11.225 km in de benen aan de start van onze fietsreis mag ik uiteindelijk niet klagen denk ik. De enige klimcyclo's waar ik aan deelnam waren de Philippe Gilbert Classic, Tilff - Bastogne - Tilff en de wondermooie Maratona dles Dolomites. Overige cyclo's die ik als training voor deze zomer bekeek waren onder andere de volledige Ronde van Vlaanderen, Peter Van Peteghem Classic, Superklassieker, Gouden Flandrien en Parijs - Roubaix.

Intussen kwam D-Day steeds dichter en er werd afgesproken om op dinsdag 16/07 tegen 18u00 samen te komen om de bagage in onze volgwagen te plaatsen. Doordat we de volgende ochtend reeds met de fiets vertrokken zou er dan geen ruimte en tijd meer zijn om ons met die bagage bezig te houden. Zo gezegd zo gedaan... de bagage die we dagelijks nodig hadden zoals kledij en toiletgerief werd vakkundig in de wagen verdeeld. Het reservemateriaal voor de fietsen, extra kledij voor de TdMB, toolbox en dergelijke werden in de ski-box bovenop de wagen gelegd. We hadden zelfs een volledige reservefiets mee voor in uiterste geval van nood (kaderbreuk of andere schade die niet onmiddellijk zou kunnen hersteld worden) te gebruiken!

Op woensdagmorgen 17/07 stond m'n broer zoals afgesproken om 8u00 aan m'n deur. Hij kwam reeds van Kalken met de fiets en samen zouden we enkele kms verder Koen DC oppikken. Daarna was het de beurt aan Patrick en eens we voltallig waren kon onze fietsvakantie voorgoed beginnen! Met amper 13° C liet de temperatuur te wensen over en ook die miezerige motregen konden we gerust missen. Maar het was nu niet anders en gelukkig droogde het na een tijdje volledig op. Alleen de Z-W wind zat nu nog tegen, en dat zou de 4 komende dagen zo blijven.

Na 71 km reden we door de stad van premier Di Rupo (Bergen) en 13 km verder reden we ter hoogte van Bettignies Frankrijk binnen. M'n vader (die ons even daarvoor had ingehaald) stond wat verder (km 90) ter hoogte van Maubeuge langs de kant van de weg voor onze eerste bevoorrading. Na een kleine 20 minuten reden we verder en net voorbij Maubeuge kregen we af te rekenen met onze eerste platte band. M'n broer was het "slachtoffer" van dienst... Het zou trouwens bij deze ene lekke band blijven... toch straf wanneer je weet dat we met ons vieren gedurende 13 dagen allemaal samen een dikke 8.000 km gereden hebben op niet altijd perfecte wegen...!

Op km 164, in Moncornet, stond onze volgwagen een tweede keer en daarna reden we door naar onze dagbestemming Reims waar ik geboekt had in Best Hotel Reims, iets buiten het centrum van de stad gelegen. Maar in de voorbereiding van m'n track had ik voorzien om door het centrum van de stad te rijden kwestie van onder andere de Porte de Mars en vooral de kathedraal Notre Dame eens te bezichtigen...! Ondanks de frisse start deze morgen werd op de Polar van m'n broer toch nog een maximum temperatuur van 30° gemeten, en dat was warm genoeg om bij aankomst in het hotel eerst een frisse pint te gaan drinken...! Na een deugddoende douche aten we 's avonds in het restaurant van het hotel en werd reeds uitgekeken naar de rit van de volgende dag, naar Aisey sur Seine.

Na ons vertrek uit Reims om 8u25 reden we eerst nog op lange rechte wegen doorheen grote wijngaarden in de Champagne-streek. Later volgden even grote zonnebloemvelden en na een kleine 70 km hielden we om 11u15 een eerste keer halt aan de volgwagen in Songy. M'n broer had al een tijdje last van een vervelend getik dat uit z'n achterwiel kwam, maar hij kon de oorzaak ervan niet vinden tijdens onze pauze. Dan maar verder rijden ermee...! De temperatuur lag vandaag al een stuk hoger dan gisteren en in Brienne le Château hielden we een eerste extra stop om wat verfrissende drank aan te kopen. Koen DC profiteerde ervan om z'n voeten te verfrissen in de plaatselijke fontein. We vervolgden onze weg verder zuidwaarts en na 143 km volgde onze 2e bevoorrading aan de volgwagen in Vendeuvre sur Barse om 15u20. Na een kleine 40 minuten vertrokken we voor de laatste 70 km van de dag, maar even verderop werd de weg versperd... "Route Barrée" vermeldde het bord. We trokken er ons niks van aan (de omweg zou te groot geweest zijn) en reden gewoon door. De rit verliep verder probleemloos en in Châtillon sur Seine stopten we door het droge en zonnige weer nog een keer voor extra drinken. Daardoor was het uiteindelijk 19u05 toen we na 210 km in Aisey sur Seine aankwamen. Zoals het een dagelijkse gewoonte zou worden dronken we eerst nog een frisse pint (of 2) vooraleer ons zelf te verfrissen en te genieten van het avondmaal.

Naargelang de ritten (iets) korter werden leek het ook een gewoonte te worden om (iets) later te vertrekken. Zo vertrokken we op donderdag 19/07 maar om 9u00 uit Aisey sur Seine voor een rit van 190 km. Na amper 30 km viel me een wegwijzer op naast de weg... "Source Seine" stond hierop. Ik was blijkbaar de enige die dit opgemerkt had want m'n reisgenoten repten hier geen woord over. Toch maar even gechecked op de landkaart en inderdaad... via een kleine omweg konden we aan de bron van de Seine komen. "Nu we hier toch in de buurt zijn kunnen we die bron meteen maar eens gaan bekijken" overtuigde ik de anderen. Iedereen was het daar mee eens en zo stonden we die dag om 10u40 aan de bron van de wereldberoemde Seine, die ontspringt op een hoogte van 458 m en waarvan Sequana de riviergodin is.

Iets na de middag reden we dan weer door de hoofdstad van Bourgogne, Dijon. Daar wou Koen DC in het centrum een terrasje doen en na wat zoekwerk kwamen we uiteindelijk terecht op de Place François Rude. Toen we weer vertrokken reden we nog langs de mooie Place de la Libération en 12 km verder (in Bretenière) stond m'n vader ons op te wachten voor bevoorrading aan de volgwagen. We hadden er toen al 86 km opzitten. De tweede bevoorrading die dag werd in Chaumergy gegeven, waar we na 144 km een half uurtje pauzeerden. Bij het verlaten van Lons le Saunier iets verderop werden we op een serieuze klim getrakteerd... "Forte Montée 13%" stond op het verkeersbord gemeld! En ja hoor, het was een "forte montée", maar dit was natuurlijk 100 keer niks in vergelijking met wat ons zondag te wachten stond...! Clairvaux les Lacs was onze bestemming vandaag en ons hotel was voorzien van een leuk terras waar men bovendien Stella schonk! Nadien zakten we af naar de bio-pizzeria rechtover het hotel waar de avond in alle gezelligheid werd gesloten.

Intussen zaten we aan de laatste rit van onze heenreis, van Clairvaux les Lacs naar Les Saisies. Het zou met 180 km de kortste, maar met 3.761 Hm ook de zwaarste rit worden van deze 4-daagse. We verlieten Clairvaux om 8u25 en begonnen meteen aan een klim, richting St. Laurent en Grandvaux. In deze klim namen Koen DC, Patrick en ik een klein afslagje om even naar het prachtige meer van Bonlieu te gaan kijken. M'n broer volgde intussen verder de GPS-track. Na Saint Laurent en Grandvaux volgde een afdaling naar Morez om dan de rest van de klim naar Les Rousses, waar onze eerste dagbevoorrading na amper 46 km plaatsvond, te vervolledigen. Na de bevoorrading ging de klim in "vals plat" verder naar de Col de la Faucille, gelegen op 1.323 m. Deze bereikten we om 11u55 na 64 km. Daarna volgde een zalige afdaling naar Gex en Genève in Zwitserland. Als vakantiefietser telt niet alleen het fietsen bij mij, maar wil ik hier en daar ook wel eens wat zien... daarom had ik de track in Genève langs het Place des Nations laten lopen, waar het hoofdkwartier van de Verenigde Naties zich bevindt. We reden ook langs het Wilson Palace, waar de "Mensenrechten" van de VN worden besproken. Bedoeling was om aan het Meer van Genève een bevoorrading te voorzien, maar gezien de drukte was dit vrijwel onmogelijk, dus werd deze verplaatst naar Reignier, een kleine 15 km buiten Genève.
Nog 70 km restte ons daarna nog om af te leggen naar Les Saisies, waarvan goed 50 km klimmen... Eerst moesten we naar St. Jean de Sixt, waar de eerste kms van de klim prachtig mooi zijn doorheen de ravijn waar Le Borne naar beneden stroomt. Na enkele kms klimmen kwam ons een fietser tegemoet gereden die zowaar naar me zwaaide... het was Jan die ons wat kwam vergezellen! Ik had hem via SMS op de hoogte gehouden van de progressie van onze reis en hem voorgesteld om in de mate van het mogelijke een stukje met ons mee te rijden. Dat voorstel kon hij natuurlijk niet weerstaan en hij had zelfs een verrassing in z'n achterzak zitten: een Chimay Bleue! Op een vlakker stuk van de klim reden we gezellig samen verder naar St. Jean de Sixt, maar toen het weer wat steiler werd vonden Jan en Koen DC elkaar blindelings. Zij waren zonder twijfel de beste klimmers onder ons en lieten dat graag merken! We zagen ze pas terug aan de volgwagen in St. Jean de Sixt. Daar werd nog wat verder nagepraat en afspraken gemaakt voor de volgende dagen. M'n broer, Koen DC en Patrick maakten er ook de Chimay soldaat... Jan z'n wagen stond in St. Jean de Sixt geparkeerd maar hij liet zich graag overtuigen om de rest van de klim naar de Col des Aravis ook nog te rijden. In sneltempo haspelden Koen DC en Jan deze klim af... deze 2 hadden elkaar duidelijk gevonden en waren van gelijkaardig niveau! Het was pas terug boven op de col dat we hen terugzagen, de ene genietend van een Coupe Aravis, de andere nippend van een cola. Intussen begon het weer er steeds onheilspellender uit te zien en besliste m'n broer er de brui aan te geven. Hij zou de rest van de trip naar Les Saisies wel droog en warm in de wagen doorbrengen. Jan daalde terug naar St. Jean de Sixt en zouden we de volgende middag terugzien; Koen DC, Patrick en ik maakten ons klaar voor de afdaling naar Flumet en de laatste klim van de dag naar de Col des Saisies op 1.650 m. De afdaling konden we gelukkig nog in droog weer afleggen, want het was pas na enkele kms klimmen dat het wat begon te regenen. Uiteindelijk was het 19u40 toen ik aankwam in Hotel Le Calgary, eigendom van voormalig Olympisch ski-kampioen Franck Piccard die op de Olympische Winterspelen van 1988 in Calgary goud behaalde in de Super G... vandaar de naam van z'n hotel.

Hiermee zat de heenreis er alvast op en deze was zonder problemen verlopen. Op die 4 dagen reden we 802 km en overwonnen we 8.283 Hm.

De volgende dag, zaterdag 21 juli, was een rustdag en gebruikten we om onze fietsen nog eens grondig na te kijken en te kuisen. Ondanks ze nog niet volledig versleten waren, verving ik m'n beide banden en de remblokjes voor- en achteraan. Tijdens dit onderhoud maakten we ook kennis met andere Belgen die in het hotel verbleven. Zoals +/- 90% van de gasten waren ook zij deelnemer aan de TdMB. En ook Jan zagen we er, zoals afgesproken, opnieuw terug.

Na een middagmaal in "La Taverne Savoyarde" (eerst steak met frieten, gevolgd door een bord tagliatelli met champignons) werd het tijd om af te zakken naar de achterkant van het Office du Tourisme. Daar kon iedereen z'n deelnamepakket ophalen waarin onder andere het startnummer, een chip en een wielertruitje zaten. Om 17u00 werden we terug in de zaal verwacht voor een uitgebreide info-vergadering waarin een aantal zaken en afspraken zouden uitgelegd worden. Die meeting begon uiteindelijk pas omstreeks 17u45 en liet op de meeste deelnemers een verwarde indruk na. De twee belangrijkste items waren eigenlijk dat de eerste afdaling (van Les Saisies naar Flumet) achter de neutrale wagen diende te gebeuren en dat de deelnemers ten laatste op de middag in Martigny (na 110 km) moesten gepasseerd zijn. Wie dat niet haalde was volgens de organisatie niet geschikt om de volledige TdMB te rijden en had dan de keuze om ofwel terug te rijden, ofwel een korte omleiding te volgen waarbij de zware klim naar Champex-Lac vermeden werd. Deelnemers die hier reeds moesten passen werden zowieso geen "Finisher" van de TdMB.

Wie gebruik wilde maken van een "bag-drop" (persoonlijk zakje met extra kledij en/of bevoorrading die door de organisatie op bepaalde punten zou worden afgezet) kon dit na de info-sessie in orde brengen. Jan en Koen DC maakten hier gebruik van aangezien zij voor een "goeie" tijd zouden rijden en op die manier onze volgwagen waarschijnlijk niet meer zouden zien in de tweede helft van de rit. Patrick nam zowieso niet deel (hij ging wel een klein stukje meefietsen) en Koen had al laten weten dat hij die Tour ook niet volledig zou uitrijden. En ik wist van mezelf dat ik Jan en Koen DC zeker niet kon bijhouden (ook al omdat ik zeer regelmatig stop om hier en daar een foto te nemen), waardoor zij de volgwagen dus deels zouden moeten missen.

Na de meeting konden de deelnemers ook nog van een kleine pasta-maaltijd genieten, maar die volstond voor de meesten niet waardoor ik nadien nog snel een pizza ging eten. De rest van de avond hielden we het rustig en kropen relatief vroeg onder de wol.

Die ene grote uitdaging waar we met z'n allen een hele tijd naartoe geleefd hadden stond nu, zondag 22 juli 2012, voor de deur! De wekker ging reeds af om 3u45... Het ontbijt was van de avond voordien al op de kamer gebracht en we hadden dus alle tijd om ons klaar te maken. De weersvoorspellingen zagen er alleszins een pak beter uit dan vorig jaar, toen de deelnemers in de regen startten en die ook een hele dag over zich heen kregen. Van de 250 deelnemers kwamen er toen amper een stuk of 90 aan.

Nu werd een hele dag zonnig, maar fris weer voorspeld! Met enkel een hemdje, mouwstukken en een paar "tussenseizoenhandschoenen" als extra kledij begaf ik me naar de start, waar de thermometer 5 à 6°C aanduidde. Samen met m'n broer, Koen DC en Jan wachtten we nog enkele minuten het startschot af en om 5u00 stipt werden we dan losgelaten op de afdaling richting Flumet. Zoals eerder aangekondigd werd deze afdaling omwille van de duisternis (en hier en daar de slechte staat van de weg) achter een neutralisatiewagen gereden. Hier verbleef ik nog een tijdje in het gezelschap van Jan en Koen DC maar toen in Flumet de "race" pas echt van start ging waren beiden snel uit m'n gezichtsveld verdwenen. M'n broer was in de afdaling al wat achterop geraakt en ik begon dus solo aan deze tocht. Doordat ik regelmatig stopte voor een foto kon ik ook nooit echt lang in een groepje meerijden... maar dat deerde me niet... ik ben immers gewoon van alleen te rijden!

Een eerste bevoorrading vond plaats na 52 km, enkele kms vóór Les Houches. Patrick was met de volgwagen tot daar meegereden en zou vanaf de bevoorrading tot aan de top van de Grand St. Bernard meefietsen met m'n broer. De eerste col van de dag, de Col des Montets op 1.419 m, lag goed 26 km verder en begon pas echt iets voorbij Chamonix. Deze vormde natuurlijk nog geen probleem.

Na een korte afdaling doken we Zwitserland (Trient) binnen en volgde vrijwel meteen de 2e col op de lijst: Col de la Forclaz (1.526 m). Dit was een zeer mooie en gelijkmatige klim, alleen op het einde werd het iets steiler. Daarna volgde alweer een, nu iets steilere, afdaling naar Le Brocard (Martigny) op 558 m.

Vanaf hier begon het terug langzaam aan te klimmen naar Les Valettes - Martigny op 623m hoogte. Het was ook hier (na 110 km) dat de deelnemers ten laatste om 12u00 moesten passeren, anders werden ze "uit koers" genomen. Ikzelf was daar om 9u45 en was dus ruim op tijd. M'n broer en Patrick daarentegen kwamen een tijdje na mij toe, maar kozen ervoor om de omleiding via Sembrancher te volgen en de Champex links te laten liggen. Voor die Champex, op 1.498 m, moesten we op 11,6 km 875 hoogtemeters overwinnen... dus een gemiddelde stijging van meer dan 7,5 %. De steile haarspeldbochten in het begin van de klim zijn een lust voor het oog en halfweg zitten enkele stevige stukjes tussen 10 en 13%, maar het is pas aan het meertje bovenaan de col dat je beseft in welk prachtig natuurgebied hier gefietst wordt...!

Via een mooie afdaling werd nadien Orsières bereikt (892 m), waar we richting Bourg St. Bernard insloegen op de "21". Dit is een brede goed lopende asfaltbaan waar toch heel wat verkeer op terug te vinden was. Die eerste 20 km reden bijgevolg nog redelijk "vlot" en wanneer de Barrage des Toules (1.810 m) bereikt werd begon iets verder in Bourg St. Bernard (1.915 m) de tunnel onder de Grand St. Bernard. Als fietser mag je daar natuurlijk niet door en werden de laatste 6,5 km naar de top in een prachtige omgeving afgewerkt. Het was ook op die splitsing dat Patrick en Koen daar plots stonden. Door de Champex niet te beklimmen waren zij voor mij aan de Grand Bernard kunnen beginnen en daar stonden ze dus... even uit te rusten. Samen reden we die laatste kms, met gemiddeld 8,5 % stijging, naar de top. De rivier Drance loopt er een hele tijd pal naast de weg en zorgde voor mooie fotomomenten.

Tegen 13u30 (dus na 8,5 uur onderweg te zijn) bereikten we de Col du Grand St. Bernard (2.469 m). Er stonden 158 km op de teller en ik was nog niet eens halfweg! Patrick besliste daar om niet verder te rijden en m'n broer wou wel nog tot aan de volgende bevoorrading fietsen in La Salle (60 km). Vanaf de bevoorrading op de Grand St. Bernard reden we trouwens op Italiaans grondgebied.

Om aan de afdaling te starten deed ik eerst m'n mouwstukken terug aan en gedurende de eerste kms zelfs m'n handschoenen... Er volgde een zeer lange afdaling van meer dan 35 km naar Aosta, vanaf waar de baan in licht stijgende lijn gedurende een goeie 25 km naar de bevoorrading in La Salle liep. De wind zat in deze vallei volledig tegen, maar het prachtig zicht op de Mont. Blanc compenseerde dit ruimschoots. Ik profiteerde ook volop van de aanwezigheid van m'n broer die me op dit stuk de hele tijd uit de wind zette. Hij wist natuurlijk dat hij wat verder aan de bevoorrading zou stoppen, terwijl ik toch nog een tijdje onderweg zou zijn. Aan de bevoorrading was nu ook een pasta-maaltijd voorzien om terug even op krachten te komen.

Na deze deugddoende bevoorrading zette ik m'n weg alleen verder naar Pre-Saint-Didier, vanwaar nu de kleine broer van vorige col moest beklommen worden: de Col du Petit Saint Bernard (2.188 m). Deze is vanaf Pre-St. Didier nog 23 km lang waarbij 1.155 m hoger moet geklommen worden (dus "amper" dik 5%, maar goed voelbaar als 5e col van de dag).

Na 6 km klimmen reed ik door het kleine dorpje La Balme, het was toen 16u45 en had dan nog dik 100 km voor de boeg. En wanneer ik nu naar het blad met de uitslagen kijk, was dit het uur dat de eerste deelnemer toegekomen is in Les Saisies...! Het betrof een Luxemburger (Ralph Diseviscourt) die de 330 km reed in 11u41'13", dat was aan een gemiddelde snelheid van 28,3 km/u!! Nu, wie me kent weet dat ik daar voor mezelf weinig belang aan hecht. Ik rijd vooral met de fiets omdat ik dit graag doe, niet om te koersen...! Maar ik vond deze tijd toch wel het vermelden waard!

Wat verder reden de deelnemers door het gekende wintersportoord La Thuile, maar de klim ging ongenadig door. Gedurende een hele tijd bleef het dorpje achter m'n rug zichtbaar, al werd het steeds kleiner. Voor die 13 km tussen La Thuile en de top van de Petit St. Bernard had ik net iets meer dan 1 uur nodig maar na dik 245 km en 5 cols voelde ik me eigenlijk nog, gezien de omstandigheden, redelijk goed... Boven op de col lag alweer de volgende grensovergang, van Italië naar Frankrijk deze keer. En ook nu volgde een vlotte afdaling die vooral in de eerste 8 km (tot La Rosière) zeer overzichtelijk was. In het stuk van La Rosière naar Bourg St. Maurice waren dan weer heel wat haarspeldbochten terug te vinden.

Na de afdaling van de Petit St. Bernard stond ik in Bourg St. Maurice op 840 m hoogte en er volgde alweer een klim van 20 km: de Cormet de Roselend (1.967 m). Het einde begon te naderen maar ik was er nog niet...! De deelnemers krijgen in principe 19u00 de tijd om de trip te vervolledigen (van 5u00 tot middernacht). Van mezelf weet ik dat de afstand geen probleem mag zijn, maar het was de combinatie met die hoogtemeters waar ik enkele weken terug nog even aan twijfelde. In de loop van de dag had ik echter steeds meer het gevoel gekregen dat ik hier zonder problemen binnen de vooropgestelde tijd zou finishen, en dat was uiteindelijk de bedoeling.

Maar nu terug naar Bourg St. Maurice waar ik na een korte bevoorrading aan de 20 km lange klim van de Cormet de Roselend begon. Ik had er ongeveer anderhalf uur voor nodig maar genoot volop van de overwegende stilte (weinig verkeer) en de mooie beklimming. Naar Beaufort volgde nadien een even lange, maar steilere afdaling waarbij een stukje langs de Barrage de Roselend gereden werd. Ook hier deed ik in het begin van de afdaling even m'n handschoenen aan wegens het verdwijnen van de zon en de daaraan gekoppelde frissere temperaturen.

Toegekomen in Beaufort zat het er echt bijna op... nog 15 km te gaan naar Hauteluce en Les Saisies, naar omhoog welteverstaan en aan een gemiddelde van 6%! De duisternis was aan het invallen en m'n volgwagen stopte me nog snel m'n fluovestje toe. Omdat m'n fiets voorzien is van een vaste voorverlichting (met naafdynamo) en er achteraan ook steeds een rood lampje geplaatst zit kon ik dus zonder problemen verder rijden in het donker. Hier en daar haalde ik nog enkele solorijders in, maar veel waren het er niet meer...

Om 22u48 stipt reed ik in Les Saisies over de finishlijn met een officiële tijd van 17u48'07" achter m'n naam. Dat was 6 uur en 7 minuten na de Luxemburgse winnaar Ralph Diseviscourt (11u41'13). Met mijn tijd was ik de 157e deelnemer die aankwam (74e in de categorie van deelnemers tussen 40 en 49 jaar). Volgens mijn info waren ook dit jaar ongeveer 250 renners vertrokken en zijn er 190 binnen tijd aangekomen, waarvan de laatste om 23u55. Bij de 190 finishers trouwens ook 3 vrouwen!

Koen DC en Jan waren intussen al geruime tijd binnen: zij hadden afgesproken om de hele rit samen te rijden en finishten dan ook hand in hand als 57e en 58e met een tijd van 15u13'18" (23e en 24 in dezelfde categorie als de mijne). Zeer knappe prestatie dus!! De eerste Belg werd een zekere Hans Van den Buverie uit Bredene met een tijd van 12u54'03" op een negende plaats. Als tweede Belg finishte de beter gekende politicoloog Hendrik Vos (verbonden aan UGent) met een tijd van 13u25'08" op de 13e plaats! Gewoon ter info: mijn effectieve rijtijd bedroeg 16u03... Ook opvallend: van de 190 finishers was de grote meerderheid natuurlijk Frans (98) en de tweede meest voorkomende nationaliteit waren de Belgen (25), gevolgd door de Duitsers en Engelsen (elk 13). Voor de rest kwamen ook 7 Zwitsers, 6 Italianen, 6 Nederlanders, 5 Denen, 4 Luxemburgers, 2 Zweden, 2 Ieren, 2 Spanjaarden, 2 Australiers, 2 Andorianen (of zoiets, van Andorra), 1 Amerikaan, 1 Oostenrijker en 1 Schot toe binnen de tijdslimiet.

Fier als een gieter ontving ik onmiddellijk aan de streep m'n diploma dat ter plaatse uitgeprint werd en ontving ik m'n welverdiende T-shirt van Finisher van de Tour du Mont Blanc! Da's eentje om zorg voor te dragen! Omdat m'n vader al wist dat er in het hotel niks meer te eten viel ging ik eerst nog naar de hal achter het Office du Tourisme. Daar was nog een pasta-maaltijd voorzien voor de deelnemers. Pas nadien hoorde ik dat Jan even een korte "black-out" had bij aankomst en dat hij amper nog kon eten of drinken... die was dus zeer diep geweest! Ik was nog net op tijd terug in het hotel om snel nog een Blonde Leffe te bestellen en te klinken op het succes met de rest van de groep. En ik denk dat iedereen daarna wel als een roos zal geslapen hebben...

The Day after, maandag 23/07 gingen we wat later dan normaal naar het ontbijt en bekeken we wat de mogelijkheden van de dag waren. In m'n planning had ik dan immers een rustdag voorzien omdat we niet op voorhand konden weten hoe die TdMB door iedereen zou verteerd worden. Jan ging ons zowieso terug verlaten, die moest 2 dagen later z'n "vrouwen" (zoals hij z'n vrouw en dochters noemt) ophalen aan de luchthaven van Triëste, tegen de Sloveense grens. Met z'n caravan zou hij dan verder naar Kroatië trekken.

Koen DC ging eerst op zoek naar een wasmachine om z'n fietskledij eens proper te krijgen en in afwachting van de was nestelden we ons terug op terras van "Le Savoyard" waar we nagenoten van onze prestatie van gisteren. Buiten een goeie fietsklimmer is Koen DC trouwens ook nog een goeie bergbeklimmer (geweest). In z'n jeugdjaren beklom hij 7 x de Mont Blanc en hij wou met ons per se Chamonix eens bezoeken, wat we dan ook deden. M'n vader verdiende nu ook wel eens een rustdag en die wou liever in Les Saisies blijven, zonder die "jeugd" om zich heen... In Chamonix vonden we snel een gratis parking en Koen DC leidde ons verder rond. Hij gaf wat uitleg over de pieken van de bergen rond de Mt. Blanc, dewelke daarvan hij al beklommen had, de routes die gebruikt werden voor de verschillende klimmen, ... heel wat interessante informatie eigenlijk.

Op een terrasje in het centrum gingen we daarna iets eten (hamburgers, salade en pizza) waarna we onze wandeling door het centrum verder zetten. Het Maison de la Montagne, waar klimmers een gids kunnen boeken, wou Koen DC ook nog eens bezoeken. Dat noemt dan nostalgie zeker...? De wandeling ging verder door de verkeersvrije winkelstraat waar we nog een stop inlasten voor een dessert. Tegen 18u30 waren we terug in Les Saisies en konden we beginnen denken aan onze terugreis.

Die begon de volgende ochtend om 9u05 toen we het hotel verlieten. Het zou een rustige rit worden van amper 158 km en vooral in neerwaartse richting. Na de afdaling naar Flumet ging het gedurende 10 km terug lichtjes naar omhoog naar Megève waarna de afdaling verder werd ingezet richting Sallanches. Uit het centrum van deze stad hadden we nog een laatste prachtig zicht op de Mont Blanc... De weg vervolgde zich verder langs de drukke maar vlakke N 205 naar Cluses. Daar namen we dan de afslag (en de klim) richting Morzine en na een eerste klimmetje naar Châtillon sur Cluses daalden we eerst nog naar Taninges. Daar hielden we om 11u20 en na 60 km onze eerste bevoorrading. Na 20 minuten reden we verder, terug naar omhoog gedurende 12 km naar de Col des Gets op 1.163 m om vervolgens een zeer lange en mooie (grotendeels) "ravijn-afdaling" langs de rivier Dranse de Morzine tot in Thonon les Bains, gelegen aan het Meer van Genève, te volgen. Daar werd voor de 2e keer halt gehouden voor een bevoorrading aan een bakker (13u45 - 109 km).

De resterende kms langs de boorden van het meer konden we eigenlijk rustig uitbollen naar onze dagbestemming Montreux, maar dat was even buiten Koen DC gerekend. Die zat blijkbaar boordevol energie en begon op een bepaald moment tegen 40 per uur rond te rijden... Voor m'n broer was dat van het goede te veel en samen met hem liet ik Patrick en Koen DC hun ding maar doen. Het was pas een 10-tal km vóór Montreux dat we de 2 snelheidsduivels terug zagen omdat ze dan toch besloten hadden om ons op te wachten. Om 16u10 arriveerden we aan ons hotel Villa Toscana, dat recht over het Royal Plaza lag (waar de fietsen in de bergruimte mochten).

Door dat vroege aankomstuur konden we ons nog veroorloven om "Montreux Beach" op te zoeken. Terwijl m'n vader en broer een winkel gingen zoeken om een nieuwe Assos-broek te kopen, gingen Koen DC, Patrick en ik op wandel langs het meer. Na een kleine 10 minuten wandelen vonden we een klein stukje strand, gelegen naast een soort recreatiedomein waar de jeugd zich kwam ontspannen en beach-volleybal speelde. Een frisse duik in het meer en een pilsje later keerden we terug naar het hotel om ons deftig te wassen en op zoek te gaan naar eetgelegenheid. Deze vonden we wat verder langs de promenade van het meer en konden zo genieten van een zeer mooie zonsondergang.

Intussen is het woensdag 25/07 geworden en vandaag was ook een korte rit (161 km) gepland naar Welschenrohr. Na een uitgebreid ontbijt op terras van het luxueuze Royal Plaza vertrokken we om 9u20 uit Montreux, meteen steil naar omhoog tot +/- 850 meter hoogte. Gedurende 40 km bleven we op deze hoogte (tussen 700 en 900 m) verder fietsen tot we in Payerne een eerste bevoorrading hadden (12u10 - 55 km). Een klein half uurtje later vervolgden we onze weg in neerwaartse lijn om rond 14u35 (106 km) een tweede keer te stoppen in Biel. Omdat het zeer warm weer was (30° C) zaten we daar uiteindelijk één uur op terras.

Met nog 56 km te gaan en nog een col (Pierre Pertuis op 827 m) in het vooruitzicht vertrokken we terug om 15u35. Maar even later liep het dan een klein beetje fout...: ondanks we allemaal in het bezit waren van een GPS hadden enkel m'n broer en ik de tracks van het te volgen parcours gedownload. Koen DC en Patrick hadden dit niet gedaan, met het gevolg dat (tijdens de klim na ons vertrek uit Biel waarbij ze een stukje voor ons uit reden) zij in al hun gedrevenheid een afslag van de te volgen weg misten... Toen ik op m'n GPS zag dat we tijdens de klim plots een dalende weg linksaf moesten inslaan viel m'n frank meteen... "die 2 zullen hier gewoon doorgereden zijn" dacht ik. En inderdaad, toen Koen en ik boven op de Col de Pierre Pertuis aankwamen (waar de volgwagen stond voor nog een kleine bevoorrading) was er geen spoor te bekennen van Koen DC en Patrick. Dan maar contact opgenomen met ons twee verloren gereden renners en zij waren dus wel degelijk de klim blijven volgen tot boven (Plagne) waar ze niet verder meer konden. Telefonisch legde ik hen dan uit hoe ze moesten rijden om terug op de goede weg te komen (batterij van hun GPS was intussen leeg) en na een kleine 45 minuten wachten waren ze eindelijk ook op de col waar we afgesproken hadden. M'n broer was een tijdje voordien alleen verder gereden en was pas toegekomen toen wij ook om 19u10 toekwamen aan 't hotel. Verder werd op het gezellig grote terras bij het avondeten de gebeurtenissen van de dag nog eens besproken om zulke toestanden in de toekomst te vermijden.

Dag 10 van de reis was nu aangebroken, en daar keek ik al een tijdje naar uit. Vandaag zouden we immers door het Zwarte Woud rijden, een streek waar ik voordien nog nooit geweest was. Een uurtje vroeger dan gisteren (8u15) werd nu het startschot gegeven en in dalende lijn begaven we ons naar Olten en Aarau, gelegen aan de Aare. Van daar reden we naar Laufenburg waar we onze eerste bevoorrading hielden om 11u15 na 72 km. Na deze bevoorrading vervolgden we nog even onze weg naast de Rijn op Zwitsers grondgebied, om deze wat verder over te steken en Duitsland binnen te rijden. De Rijn werd verder gevolgd tot Waldshut waar de klim naar en door het Zwarte Woud begon (in dit gebied ligt het Zwarte Woud op een gemiddelde hoogte tussen 800 en 1.100 m met de Feldberg als uitschieter op 1.493 m).

Omdat het alweer lekker warm weer was hielden we tussendoor ook nog eens een tussenstop na 97 km aan brouwerij Waldhaus, waarna we verder klommen naar Schluchsee (950 m) om daar onze 2e dagbevoorrading te houden (14u20 - 116 km). Onze dagbestemming was Triberg, maar even voorbij Titisee stond een grote wegversperring. Er moest eigenlijk een omleiding van enkele kms gevolgd worden, maar toch bleven we gewoon de track volgen. Er waren duidelijk werken bezig aan de weg en enkele kms verder was men effectief een nieuwe asfaltlaag aan het leggen. Omdat we niet op de vers gegoten asfalt konden rijden hebben we toen toch goed 500 m langs de kant door het gras moeten stappen.
Op een kleine 30 km van Triberg hielden we om 16u35 nog een extra pauze op een terrasje vanwaar we alweer een prachtig uitzicht op het Zwarte Woud hadden. In de verte had ik echter al donkere wolken zien samentroepen en wilde dus ook niet te lang blijven zitten omdat ik vreesde om nog in een regenvlaag terecht te komen. Maar het was te laat... toen we om 17u00 terug verder reden moesten we enkele vlaagjes motregen trotseren en op sommige plaatsen was goed zichtbaar dat het al heviger geregend had. Om klokslag 18u00 kwamen we aan in Triberg, na 179 km.

Via het hotel hadden we gratis pasjes gekregen om de waterval van Triberg (met een valhoogte van 163 meter de hoogste natuurlijke waterval van Duitsland) te gaan bezichtigen, wat m'n vader, broer en ik ook deden. Koen DC en Patrick interesseerde het maar weinig en zij bleven dan ook nog even op hun kamer (na 18u00 kan de waterval trouwens gratis bezocht worden). Na ons avondeten kon ik beiden wel overtuigen om eens mee te gaan kijken naar de, tot middernacht, verlichte waterval. Na dat bezoekje werd de avond verder afgesloten op een terras in het kleine stadje.

De derde-laatste dag van onze fietsvakantie startte op vrijdag 27/07 om 8u45 met een zeer lange afdaling van dik 40 km. We verlieten nu stilletjes aan het Zwarte Woud en waren op weg naar Straatsburg, waar ik m'n track even langs het Europees Parlement had laten lopen. Maar vooraleer daar toe te komen hielden we na 68 km eerst een bevoorrading van een klein half uurtje op enkele kms van de Franse grens, in het kleine dorpje Eckartsweier (11u30). Wat verder reden we de Rijn over en bevonden ons nu in Straatsburg, dus vooral gekend omwille van z'n Europees Parlement.

Na een korte fotosessie aan dit parlement werd de weg verder gezet in noord-westelijke richting. Omwille van de zeer warme temperatuur (van gemiddeld 32° C) waren we na 108 km echter zo goed als verplicht om ter hoogte van Mommenheim een korte stop in te lassen om frisse drank aan te kopen.

Tijdens de klim naar de "Pierre des 12 Apôtres" (401 m), een 30-tal kms verder, scheelde het niet veel of de asfalt bleef zelfs aan onze banden plakken... zo heet was het! Boven op de "col" staat een menhir en daar hielden we onze tweede officiële bevoorrading (14u00 - 143 km). Hier bevonden we ons in het "Parc Naturel Regional des Vosges du Nord". De rest van de rit verliep verder probleemloos en ter hoogte van Sarreguemines staken we weer de grens over naar Duitsland, om zo verder te rijden naar onze dagbestemming Saarbrücken. Daar kwamen we aan om 18u15 na 194 km in een loden hitte te hebben gereden. Het terras van taverne/restaurant "El Sombrero" (ideaal gelegen naast ons Ibis hotel) was dan ook snel een tafeltje kwijt aan ons gezelschap om onze eerste dorst te lessen! Na een zeer verfrissende douche bleven we daar 's avonds eveneens eten en iedereen was het ermee eens dat dit toch één van de betere plaatsen was waar we in de loop van deze vakantie gegeten hadden!

Zaterdag 28/07 vertrokken we om 8u15 uit Saarbrücken en werd, op weg naar huis, nog een laatste keer overnacht in onze eigen Ardennen, in het zeer toeristische La Roche-en-Ardenne. De eerste 55 km werd de Saar gevolgd en moesten we op een bepaald ogenblik op de andere oever gaan rijden omwille van een afgesloten fietspad waarbij we zelfs als fietser niet door konden. De hele morgen zag de hemel er al dreigend uit en tijdens onze rit naast de Saar moesten we zelfs even gaan schuilen omdat het hevig begon te regenen. We konden natuurlijk niet blijven schuilen en nadat het ergste voorbij was reden we door. Het bleef nog een tijdje wisselvallig, maar gelukkig stond op km 70 (in Sinz, net voor de Luxemburgse grens) de volgwagen ons op te wachten (11u30) aan een mooi stenen bushok. Patrick profiteerde ervan om verse kledij aan te doen terwijl de rest opteerde om gewoon mouwstukken, regenvestje of body-warmer aan te trekken. De hemel klaarde tijdens onze stop trouwens wat op en het zag er weer beter uit om verder te rijden.

Bij het oversteken van de Moezel belandden we nu in het Groot Hertogdom Luxemburg en zetten onze weg voort naar Luxemburg stad. Zelf was ik (samen met Patrick en Koen DC) nog nooit in deze stad geweest en we profiteerden er dus van om wat toeristisch te doen... We reden eerst door de oude "benedenstad" van waar we een mooi zicht hadden op de oude stadswallen (sinds 1994 op de Werelderfgoedlijst). Daarna ging het verder door het moderne en hoger gelegen centrum van één van de rijkste Europese steden.

Eens we de stad verlaten hadden duurde het niet lang meer vooraleer België binnen te rijden. We namen er de N4 richting Aarlen en Bastogne. Het is als fietser toegelaten om op deze grote dubbele tweevaksbaan te rijden, maar aangenaam is dat zeker niet... We hadden waarschijnlijk nog geluk dat het zaterdag was, maar anders is het door het drukke verkeer en slechte staat van de weg levensgevaarlijk om hier als fietser te vertoeven! Da's iets waar ik bij een volgende gelegenheid zeker rekening moet mee houden...
Maar goed, onderweg naar Bastogne hielden we op 5 km van Martelange onze 2e bevoorrading (141 km), aan een bushokje naast die N4. Terwijl Koen na z'n bevoorrading direct weer vertrok, profiteerden Patrick, Koen DC en ik ervan om snel even de fiets te kuisen en de ketting te smeren. Dat moesten we dan 's avonds niet meer doen...

Een kleine 10 minuten na Koen vertrokken wij nu ook en enkele kms vóór Bastogne hadden we hem ingehaald. Hij begon het zichtbaar lastig te krijgen en terwijl ik er voor koos om hem gezelschap te houden tijdens deze moeilijke momenten, reden Patrick en Koen DC liever aan hun eigen tempo door... We zagen ze pas terug aan het hotel in La Roche.

Koen en ik stopten intussen nog eens in Bastogne voor een "obligate" foto van de, waarschijnlijk, meest gefotografeerde tank van het land: de M4A3 Sherman-tank "Barracuda" die in december '44 vernietigd werd. Toen we daarna de N4 verder volgden richting Marche-en-Famenne zag het er opeens weer zeer donker uit in de verte. We verhoogden ons tempo een beetje, maar dat kon niet baten... Op 9 km van La Roche kregen we een serieuze regenvlaag over ons heen, en we reden natuurlijk net in open veld zodat we nergens konden schuilen...
Gelukkig duurde die regenvlaag niet te lang en bereikten we na een afdaling het mooie La Roche-en-Ardenne aan de Ourthe. Ons hotel "Les Genêts" lag net buiten het centrum op de steile weg die naar de "Parc à Gibier" leidt en bereikten we om 18u15 na 195 km. Koen DC en Patrick waren, omdat ze (alweer) ergens verkeerd gereden waren, nog maar 10 minuutjes voor ons toegekomen... Na een deugddoend warm bad deze keer (gemiddelde temperatuur van vandaag was 10° minder dan gisteren... 22° C) en een drankje in de bar gingen we op aanraden van Koen DC in een aangenaam restaurantje in La Roche gaan eten. Nadien volgde nog een slaapmutsje in het hotel en keken we uit naar de laatste rit van morgen.

Zondag 29/07 startte met een verrassing voor Koen DC en Patrick... m'n broer zou deze laatste rit immers niet meer meefietsen omdat het de voorbije dagen soms te snel ging voor hem. Aangezien niet iedereen altijd bereid was hem op te wachten of het tempo wat te laten zakken wilde hij ons daarmee niet verder ophouden! Spijtig, maar dat was z'n definitieve beslissing. Om 8u45 vertrokken we dan voor de laatste kms van onze fietsvakantie. Omwille van een familiefeestje kon m'n vader vandaag ook geen bevoorrading meer verzorgen, maar voor die laatste dag konden we wel onze plan trekken!

Eerst reden we via de N888 naar Marche-en-Famenne, waarna we terug voor een klein stukje op die vervelende N4 gingen rijden, maar wat verder de verbinding via kleinere wegjes naar Dinant opzochten. Het was in Dinant dat we na 63 km een eerste keer stopten voor een bevoorrading (11u20). Bij een bakker gingen we een grote rijsttaart halen die we dan op een bankje met zicht op de Maas opaten.

Van Dinant vervolgden we in de Maasvallei onze weg verder naar Namen, waar we ook nog snel de Citadel eens beklommen. Daarna ging het verder naar Gembloux en Louvain la Neuve via (jaja... alweer) de N4. Onderweg stopten we op km 116 (13u50) voor een tweede bevoorrading in Ernage, net voorbij Gembloux. Het was in de "Snack 2000" dat we een spaghetti bestelden en genoten van een 1/2 liter bier.

Drie kwartiertjes later waren we alweer op weg en via Waver, Overijse, Ukkel, Anderlecht, Dilbeek en Ternat reden we recht naar Aalst. Daar wist Patrick nog een gezellig cafétje liggen aan de oevers van de Dender om "der nog nen laatsten" op te drinken. We bleven er uiteindelijk anderhalf uur zitten en toen werd het echt tijd om verder te rijden.

Eens we Aalst doorkruist hadden werd het iets verderop tijd om afscheid te nemen van Patrick en reden Koen DC en ik nog alleen verder. Als afsluiter van deze geslaagde fietsvakantie nodigde Koen DC me nog uit om een flesje te kraken bij hem thuis. Ik kon dat natuurlijk moeilijk weigeren en vergezelde hem naar huis om daar nog wat na te praten over de voorbije 2 weken.
Eens de fles op was, was ook mijn tijd aangebroken om huiswaarts te keren en stond om 20u35, na 204 km vandaag terug op m'n oprit...!

Samengevat was dit alweer een zeer mooie fietsvakantie, met een geslaagde "Tour du Mont Blanc" (waar het uiteindelijk allemaal om draaide) als kers op de taart! Het gezelschap was aangenaam, we hebben (meestal) goed gegeten en vooral veel gedronken. Alleen was niet iedereen van een gelijkaardig niveau, maar da's normaal wanneer je met meerdere mensen onderweg bent, en is het in dat geval niet evident om iedereen op dezelfde lijn te krijgen...

Maar ik kijk nu alleszins weer uit naar m'n volgende fietsvakantie in de zomer van volgend jaar!!