Madrid - Gijón - Madrid... nog niet echt heel bekend bij het brede BRM-publiek, want van de 279 voorinschrijvingen bleven amper 173 definitieve deelnemers over...

Is het de hete Spaanse zon waarvoor vele randonneurs passen...? Dat denk ik niet want een echte randonneur kan toch wel het één en het ander verdragen. Of is het doordat de onlangs gereden Londen - Edinburgh - Londen (26 tot 31 juli) bij velen nog in de benen zou hangen...? Misschien is het gewoon het evenement zelf dat nog niet zo bekend is. MGM 2009 was dan ook nog maar aan z'n tweede editie toe, terwijl PBP in 2007 reeds voor de 16e keer plaatsvond... (meer dan 5.000 deelnemers). De naambekendheid zal dus ongetwijfeld wel z'n invloed hebben op het deelnemersaantal. Soit, tussen deze 173 randonneurs (vooral Spanjaarden, Italianen en Fransen) stonden ook 6 Belgen aan de start. We kenden elkaar allemaal van voorafgaande brevetten bij Randonneurs.be. We, dat waren Robert (Bob1 op WT.be), Jan, Daniel, Willy, André en ikzelf. Robert, Jan en Daniel hadden trouwens 3 weken hiervoor al succesvol deelgenomen aan LEL...

De deelnamevoorwaarden waren hier dezelfde als bij PBP: eerst de nodige brevetten halen (200, 300, 400 en 600 km) en pas daarna kon je je inschrijven.

Met m'n vader en m'n broer (m'n volgers) vertrok ik met de volgwagen op zaterdag 15/08 reeds om 06u45 richting zuiden. 1.290 km verder, in Hasparren aan de voet van de Pyrenneeën, hadden we een overnachting gepland, in hetzelfde hotel waar ik tijdens m'n Tour de France Randonneur deze zomer ook al had verbleven.

Op zondag reden we verder naar ons hotel in Alcobendas (ten noorden van Madrid). Vanaf Aranda de Duero reden we (als verkenning) op het parcours van MGM. Pfff... ik begon al te zweten toen ik zag wat me te wachten stond. Een dorre, droge omgeving, hier en daar wat vlakke stukken maar ook heel wat klimmen en dalen. Bovendien lag dat stuk dat we verkenden niet echt in goede staat... veel putten en steentjes op de baan. De hitte zou nog meevallen aangezien we hier 's nachts zouden rijden, maar een goede verlichting was wel degelijk noodzakelijk...

Maandag 17/08 was een vrije (rust)dag, waarvan we gebruik maakten om eens in Madrid te gaan wandelen. Met de fiets reed ik naar het centrum, waar ik met m'n vader en broer afsprak aan de Puerta del Sol (het nulpunt van Spanje en onder andere het referentiepunt voor alle snelwegen). Verder passeerden we ook aan het Estadio Santiago Bernabeu, de Plaza Mayor, het koninklijk paleis, het Prado museum, ... In de namiddag keerden we terug naar Alcobendas waar ik nog wat aan het zwembad ging liggen. Later, in de vooravond, werd ik verwacht tegen 19u00 in Algete. Algete was de startplaats van MGM en op maandagavond moest elke deelnemer er zijn verlichting laten controleren. Wanneer dit achter de rug was gingen we in de Buffalo Grill nog eens goed gaan eten.

Dinsdag was dan een echte rustdag...: ik sliep uit en ging daarna op het dak van het hotel weer aan het zwembad liggen. Veel slapen en rusten was nodig om niet te vermoeid aan de start te verschijnen. Wanneer we in de namiddag moesten uitchecken doodden we de rest van de tijd door op de startplaats nog wat rond te slenteren. We vonden in Algete nog een restaurantje voor een avondmaal en dan werd het stilletjes aan tijd om me klaar te maken voor de rit.

Willy en André waren ruim op tijd aan de start en konden daardoor ook in de eerste groep vertrekken. Hoewel het deelnemersveld maar 173 starters kende, werd er beslist om in 3 groepjes van +/- 60 man te vertrekken. In tegenstelling tot PBP werd hier geen onderscheid gemaakt tussen verschillende categorieën... iedereen startte dus sowieso voor maximum 90 uur.

Doordat Robert, Jan en Daniel nogal aan de late kant aan de start arriveerden (en ik hen stond op te wachten), bevonden we ons in de laatste groep starters, en bovendien stonden we echt de allerlaatste...! De eerste groep was inmiddels (om 22u00) vertrokken en de tweede groep startte om 22u10. Wij vertrokken omstreeks 22u20 en de eerste kilometers na de start kregen we begeleiding van de policia om door Algete te rijden. En daarna was het aan ons...

In het pikdonker begaven we ons richting eerste controlepost (Atienza) in de provincie Guadalajara. Dat gebeurde in langzaam stijgende lijn. Mijn bedoeling was van in een goed rijdend groepje te blijven, maar na een 10-tal km vond ik het tempo wat laag liggen en ben dan, samen met Jan, voorop gaan rijden. Met het gedacht wat volk mee te krijgen versnelde ik op mijn beurt ook nog wat, maar uiteindelijk bleek ik al snel helemaal alleen te zitten... Niet erg want ik ben eigenlijk wel een "alleenrijder"... Gelukkig had ik de route op m'n GPS gedownload want achteraf hoorde ik dat de tweede groep zich ergens misreden had (route was niet uitgepeild, je kreeg enkel een beperkte routebeschrijving mee). Met m'n GPS hoefde ik me dus geen zorgen te maken en reed op de Spaanse hoogvlakte de donkere nacht in.

Na de eerste controle in Atienza (het was intussen al 02u30, woensdag 19/08) ging het verder naar omhoog, naar het hoogste punt van MGM: het Punto del Alto de la Hoz (1.405 m) in de Sierra de Pela. Wat verder werd de oversteek naar de provincie Segovia gemaakt en lag de weg er in veel slechtere staat bij (zoals ik al gezien had tijdens onze gedeeltelijke verkenning). Hier was het werkelijk goed opletten om in de afdalingen op de ruwe asfalt niet in één van de talrijke putjes te rijden... Een goede fietsverlichting is gewoonweg onontbeerlijk bij het nachtrijden. De tweede controlepost lag amper 57 km verder (Ayllon) en de deelnemers werden daar door een leuke bende tieners ontvangen...

De tocht ging verder, een stukje door de provincie Burgos (controle in Tortoles) en dan door Palencia (controle in Fromista). Fromista is trouwens een grote stopplaats voor de bedevaarders die de "Camino de Santiago" afstappen. Hier was de bevoorrading ook het poverste van allemaal (bevoorrading in het algemeen was langs geen kanten te vergelijken met PBP...).

Na Fromista (het was toen al bijna middag) volgde een stukje route langs de Pelgrimsweg met daarna enkele hele vervelende lange rechte stukken baan... Langste stuk was kaarsrecht gedurende meer dan 10 km en niks om je heen te zien, zelfs geen beschutting van bomen... Gewoon rechtdoor fietsen met verstand op nul in de loden hitte... Dit verbindingsstuk van 109 km naar Cistierna (provincie Léon) bleef maar duren, en gelukkig kwam het Cordillera Cantábrica (met de Picos de Europa) in het zicht.

In Cistierna zelf maakte ik dankbaar gebruik van een verfrissende (gratis) douche en één van de betere bevoorradingen. Een goede bevoorrading was hier belangrijk want naar de volgende controle (Cangas de Onis in Asturië) was het 102 km rijden. De passage door Riaño zal me ook bijblijven als zeer mooi met een fantastisch decor van bergen op de achtergrond en het meer op de voorgrond.

Wat verder was het nog even klimmen tot het Punto del Pontón (1.280 m) en daarna volgde een lange (+/- 45 km) afdaling naar Cangas de Onis. Dat beloofde voor de terugweg... Vóór donker kwam ik toe in Cangas en besliste om na de bevoorrading nog door te rijden naar Gijón. Ik had inmiddels 539 km gereden (mijn persoonlijk record van 524 km was hiermee al gebroken) en voelde me nog redelijk "fris"... De rit naar Gijón was goed voor nog 84 extra kms en daarmee zou ik ruim boven de 600 km komen in één rit (iets wat ik al langer eens wou presteren).

Via de N 634 (een redelijk gevaarlijke baan 's nachts vond ik) ging het dan verder westwaarts om uiteindelijk een laatste afdaling aan te gaan naar Gijón, gelegen aan de Costa Verde. Inmiddels was donderdag 20/08 reeds aangebroken en het was 00u45 toen ik het "point of return" bereikte.

Groot was m'n verbazing toen bleek dat ik daar als 5e deelnemer toekwam. M'n vader en broer (die met de volgwagen reden, maar ik enkel mocht zien op de controleposten) hadden me al gezegd dat ik redelijk vooraan aan het fietsen was, maar 5e... dat was leuk meegenomen natuurlijk. Op de controlepost (Palacio de Deportes) nam ik een douche en kon van gratis bevoorrading genieten waarna ik toch enkele uurtjes ging proberen slapen. M'n begeleiders daarentegen hadden totaal geen toegang tot het sportcomplex, zelfs niet om naar toilet te gaan of iets te gaan drinken... Wat een verschil alweer met PBP, waar op alle controleposten toch redelijk wat animo was. De Spanjolen hebben hier nog veel te leren van hun Franse confraters!! Maar goed, zij gingen in de wagen wat proberen slapen en ik sprak af dat ik om 07u00 terug zou vertrekken. De eerste 4 deelnemers waren een kleine 2 uur vóór mij toegekomen en lagen ook nog in de slaapzaal.

Net na mij kwamen nog 4 Italianen toe, die me vertelden dat ze ook om 07u00 hun terugweg zouden aanvangen. Na hoop en al misschien 3 uurtjes te hebben geslapen was het dan alweer tijd om me klaar te maken voor de terugrit. Eigenlijk had ik tijd genoeg om langer te slapen, maar die 5e plaats bleef in m'n gedachte spoken. Hoe langer ik zou slapen, hoe meer "concurrenten" me zouden inhalen hé... Die Italianen waren intussen ook al de piste in (de gluiperds...) en een Fransman (Gilles) die ook na mij was toegekomen in Gijón, had er enkel wat gegeten en was zonder slapen terug vertrokken. Ik lag dus virtueel in 10e positie...

De terugrit begon met een klimmetje van enkele kms (het gebergte in) en tegen 10u30 was ik terug in Cangas de Onis (de N 634 zag er overdag trouwens veel minder gevaarlijk uit dan 's nachts). Op m'n terugweg kwam ik nu ook een hele hoop andere deelnemers tegen die nog op weg waren naar Gijón. Onder hen ook Robert en Daniel, wat later gevolgd door Jan. Net vóór Cangas zag ik ook nog Willy die z'n maat André ergens was kwijtgespeeld... In Cangas bleek Gilles net vertrokken te zijn (hij had daar wat geslapen).

Van Cangas naar Cistierna kwam nu één van de zwaarste stukken van het parcours: de 45 km lange klim naar het Punto del Pontón. Eerste 35 km waren weliswaar in licht stijgende lijn, maar de laatste 10 km was zeker een col 1e categorie waard. De zon verstopte zich achter de grijze wolken vandaag (het was eigenlijk een ideaal fietsweertje) en de hitte bleef uit. Ik had echter wel het geluk dat ik ver vóór m'n collega-randonneurs zat want ik heb geen druppel regen gevoeld, terwijl zij die wel gehad hebben tijdens hun beklimming naar het Punto del Pontón. Boven op de top kwam ik die Italianen tegen. Ze waren er gestopt om wat te eten en we begonnen samen aan de afdaling richting Riaño en Cistierna.

Ik reed vooraan en toen ik na enkele kms dalen achter mij keek waren er geen Italianen meer te zien... Zelfs op de controlepost in Cistierna, waar ik toch een goed half uurtje bleef zitten, heb ik ze niet meer zien toekomen. Dus opgeschoven naar de 6e positie.

Van Cistierna naar Fromista was weer dat "ambetante" stuk met vele lange rechte wegen. Op één van die stukken was ik warempel bijna aan het indommelen toen plots m'n volgwagen voorbijreed en me meldde dat enkele kms achter mij een groepje van 8 man aan het rijden was. M'n vader insinueerde om op die achtervolgers te wachten en met hen mee te rijden, zodat ik uit de wind kon zitten ('t was immers tegenwind). "Niks daarvan" dacht ik, "ik zal wel alleen rijden" en stak een tandje bij. Plots was ik weer helemaal wakker.

In Fromista nam ik ook ruim de tijd om me te bevoorraden, te verfrissen en me klaar te maken voor de komende nacht. Toen ik er om 21u00 vertrok zijn m'n vader en broer blijven wachten op m'n eerste achtervolgers. Achteraf bleek dat ze pas anderhalf uur na m'n vertrek in Fromista zijn toegekomen...

De volgende controle (Tortoles) bereikte ik om 00u15, het was toen dus al vrijdag 21/08. Omdat ik onderweg voelde dat ik toch nog wat slaap nodig had besliste ik om me in Tortoles nog een uurtje te leggen. Er was een zaaltje voorzien waar vermoeide deelnemers wat konden slapen en om 02u00 vertrok ik dan terug de donkere nacht in voor de 83 km lange verbinding naar Ayllon. Daar waren nog steeds de groep enthousiaste tieners op post (ze werkten er weliswaar in 3 ploegen) en waren blij me te zien (vooral de meisjes... :-)). Bij m'n vertrek kreeg ik zelfs een korte escorte tot aan de rand van de stad door m'n fans.

Tijdens de beklimming van de Punto del Alto de la Hoz kwam ik plots een tegenliggende fietser tegen... het was de Fransman Gilles. Hij was tot boven gereden, was aan het twijfelen geslagen of hij wel op de juiste weg zat en was weergekeerd omdat hij dacht vekeerd te zijn. Hij leek me wat "dolgedraaid" want ik kon hem maar met moeite overtuigen dat de beklimming toch de juiste weg was. Toen we op het hoogste punt waren, begon ook de zon op te komen... prachtig!! In de afdaling naar Atienza geraakte Gilles achter en kwam pas 5 minuutjes na mij binnen.

Nu was het nog 110 km rijden naar de finish. Rekening houdend met het feit dat Gilles dinsdag met de eerst groep vertrokken was (en ik met de derde), mocht ik dus gerust een kwartiertje na hem finishen, en zou ik toch 5e zijn... Maar zover kwam het niet. Terwijl hij steeds meer aan het afzien was en nog met moeite vooruit geraakte, ging het met mij steeds beter. Een laatste extra controle werd in Cogolludo gehouden, op 66 km van Algete. Doordat ik daar merkte dat m'n achterband (alweer) volledig versleten was, kon hij van de situatie profiteren en was 10 minuutjes vóór mij weg. Met m'n broer verving ik rustig m'n band en zette daarna de achtervolging op m'n dichtste concurrent in... Na 10 km zag ik hem tijdens een beklimming vóór mij "sur placen". Toen ik hem passeerde riep ik hem nog toe "à bientôt...", en heb hem pas 's namiddags aan de finish weergezien. Met een gemiddelde van ongeveer 30 km/u reed ik de laatste 66 km (met bijna 700 Hm), ik voelde me dus nog kiplekker!!

En effectief, om 12u58 stond ik als 5e deelnemer terug in Algete, exact 62u38 en 1.247 km na m'n vertrek. Hiervan zat ik 47u42 effectief op de fiets en "verloor" dus 14u56 op de controleposten aan bevoorrading, wassen en slapen... De eerste (een Spanjaard) was reeds toegekomen om 08u15.

Bij aankomst werd me nog een lekkere maaltijd met drank aangeboden waarna ik nog eventjes aan het zwembad ging liggen van het sportcomplex waar start en aankomst lagen. Omdat ik niet op voorhand wist hoe ik zou presteren hadden we nog geen logement vastelegd voor onze terugrit naar huis. In principe had ik tijd tot zaterdag 16u40 om binnen te komen. Maar door het feit dat ik (volgens mijn berekeningen tijdens de rit) al rond vrijdagmiddag zou toekomen, besliste m'n vader om voor de vrijdagavond al een hotel te reserveren in Aranda de Duero. In de late namiddag vertrokken we dus uit Algete naar Aranda. Toen we daar in de stad rondliepen op zoek naar een terrasje kwamen we nog enkele deelnemers tegen, waaronder Willy... Zij moesten hun toch naar Algete nog verder zetten.

Na een deugddoende normale nachtrust was het wel even schrikken toen we de volgende ochtend de wagen wilden inladen... de achterruit was ingeslagen...! De wagen stond voor het hotel, centraal in de stad, geparkeerd en om één of andere reden moet iemand de ruit ingeslagen hebben. De meest voor de hand liggende reden was diefstal, maar er bleek niks gestolen uit de wagen... waarschijnlijk "gewoon" een vandalenstreek. Na een telefoontje naar de verzekering moesten we naar Burgos om daar een andere ruit te laten steken. Het juiste model was echter niet voorradig en toen zijn we maar met een noodoplossing (plastiek) terug naar huis gereden...

Hierbij ook een woordje van dank aan het adres van m'n vader en broer die bereid waren m'n perikelen van nabij te volgen en voor extra bevoorrading te zorgen op de controleposten...

Dit was alvast (en alweer) een onvergetelijke fietservaring en zal proberen over 4 jaar terug present te tekenen... Maar eerst zijn er nog Bordeaux - Parijs in 2010 en Parijs - Brest - Parijs in 2011...