Dit jaar was m'n 5e deelname aan Parijs - Roubaix, de Hel van het Noorden en een monument onder de klassiekers een feit! Niet dat ik echt een kasseiliefhebber ben, maar hiervoor maak ik graag een uitzondering.

Afspraak met de organiserende club, Sport Komiteit Heusden (die de inschrijvingen, vervoer en extra bevoorrading verzorgde) was op zaterdag 05 juni om middernacht op het Heusdenplein. Er waren goed 75 deelnemers afgezakt die verdeeld werden over 2 bussen. Onder hen enkele bekenden die vorig jaar waren meegereisd naar Milaan - San Remo en anderen die ik kende via de site van wielertoerist.be.

De fietsen werden in de aanhangwagens geladen en iets na 01u00 vetrokken we richting Cambronne-Ribecourt. Bedoeling was om op de bus nog wat te slapen, maar dat lukte bij de meeste deelnemers niet. Toen we rond 4u15 ter bestemming waren konden de fietsen weer uitgeladen worden en maakten we ons klaar voor wat een (door de weersomstandigheden) heroïsche rit zou worden!

De weersvoorspellingen zagen er in het begin van de week nog relatief goed uit en we startten dan ook met een gerust gemoed omstreeks 5u25 aan de de Helleklassieker. De eerste 35 km bepaalde ik op kop van ons peloton op het lichtglooiend parcours het tempo (+/- 30 km/u). Nadien namen anderen het over en ging het wat sneller. Toen we na 55 km een eerste bevoorrading van onze "volgbus" kregen voorgeschoteld, werd duidelijk dat niet iedereen mee was. De goede bedoeling om met onze groep samen te blijven tot aan de eerste kasseistrook was dan ook moeilijk na te streven en in kleinere groepjes vertrokken we vanaf de bus richting eerste officiele controle in Bohain-en-Vermandois.

Een kleine 15 km verder (km 97) was daar dan eindelijk hetgeen waarvoor we gekomen waren: de eerste kasseistrook, Pavé de Troisvilles (2200m)! Daarna volgenden nog Pavé de Viesly (1800 m), Pavé de Quievy (3700 m) en Pavé de St. Python (1500 m). Deze kasseistroken lagen er nog relatief "goed" bij en konden vlot genomen worden (het was toen nog droog).

Na de tweede bevoorrading in Solesmes (km 117) begon pas de ellende: regen! Gedurende dik anderhalf uur bleef het flink doorregenen en lagen de kasseistroken er gevaarlijk glad bij. Vanaf dan heb ik de rest van de rit ook zo goed als alleen afgewerkt. Hier en daar stonden renners te schuilen tegen de soms hevige regenval. Een regenvestje had ik niet bij en omdat ik vreesde om kou te krijgen wanneer ik eventjes zou stoppen, bleef ik dus moedig verder rijden. Een voorganger voorbij steken op een kasseistrook hield ook risico's op een valpartij in, maar sommige kamikazes hielden zich hier niet voor in, met redelijk wat valpartijen als gevolg. Ikzelf hield het voorzichtig en forceerde niks.

Net voor het befaamde Bos van Wallers vond de derde controle plaats in Arenberg. Deze beperkte ik tot het halen van de stempel en snel wat eten en drinken. Er viel immers nog steeds nattigheid uit de lucht. Zoals (zeer) veel anderen reed ik door het Bos op het fietspad aan de rechterkant van de kasseien. Tijdens mijn 3 eerste deelnames aan Parijs - Roubaix reed ik op alle kasseistroken (van de eerste tot de laatste) van begin tot einde. Maar intussen probeer ik (waar het kan) toch wel de kantjes op te zoeken. Wie Parijs - Roubaix al gereden heeft, of de staat van de kasseistroken heeft gezien, kan trouwens niets anders dan bergen respect opbrengen voor de profs die daar met ongelofelijke snelheden overzoeven!

Wat later hield het op met regenen (het water stond me toen al in de schoenen) en kon er onder de deugddoende zonnestralen verder gereden worden. Maar op de Pavé de Hornaing kreeg ik plots te maken met een ander (groot) probleem... mijn stuur was losgekomen! De klem van één of andere bout onderaan m'n stuur was gebroken en ik kon het gewoon naar boven en onder bewegen. Er zat niks anders op dan zeer voorzichtig over de resterende kasseistroken te rijden tot in Beuvry la Forêt (km 188) waar onze bus stond voor bevoorrading. Na wat sleutelwerk zat m'n stuur weer vast en kon ik verder!

Na de controle in Beuvry trok ik me terug op gang voor de laatste 65 km (waarvan nog 20 km kasseien) en wat verder was het weer van dat: regen! Deze keer was het een helse stortbui die gelukkig een tiental minuutjes later ophield. Als een verzopen kieken kwam ik toe op de laatste controle in Cysoing. Met het einde in zicht (nog 26 km) kwam de zon er weer door en was het nog "genieten" van onder andere de Carrefour de l'Arbre...

En dan, rond 16u15, was het "moment suprême", de beloning voor wie deze "hel" overleefde: de aankomst op de piste in Roubaix! Je zag de bewondering in de ogen van de vele supporters die langs de kant stonden en voor het nodige applaus zorgden. Aankomen op de piste in Roubaix is gewoon een kippenvelmoment!

Na een douche te hebben genomen (ik had het kleedhokje van F. Moser) konder we (met Marnix, Tom B. en Tom H.) nog nagenieten van een drankje en een hapje in de tent naast de piste.

Door omstandigheden (2 deelnemers uit de groep hadden te kampen met grote technische problemen onderweg) konden we pas rond 20u45 de terugreis naar Heusden aanvatten.

Eind goed al goed en op naar de volgende afspraak in 2012!!