Eindelijk, na al die jaren is het ervan gekomen: een Benji-sprong van de Pont de Ponsonnas... Na de eerste reeks van "De Mol" (waar de kandidaten ook een sprong van deze brug mochten wagen) droomde ik ervan om ooit ook eens aan een rekker aan die brug te hangen.

Na heel wat voorbereidingswerk (een geschikte datum vinden voor de trip, informatie opzoeken over de organisatie die de sprongen begeleidt - Vertige Aventures (www.vertigeaventures.com) -, logement in de buurt van de brug zoeken, een geschikte busmaatschappij vinden voor ons vervoer,...) kon ik dan op zoek gaan naar kandidaten die zo'n sprong aandurfden. Ik had totaal geen benul van hoeveel reacties ik zou krijgen op mijn zoektocht naar geïnteresseerde jumpers. In totaal reageerden er 74 mensen, waarvan er uiteindelijk 40 "die hards" overbleven. Van die 40 waren er 35 die de sprong zouden uitvoeren en 5 toeschouwers. De interesse van collega's op m'n werk (Volvo Trucks) bleek minimaal (slechts 4 medewerkers, mezelf incluis, waren bereid de sprong te wagen). Verder waren er nog 14 personen uit Cars en 2 moedige vrouwen uit Parts die avontuurlijk genoeg waren om mee te springen. De rest van onze "Volvo-groep" werd aangevuld met vrienden en kennissen.

Op vrijdagmorgen 7 mei 2005 zijn we om 6h50 met een bus van Bambi Reizen richting Zuid-Frankrijk vertrokken. De heenreis verliep zeer vlot, iedereen maakte kennis met elkaar en onze chauffeurs hadden net genoeg drankvoorraad ingeslagen om tot aan onze eindbestemming geen dorst te lijden... Tegen 19h30 en meer dan 900 km verder kwamen we aan in Hôtel Murtel in La Mure (ergens halfweg tussen Grenoble en Gap).
Het overdekte buitenzwembad van het hotel kreeg toen ook z'n eerste gasten sinds lange tijd. Na het avondeten werd in de bar van het hotel nog wat verder gepraat; de meesten gingen daarna nog op stap in het dorp, enkelen verkozen hun bed en wat rust op te zoeken en de rest verzamelde in een kamer om daar nog wat bij te praten...

Zaterdagvoormiddag werden we tegen 10h00 verwacht aan de brug waar we onze sprongen zouden uitvoeren. Deze lag op amper 6 km van het hotel, zodat we nog iets of wat konden "uitslapen". Na een, voor sommigen, zeer korte nacht was iedereen toch op het afgesproken uur op de bus. Het beloofde een mooie en vooral spannende dag te worden: geen wolkje aan de lucht, een kleine 26°C en vooral met de sprong in het vooruitzicht gingen bij de meesten de zenuwen stijgen. Eens ter plaatse, er waren toen al andere mensen aan het springen, begonnen sommigen te twijfelen. De chalet aan de brug, die als ontvangstcentrum diende, bood vanop het terras een uitstekend zicht op de brug en diegenen die eraf sprongen. Na nog een aantal formaliteiten te hebben vervuld moesten we ons in groepen verdelen om zo onze springvolgorde te bepalen. In een ongerepte natuurlijke omgeving lag de 103 meter hoge brug op onze eerste springer te wachten. 2 mensen van de crew begeleidden ons gedurende de voorbereidingen op de sprong: we moesten een soort veiligheidsriem aandoen, het materiaal rond onze enkels werd vastgesjord en om ons volledig veilig te voelen werd nog naar onze bloedgroep gevraagd. Deze werd dan met een dikke zwarte stift op ons hand geschreven. Bij diegenen die hun bloedgroep niet kenden werd doodleuk een mannetje getekend die aan de galg hing, van zwarte humor gesproken... De laatste praktische zaken werden 2 minuten voor de sprong geregeld: de rekker werd aan het materiaal rond je enkels bevestigd, er werd je uitgelegd hoe je moest springen en alles werd gecheckt en gedubbelchekt. En dan mocht je het trapje op om op de reling te geraken. De eerste moedige van onze groep was Marleen De Rijcke (Parts), gevolgd door Nico Simoens en Joshua Delvo. Daarna volgden nog Herwig Mussche, John Waerniers, Dieter Van Der Schelden (Cars), David De Latter (Cars), Olivier Reynaert, David Van Synghel, Frederik Herman, Fabian Gijselinck (Trucks), Dieter Decoutere (Cars), Geert Lammens (Trucks), Jessica Demortier (Cars), Mouna Khramaz, Wendy Delabarre (Parts), Ellen Bertin, Hilde Carnier, Vanessa De Troch (Cars), Davy Marissen (Cars), Tim Gryffroy (Cars). Na een pauze van een uurtje volgden Benny Gelas (Trucks), Tim De Groote (Trucks), Filip De Cock, Bart De Smaele, Carmen Duran (Cars), Filip Goossens (Cars), Nathalie Vanbeveren (Cars), Tim Meerschaut (Cars), Bram Desmet (Cars), Tommy Bockstal (Cars), Wim Bruyndonckx, Jan de Boon, Davy Bert en Michael Vermeersch (Cars).

Over de sprong zelf kunnen we kort en krachtig samenvatten dat dit een onvergetelijke en unieke ervaring was. Op het ogenblik dat je op de reling van de brug staat mag je eigenlijk niet meer nadenken waar je mee bezig bent, gewoon verstand op nul zetten en springen!!! Het was beangstigend om te zien en te beseffen hoe snel je de dieperik in valt (tegen 100 km/h). En dan had je nog de indruk dat het materiaal rond je enkels weggleed op het moment dat de rekker volledig uitgerokken was en de grootste zwaartekracht op je inspeelde. Het is moeilijk te beschrijven wat er op zulke momenten door je heen gaat... er bestaan gewoon geen woorden voor. Eens beneden losgekoppeld had je de eer zelf je certificaat van je sprong in te vullen, de meesten onder ons met trillende handen denk ik. Daarna volgde nog een beklimming via een bergpadje om terug naar de chalet te geraken, met af en toe een mooi uitzicht op de brug en de springers. Alle sprongen werden op video opgenomen en iedereen kon z'n sprong achteraf op TV bekijken. Geïnteresseerden konden deze video dan ook achteraf aankopen. Terug in het hotel werd natuurlijk nog druk nagepraat over de opgedane ervaring en werden bij sommigen tot in de late (vroege??) uurtjes de sprongen nog gevierd...

Zondagmorgen 08h00. Na een snel ontbijt bleek iedereen weer goed op tijd (fit was nog iets anders...) te zijn op de bus. De groep werkte zeer goed mee en respecteerde de afspraken die vooraf gemaakt en overeengekomen waren. Op de terugweg kregen we zelfs complimenten van onze 2 chauffeurs, die eigenlijk het ergste verwachtten met zo'n bende "wilde jonge gasten". Maar ze waren dus zeer verrast en tevreden over ons... Het deerde ook niemand dat het weer aan het regenen was toen we de Belgische grens overschreden. Iedereen had immers een prachtig en onvergetelijk weekend ("om in te kaderen") achter de rug en er werden reeds plannen gesmeed om een volgend evenement te organiseren.