Een brevet van 1001 Mijl (1.611 km)... hoe komt men er in godsnaam bij om zoiets te organiseren vraag ik me soms af. Waarschijnlijk is dit een antwoord op onze natuurlijke drang om steeds verder, steeds meer, steeds extremer, steeds uitdagender, steeds ... op zoek te gaan naar de grens van onze mogelijkheden. De gekendste aller lange-afstandsklassiekers is ongetwijfeld Parijs - Brest - Parijs (1.200 km). Maar daarnaast bestaan in Europa ook nog onder andere Madrid - Gijón - Madrid (ook 1.200 km), Londen - Edinburg - Londen (1.400 km), enkele minder gekende brevetten en dus ook de 1001 Miglia d'Italia.
Deze (vierjaarlijkse) 1001 Miglia werd dit jaar voor de derde keer georganiseerd voor "het grote publiek" en daar werd vorig jaar tijdens PBP reclame voor gemaakt. Het was dan ook daar dat ik een info-foldertje meenam uit curiositeit... De gevolgen daarvan kennen we intussen allemaal!
Ik rijd sowieso graag met de fiets in zuiderse landen en het leek me wel iets om deze uitdaging in de Laars tot een goed einde te brengen. Enkele fietsvrienden die ik al een tijdje ken via de wekelijkse brevetten van www.randonneurs.be hadden de vorige editie van de 1001 Miglia (in 2010) al gereden en bij het aanhoren van hun ervaringen stond m'n besluit vast. 2012 zou in het teken staan van dit brevet!
Met Peter, Eddy (die afzegde), Jan' s vrouw, Jan zelf, Mic en Bart op de info-vergadering bij me thuis
Omdat ik de andere renners wél persoonlijk kende probeerde ik dan ook om samen als Belgisch "team" iets te organiseren: gezamenlijk naar Italië rijden, in hetzelfde hotel logeren, samen starten, ... allemaal goed voor de teamspirit! Dit lukte echter niet voor iedereen en jammer genoeg moesten ook enkele deelnemers op het laatste moment afzeggen door een kwetsuur of ernstige defecten aan hun fiets.
Het definitieve aantal Belgische starters zou nu 6 bedragen. In totaal waren 330 deelnemers ingeschreven, waarvan 288 officieel de start namen in Nerviano (stadje op een kleine 25 km ten NW van Milaan). De Italianen hadden natuurlijk de grootste groep starters (148), in aantal gevolgd door de Duitsers die met 39 man sterk waren. Van de 26 verschillende nationaliteiten kwam de grootste meerderheid uit Europa en voor de rest werden alle continenten vertegenwoordigd door één of meerdere deelnemers: Australië (1), Brazilië (1), Canada (1), Zuid-AFrika (1), Taiwan (4), Japan (5), USA (6), Rusland (7), ... randonneurs van over de hele wereld tekenden hier present!
Begin juni kwam onze groep al eens samen bij mij thuis voor een soort info-en kennisname-vergadering. Ik kende dan wel iedereen persoonlijk, maar daarom kenden de anderen elkaar nog niet. Bij een natje en een droogje werd nader kennis gemaakt, werden een aantal zaken besproken, afgesproken, uitgelegd, ... eigenlijk wel interessant om goede afspraken te maken en misverstanden te vermijden! Iedereen moest zo z'n inschrijving (180,00 Euro) en paperassen voor deelname (attest van dokter, bewijs van verzekering, ...) zelf verzorgen. De verantwoordelijkheid voor een correcte hotelreservatie voor onze groep nam ik op mij. En dan was het aftellen naar dinsdag 14/08, de dag dat we naar Parabiago zouden vertrekken, gelegen op enkele kms van Nerviano. En aangezien ik normaal gezien op 13/08 terug aan het werk moest, moest ik voor dit fietsavontuur ook nog eens 9 dagen extra verlof opnemen... maar dat had ik er graag voor over!
Afspraak was dat we met z'n allen zouden verzamelen aan het drukst bezochte tankstation ter wereld "Aire de Berchem" in Luxemburg (waar zo'n 850.000 liter brandstof per dag wordt verkocht) tegen 9u00 die dinsdagmorgen. Maar enkel Jan en Bart waren daar (ruim) op tijd! Een 10-tal minuutjes nadat wij (m'n vader, broer en ik) vertrokken waren kreeg m'n vader telefoon van moeder de vrouw: hij was z'n zakje met medicatie vergeten! Terugkeren naar huis dus, met het gevolg dat wij pas rond 9u25 op de plaats van afspraak waren. Maar dan was er nog geen spoor van Mic te bekennen... Samen met z'n vrouw en 2 van z'n dochters zou hij daar ook moeten zijn. Na een telefoontje naar Mic bleek dat ze enkele kms verder, in Bergem (kanton Esch-sur-Alzette) stonden... Dat kom je dan tegen met onze Westvlaamse vrienden die de "ch" en de "g" verwisselen hé :-)
We spraken dan af om hem een stuk verder in Frankrijk op te wachten, op een andere parking, wat dan gelukkig wel lukte! De rest van de rit naar het zuiden verliep vrij vlot en af en toe werd een korte pauze gehouden om de beentjes eens te strekken of een toilet op te zoeken.
Sommigen onder jullie die me al een tijdje aan het volgen zijn zullen waarschijnlijk al opgemerkt hebben dat, wanneer ik naar Milaan rijd, ik er een gewoonte van maak om in Como eventjes te stoppen aan restaurant / pizzeria "Vecchia Tavernola" voor een pizza en een drankje... wel, dat was nu dus weer het geval!
De zaak was waarschijnlijk maar net open want we waren om 18u00 de eerste gasten die er arriveerden. Na een lekkere pizza en deugddoende pint bier (m'n vader was chauffeur) konden we op 't gemak verder bollen naar ons hotel Domus (www.domus-hotel.it) in Parabiago.
Op stap in de Galleria Vittorio Emanuele II
De rit ging verder door het park naar het Castello Sforzesco, een kasteel in het centrum van Milaan uit de 14e eeuw waar nu verschillende musea in gehuisvest zijn. Jaarlijks wordt hier trouwens ook de start gegeven van de wielerklassieker Milaan - San Remo voor profs.
We vervolgden onze weg wat verder naar het monument dat elke toerist in Milaan wil zien: de indrukwekkende Duomo! Maar vooraleer op de Piazza Duomo toe te komen stapten we eerst nog met de fiets aan de hand door de wereldberoemde Galleria Vittorio Emanuele II, the place to be om te zien en gezien te worden in Milaan. Na een korte fotosessie aan de Dom werd het tijd om een terrasje op te zoeken en wat te eten.
Enkele straten verder nestelden we ons op een gezellig terras in de voetgangersstraat Via Dante. We waren daar nog maar net geïnstalleerd toen ons een bekend gezicht tegemoet kwam... het was Kristof, huidig recordhouder van de Tour de France Randonneur en 2 jaar geleden als 7e aangekomen op de 1001 Miglia in een tijd van 78 uren, geen pannelat dus! Z'n vrouw en dochter waren net met het vliegtuig terug naar huis en hij was nu op weg naar z'n hotel. Van hem verwachtten we allemaal dat we hem enkel aan de start zouden zien vertrekken, om hem daarna enkel nog aan de finish terug te zien (indien hij tegen dan nog niet terug in België was...).
Maar goed, na een reuzegrote pizza te hebben verorberd reden we terug richting Duomo om wat verder de Via Monte Napoleone te bezichtigen. Dat is de belangrijkste fashion-straat in Milaan waar de grootste en duurste kleding- en juwelenmerken hun winkels hebben... Even later stopten we nog aan een echte Italiaanse ijswinkel (Cioccolati Italiani) voor een heerlijk dessertje.
Als afsluiter, vooraleer terug te keren naar het hotel, beslisten we om toch even langs het bekende en indrukwekkende San Siro stadion (officieel het Stadio Giuseppe Meazza, goed voor 80.000 plaatsen) te passeren, waar de Italiaanse topploegen AC en Inter Milaan hun thuiswedstrijden afwerken.
Deze trip naar en door Milaan was goed voor bijna 71 km fietsplezier die dag, alhoewel het plezier er voor mij zo goed als af was... Er waren eerst en vooral de talrijke rode lichten waarbij we bijna elke keer voor het rood stonden, maar wat me vooral ongerust maakte waren m'n aantal lekke banden: 3 op die 71 km! Ik had de week voordien 2 nieuwe velgen laten maken door m'n fietsenmaker (oude waren versleten) en tijdens een laatste testritje in België op de dijk naar Temse en terug had ik ook reeds 3 lekke banden gehad, steeds achteraan. Hoe ik ook voelde of keek, er was in m'n buitenband geen spoor van vuil, glas of wat dan ook te vinden. Het was me een raadsel hoe ik steeds aan die lekke banden kwam, en dit steeds op ongeveer dezelfde plaats! Daardoor was ik er niet gerust in om aan de 1001 Miglia te starten. Gelukkig wezen m'n fietsvrienden me tijdens m'n laatste lekke band in Milaan op iets waar ik totaal nog geen aandacht aan geschonken had: het velglint van m'n achterwiel zat niet mooi recht...! Daardoor kon m'n binnenband zich tussen lint en velg wringen met die lekke banden als gevolg! Een extra tape op het velglint zorgde meteen voor de oplossing: sindsdien had ik geen lekke banden meer!
Omdat het feestdag was (15/08), was er in de buurt van het hotel geen gelegenheid om 's avonds wat te gaan eten en stelde de baas van 't hotel voor om zelf eten klaar te maken voor ons, iets wat we ons geen 2 x lieten vragen natuurlijk.
Op het hotel zagen we intussen ook ons 5e "groepslid" terug. Peter was immers deze middag met het vliegtuig toegekomen op luchthaven Malpensa, waar m'n vader hem gaan ophalen was. Nadat hij op dinsdag nog in nachtshift gewerkt had, was hij na aankomst in het hotel op z'n kamer gaan rusten om wat slaaptekort in te halen.
Op donderdag 16/08 sliepen we eerst en vooral goed uit, en na een uitgebreid ontbijt vertrokken we met de fiets naar het klooster om onze startdocumenten af te halen. Er was een tafeltje voor de Italiaanse en ééntje voor de buitenlandse deelnemers voorzien. Elke deelnemer moest nog één of ander document ondertekenen en kreeg dan z'n deelnamepakket waar onder andere het startnummer inzat, een persoonlijke badge met barcode om te scannen, de controlekaart die moest afgestempeld worden op de 19 controleposten onderweg, een mooi geplastificeerd road-book, allerhande toeristische foldertjes van de streken of steden waar we zouden doorrijden, een petje, een gelleke, wat koekjes, ...
Wat verder kon een mooie fietstenue van de 1001 Miglia afgehaald worden. Deze bestelde ik reeds op voorhand en kon die hier nu afhalen en betalen (65,00 Euro voor broek en truitje). Op het binnenplein van het klooster stonden eveneens enkele oude fietsmodellen tentoongesteld en lag er een grote vlag op een tafeltje waar de renners hun handtekening konden neerpennen.
Groepsfoto voor de start: Bart, ik, Peter, Jan en Mic
Afspraak was dat we rond 19u30 stilletjes aan het hotel zouden verlaten en eerst naar de Auchan in Nerviano reden om er nog iets te eten. Het werd (alweer) pizza en daarna werd het tijd om naar het stadion af te zakken.
Toen we daar tegen 20u15 arriveerden stond er al een grote groep deelnemers op de atletiekpiste aan te schuiven en te wachten op de fietscontrole. Gelukkig kwamen na ons nog andere renners toe zodat we niet helemaal in de laatste groep moesten starten. Kristof was al een tijdje voor ons in het stadion aangekomen en stond klaar om met de eerste groep te vertrekken. Langzaam aan viel de duisternis in en om 21u00 werd die eerste groep renners losgelaten op de Italiaanse wegen. Per groepje van 25 à 30 renners mochten de deelnemers nu om de 10 minuten vertrekken. Om 21u40 was het onze beurt en weg waren we...!
Met ons vijven (Jan, Bart, Peter, Mic en ik) waren we vertrokken voor een groots fietsavontuur!
De 1001 Miglia zijn verdeeld in 19 verschillende etappes van verschillende afstanden. Deze eerste rit was al meteen goed voor 102 km en leidde ons naar Fombio, een kleine stad ten ZO van Milaan. Omdat hier in de Po-vlakte nog geen sprake was van gebergte werd er meteen al stevig doorgereden. Hier en daar stonden meisjes van plezier in the middle of nowhere langs de kant van de straat bij een "lokvuurtje" te wachten op eventuele klanten. Ook op de grote ronde punten en aan tankstations waren de dames van lichte zeden talrijk aanwezig. Met een gemiddelde snelheid van 32,5 km/u tijdens die eerste rit hadden we echter maar net de tijd om even naar dat schoon vlees te lonken, meer zat er niet in... Met deze snelheid hadden we intussen de groep ingehaald die 10 minuten voor ons vertrokken was en volgens info van m'n vader (die ons aan de 1e controle in Fombio stond op te wachten) was ons peloton tot nog toe het snelste van allemaal... dat beloofde!
Om 00u50 kwamen we toe aan die 1e controle (Fombio) waar een zeer simpele controlepost voorzien was... gewoon een tafeltje aan een tankstation met enkele mensen van de organisatie die je passage noteerden en een stempel op je controlekaart zetten. We namen er even tijd om wat te eten en de drinkbussen bij te vullen en 15 minuutjes later waren we alweer weg. Al was er wel wat twijfel over de richting die we moesten volgen... Volgens het road-book moesten de renners hun weg linksaf verder vervolgen, maar volgens de GPS track (die beschikbaar gesteld was door de organisatie) moesten we rechtsaf verder rijden... Uiteindelijk besloten we toch om het road-book en de geschilderde wegwijzers op de weg te volgen.
Rit 2 was 81 km lang en werd afgelegd in 2u50 minuten, iets minder snel dan die eerste 102 km, maar toch nog altijd met een gemiddelde snelheid van bijna 29 km/u. Dit terwijl we allemaal goed beseften dat er nog 1.400 km moest gereden worden en het zwaarste (de Apennijnen) nog moest komen. Saaiheid troef tijdens deze rit omdat er niks te beleven viel of te zien was... het was nog steeds donker en het was nog steeds vlak! Op de controleplaats in Colorno was dan wel wat te zien: we hadden er een mooi zicht op het Hertogelijk Paleis (Palazzo Ducale, ook wel Reggia di Colorno genoemd), gebouwd in het begin van de 18e eeuw op de ruïnes van een ouder kasteel.
Na 10 minuutjes pauze werd rit 3 aangevat, bijna 84 km lang en nog steeds richting westen in de Po-vlakte. Ook hier werd nog stevig doorgereden en werd een gemiddelde van bijna 29 km/u gehaald. Enige te vermelden feit gedurende deze rit was alweer dat het road-book en GPS-track niet overeen kwamen. Bij een afslag naar rechts (volgens GPS) bleef de groep rechtdoor rijden. Ik reed als laatste en hield even in om op m'n GPS-kaart wat uit te zoemen. Daarop zag ik wat verder een andere mogelijkheid om rechtsaf te slaan en dacht dat daar wel een pijl op de weg zou staan. Maar neen, er stond geen wegwijzer op de asfalt en de groep reed hier ook gewoon door. Toen ik op m'n GPS genoeg uitgezoemd had zag ik duidelijk dat we volledig verkeerd aan het rijden waren en floot de groep terug! Deze reed nu echter te ver voor me uit zodat niemand me hoorde. "Alleen achtervolgen zal me te veel energie kosten" dacht ik bij mezelf. Ze zouden er zelf wel achter komen dat ze verkeerd zaten, dus sloeg ik het baantje naar rechts in en vervolgde m'n weg alleen verder, zo'n kleine 35 km naar de volgende controle in Massa Finalese.
De zon was intussen aan het opkomen en tegen 7u05 kwam ik aan op de 3e controlepost. Hier was de bevoorrading al wat uitgebreider: er was pasta beschikbaar, rijst, water, cola, ice-tea, meloen, taartjes, ... Ik had al het één en het ander gegeten toen 20 minuten later ook de rest van m'n (verloren) gereden groepje binnenkwam.
Ik nam er ook even de tijd om me wat in te smeren tegen de zon, want die zou zich hevig laten voelen de komende dagen!
Bevoorrading in Faenza, na 384 km
Het was kort na de middag, rond 13u15, toen we in Faenza aan de controle toekwamen. We waren inmiddels 15 en een half uur onderweg, waarvan 13 uur op de fiets. Op de 384 km die we tot dan gereden hadden zaten amper 538 hoogtemeters in verwerkt, maar dat zou vanaf nu wel veranderen!
De controle / bevoorrading vond plaats in een soort wegrestaurant waar elke deelnemer tussen een bordje pasta of rijst kon kiezen, samen met een 1/2 liter water. Andere zaken zoals cola, bier, fruitsla en dergelijke waren ook beschikbaar, maar dan wel tegen betaling. Ook hier hielden we een uurtje pauze om terug op krachten te komen. De komende 95 km moesten we immers over de "Tre Faggi"-pas (989 m) om daarna terug te dalen naar de volgende controlepost in Dicomano.
Het was 14u15 toen we terug vertrokken, naar de Apennijnen op! De komende 1.000 km zouden vanaf nu zeer heuvel- tot bergachtig zijn! "Waar zijn we aan begonnen" zag ik sommigen denken, maar 20 km buiten Faenza was er geen ontkomen meer aan: daar begon de klim naar Tre Faggi. Eerst lichtjes en pas de laatste 10 kilometers waren wat steiler. Het was tijdens deze beklimming dat Mic, onze Belgische Randonneur-kampioen van de 2 laatste jaren (diegene die de meeste BRM-kms gereden heeft), ons moest laten gaan... Hij is een pure "plat-rijder" en had nog nooit van z'n leven een col beklommen... Normaal dus dat hij niet kon volgen! Tijdens de klim hielden we ook nog een keer halt aan een cafeetje om iets fris te drinken, iets wat broodnodig was in deze temperaturen die tussen de 35 en 40° C schommelden!
Om 19u00 kwamen we aan de controlepost van Dicomano, waar ook een badgecontrole plaatsvond. Door deze in te scannen werd onze passage elektronisch geregistreerd en automatisch op de site van 1001 Miglia op het internet gezet, zodat onze "volgers" thuis konden zien waar we ons ongeveer bevonden. Een half uurtje na ons kwam ook Mic eraan. Die eerste beklimming had hij alvast, op zijn tempo, goed doorstaan!
Net als Jan en Peter profiteerde ik van de douchevoorzieningen in de sporthal om me daar ook even een verfrissend stortbad te nemen. En na een goede bevoorrading was nu de vraag: rijden we verder of gaan we wat slapen? We waren al bijna 22 uur onderweg, hadden daarvan 17u14 gefietst en waren reeds 479 km ver... maar we hadden nog niet geslapen! De vermoeidheid zou dus zeker en vast eens de bovenhand nemen!
De volgende rit was eigenlijk ook de zwaarste van allemaal: van Dicomano naar Chiusi della Verna, amper 77 km lang, maar wel goed voor bijna 1.900 hoogtemeters! Voor Mic was het alvast een uitgemaakte zaak, hij had rust nodig. Z'n vrouw en dochters hadden een Bed and Breakfast geboekt in Biebbiena, gelegen op het parcours richting Chiusi. Hij zou met de wagen meerijden naar Biebbiena, daar een paar uurtjes slapen en hem nadien laten terugbrengen naar Dicomano om z'n weg verder te vervolgen al fietsend.
De rest van ons groepje had intussen beslist om verder te rijden. Het zou beter zijn om deze lastige rit al achter de rug te hebben, dan er morgenvroeg te moeten mee beginnen, werd er geredeneerd. Om 20u15 vertrokken we dus uit Dicomano voor wat de traagste verbindingsrit van allemaal zou worden (16,4 km/u).
Er werd gestart op een hoogte van 197 m en goed 22 km verder stonden we op de "Croce ai Mori" (955 m), het was toen 22u00. Daarna volgde (logischerwijs) een afdaling van een kleine 25 km tot op een hoogte van 385 m. Toen was het tijd voor de laatste lange inspanning van de nacht, de klim naar het sanctuarium van Chiusi della Verna, bijna 30 km lang en die ons op een hoogte van 1.100 m zou brengen. Het was bijna 1u30 die vrijdagnacht (zaterdagmorgen eigenlijk) toen we eindelijk de controle van Chiusi bereikten. Gelukkig was m'n broer reeds op verkenning geweest op de controlelocatie zodat we wisten waar naartoe, want de bewegwijzering aldaar was zeer pover!
Er was beslist dat we hier sowieso wat zouden slapen... dat mocht wel na 556 km en bijna 22 uur fietsen denk ik! Jan en Bart gingen bijgevolg snel wat eten en zochten meteen een vrij bed op in de slaapzalen. Ik wou me eerst en vooral verfrissen en nam een douche, waarna ik samen met Peter nog wat ging eten en vooral veel dronk (cola en water). Toen we daarna in de slaapzalen naar 2 vrije bedden op zoek gingen, bleek er maar één bed meer beschikbaar... Ik liet het bed aan Peter en trok zelf terug naar de parking waar m'n vader en broer in een 2-persoonstentje sliepen. Het was intussen bijna 3u00 en met wat goede wil lukte het om er ons met z'n drieën in te slapen te leggen, maar dit kon je niet echt zeer comfortabel noemen! Maar goed, je moet roeien met de riemen die je hebt en veel andere keuzes had ik niet, dus probeerde ik ondanks alle ongemakken toch een oogje toe te knijpen.
Aan het meer van Trasimeno
Intussen waren m'n overige fietsmakkers ook al wakker en konden we vroeger dan voorzien (8u15 ipv 9u00) terug aanzetten. Er stond ons alweer een lange rit te wachten, 115 km naar Montallese waarbij we de provincie Arezzo (Oost-Toscanië) doorkruisten. Langs het parcours zagen we in de verte het meer van Montedoglio liggen, maar het was vooral bakken geblazen in de Toscaanse zon. We maakten dan ook van de gelegenheid gebruik om af en toe eens een extra drankstop te houden. Het was iets na 13u00 toen we aan de wielerpiste van Montallese arriveerden voor de 7e controle.
Daar zagen we Mic z'n vrouw en dochters terug die ons wisten te vertellen dat hij deze morgen amper 10 minuutjes overschot had op de sluitingstijd van de vorige controlepost in Chiusi della Verna. Dat zullen ongetwijfeld spannende momenten geweest zijn!
Nadat we ons terug goed bevoorraad hadden en goed voorzien waren van drank was het om 14u15 alweer tijd om verder te rijden, die loodzware hitte in! We reden nu een stukje Umbrië binnen en de temperatuur liep kort na de middag zelfs op tot meer dan 40° C...! De 8e etappe naar Todi, 83 km lang, maakte een klein ommetje langs het meer van Trasimeno, maar voor de rest was het dus alweer bakken en braden met hier en daar een extra drankstop. Op een bepaald moment, ter hoogte van een brug over de Tiber, werd de weg plots volledig versperd door hekkens... Hier waren wegenwerken aan de gang, maar aan de sporen in het zand te zien was duidelijk dat hier al heel wat deelnemers langs de hekkens over de brug gereden waren, wat wij uiteidelijk ook deden.
Door dat hete weer die namiddag waren we maar al te blij toen we omstreeks 19u00 de controle in Todi bereikten, een pizzeria, waar we onze bevoorrading zelf moesten betalen.
Bij het vallen van de avond was de temperatuur intussen al wat draaglijker geworden en om 19u50 reden we alweer verder, naar Bolsena. De trip naar de stad die aan het gelijknamig meer ligt was amper 54 km lang, maar was wel een referentiepunt in deze 1001 Miglia... In Bolsena ben je na 808 km immers halfweg de trip, het keerpunt dus!
Op onze weg naar Bolsena konden we nog net een late zonsondergang meepikken aan het meer van Corbara, maar anders was er in het donker niet veel te zien in dit noordelijke stukje van Lazio. De enige bezienswaardigheden die we toen ook effectief konden zien waren dikwijls monumenten of gebouwen die verlicht waren, zoals toen we bij aankomst in Bolsena langs het plaatselijk kasteel reden dat prachtig verlicht was! In de stad zelf was er een drukte van jewelste en was het even zoeken naar de controleplaats aldaar. Die vond plaats in een restaurantje naast het meer, waar we om 22u40 niks van zagen natuurlijk! Volgens cijfers van de organisatie waren hier, halfweg, nog 216 deelnemers "in koers".
Een goede 50 minuten later (om 23u30) verlieten we alweer deze gezellige stad en reden westwaarts, een stukje langs het meer, om wat verder terug Toscanië binnen te rijden. De rit van Bolsena naar Pomonte was bijna 74 km lang en hield 2 verrassingen in: een eerste, aangename, verrassing was de passage langs het pittoreske Pitigliano, een kleine gemeente in de provincie Grosseto. In de afdaling naar het stadje hadden we hier werkelijk een fascinerend zicht op de prachtig verlichte oude stadswallen! Machtig mooi!
Een tweede, iets minder aangename verrassing, lag een dikke 15 km verder op ons te wachten. We werden door de GPS een smal weggetje ingestuurd en wat verder stonden we plots voor "een muur", niet letterlijk een muur natuurlijk, maar een helling met een stijgingspercentage dat ik waarschijnlijk nog nooit voordien opgereden had... De weg was met speciale betonblokken aangelegd omdat het asfalt er bij heet weer waarschijnlijk gewoon al smeltend zou naar beneden stromen! Ik vermoed dat de procentuele stijging tussen de 20 en 25% lag, en dat gedurende ongeveer 900 meter aan één stuk door! Peter moest zelfs even afstappen en nadien hoorde ik van Mic dat hij daar ook te voet naar boven moest gaan... wat een helling...!
Het duurde toch eventjes vooraleer we hiervan bekomen waren en stonden dan ook volop in het zweet, maar gelukkig waren we ook niet ver meer verwijderd van Pomonte, waar we om 3u10 aankwamen. We beslisten om daar, na 882 km in de benen, een tweede keer te slapen. Eerst at ik er een lekkere groentesoep met broodkorstjes en wat watermeloen. Daarna nam ik nog snel een stortbad en het was al bijna 4u30 wanneer ik als fris man wat ging proberen slapen op een dunne slaapmat in de slaapzaal. Niet dat ik daar toen veel heb kunnen slapen (want om 7u00 werd alweer opgestaan), maar het feit van simpelweg te rusten doet toch ook veel deugd.
Controle in Montalcino
Montalcino lag dus 75 km verder noordwaarts, in de provincie Siena, en alweer moesten we de brandende en snikhete zon trotseren! Dit was echt niet gezond meer en we beslisten om aan de volgende controle eens te bekijken wat de mogelijkheden waren om deze oventemperaturen (die intussen soms pieken haalde van 45° C) verder te vermijden. Maar eerst deze rit proberen overleven..., dat konden we doen door regelmatig te stoppen aan een terrasje of aan een waterkraantje. Bij één van deze afkoelingsmomenten (voor zover we nog konden afkoelen) kwam daar plots Mic naar boven gereden. Die was deze ochtend nochtans meer dan een uur vóór ons vertrokken maar had zich blijkbaar van weg vergist of had ergens langs de kant gestaan of gezeten zonder dat we hem gezien hadden.
We vervolgden samen onze weg en tegen 13u10 waren we in Montalcino, waar een elfde stempel op onze controlekaart werd gezet. Omdat er op de controle zelf geen bevoorrading beschikbaar was trok ik met Jan, Bart en Peter naar een terrasje even verderop om er wat te gaan eten. Mic en z'n equipe hadden al het nodige bij en trokken hun plan wel. Mic zou er bovendien wat extra rusten en later vertrekken, wanneer de heetste momenten van de dag voorbij waren.
Dat was eigenlijk geen slecht gedacht, alleen waren wij nu wel van plan om de volgende etappe (van amper 53 km) naar Castelnuovo Berardenga wel nog af te leggen na ons middagmaal.
Zo gezegd, zo gedaan en anderhalf uur na onze aankomst in Montalcino vertrokken we er alweer. Dat was pal in de namiddag, op het heetste moment van de dag... en dat hebben we gevoeld tijdens de afdaling van Montalcino! De wind, die in normale omstandigheden voor wat afkoeling zorgt, was nu een pak warmer dan de omgevingstemperatuur! Het voelde echt aan alsof we een oven binnenreden...!
Gelukkig konden we tijdens die korte rit nog eens stoppen aan een waterkraantje in San Giovanni d'Asso en wat later ook nog eens een terrasje doen in Asciano. Over die 53 km waren we iets meer dan 3 uur onderweg geweest, zodat we pas om 17u45 in Casteluovo Berardenga aankwamen.
Hier kregen de deelnemers ook te horen dat de uiterste aankomsttijd in Nerviano (normaal woensdag 22/08 om 10u00) met 14 uren verlengd werd. Reden was niet ver te zoeken: door de extreme temperaturen hadden zelfs de koplopers al 12 uren achterstand op het voorziene tijdsschema! Daarom werd de tijdslimiet verlengd tot woensdag middernacht!
Na een verfrissende douche en een goede bevoorrading beslisten we om daar ook nog wat te slapen en 's nachts (in de koelte van de nacht) verder te rijden. We installeerden ons in de sporthal op een judo-mat en probeerden tussen alle lawaai door wat te slapen. Dat was echter niet evident omdat in dezelfde zaal ook een "bag-drop" voorzien was. Een "bag-drop" is een plaats langs het parcours (voorzien door de organisatie) waar deelnemers een zakje met persoonlijke spullen kunnen laten afzetten. Velen verwisselen daar bijvoorbeeld van kledij of hebben er wasgerief inzitten of zo...
Door dat heen- en weer geloop en de luide Italiaanse babbels kon ik de slaap niet vatten en heb dan gewoon de rest van de tijd bij m'n vader en broer doorgebracht, buiten de sporthal. Bart, Jan en Peter volhardden wel en bleven er tot iets na 21u00 liggen.
Ongeveer anderhalf uur eerder (19u25) was ook Mic aangekomen aan de controle. Na een rustpauze en bevoorrading vertrok hij rond 20u40, op weg naar de volgende halte (Montaione) 106 km verder. Intussen hadden m'n vader en broer ook nog een probleempje bij Mic z'n volgers opgelost... hun externe GPS deed het niet meer. Die was aangesloten aan de sigarettenaansteker in de wagen, maar daar kwam geen stroom meer uit. Bleek dat er een zekering gesprongen was. Dan maar een andere zekering in de plaats gestoken en alles was weer OK!
Rond de klok van 21u00 ging ik dus m'n andere fietsgezellen wakker maken. We genoten nog uitgebreid van de bevoorrading en om 22u00 trokken wij ook verder door de donkere Italiaanse nacht. De rit naar Montaione had ik al een tijdje aangeduid als "specialleke"... We zouden immers op een stukje parcours van de "Strade Bianche" rijden (ook wel gekend als "l'Eroica"). Voor wie deze koers niet kent: het speciale aan deze 190 km lange wedstrijd is dat er bijna 70 km op onverharde grind- en zandwegen gereden wordt! Sinds 2007 is dit tevens een prof-wedstrijd in de UCI Europe Tour, met aankomst in het historische centrum van Siena, de Piazza del Campo. Een wedstrijd die Philippe Gilbert trouwens in 2011 won!
Torre del Mangia op de Piazza del Campo in Siena
Wij waren ook hun laatste "klanten", want vanaf middernacht sloten ze hun controlepost. Wie nu nog achter kwam moest maar een foto trekken of aan een stempel of ticketje van een café zien te geraken...
Enkele kms verder was er dan weer een geheime controle. Nog een geluk dat we toen de pijlen op de weg volgden, want indien we op de GPS-track vertrouwd hadden, dan zaten we in een straat die parallel liep met diegene waar de controle werd gehouden! Da's iets dat in feite niet zou mogen voorvallen vind ik! Maar goed, we vervolgden onze weg en een tiental kms verder zagen we op een eindje van de kant 2 renners in een bushokje zitten. We hadden totaal niet door dat Mic één van die 2 was en reden gewoon verder. Tot ik plots merkte dat er een lampje in de achtervolging kwam... We vertraagden wat en het bleek dus effectief Mic te zijn die daar met een Duitser wat aan het rusten was!
Onze startgroep was nu weer helemaal herenigd en samen reden we rustig verder. Het parcours liep langs San Gimignano, een middeleeuws stadje dat omwille van z'n bijzondere architectuur enorm veel toeristen aantrekt! De stad wordt immers gekenmerkt door zijn 13 torens, opgetrokken door diverse rivaliserende rijke families als prestige-object in de 12e en 13e eeuw. Het zijn die torens die de silhouet van de stad nu domineren. We reden even door de binnenstad en zeer kenmerkend was ook dat alle (smalle) straatjes opwaarts naar het hoogste punt liepen!
Dit gezegd zijnde was het 04u15 toen we de controle in Montaione bereikten. We besloten hier ook een uurtje te slapen en dit was de enige plaats waarvan ik met zekerheid kan zeggen dat ik dat uur vast geslapen heb...! Er stonden veldbedjes, onder de blote hemel, ter beschikking en door de comfortabele ligging duurde het geen minuut vooraleer ik als een blok in slaap viel, het was toen 5u00. M'n vader was wekker van dienst en om klokslag 6u00 maakte hij ons alweer wakker, mooi op tijd om een prachtige zonsopgang te zien!
Na een snel ontbijt en een toiletbezoek konden we tegen 6u30 alweer verder rijden. Nu ging het naar Castelnuovo Garfagnana, 103 km verder noordwaarts in Toscanië. Vanaf hier reed ik ook verder op m'n broer z'n fiets. Ik had immers aan m'n Campagnolo-shifters gemerkt dat er "ergens iets niet meer klopte". M'n ketting verleggen gebeurde niet even vlot als ik gewoon was en het knopje om achteraan te schakelen zat gelijk een beetje los! Ik wou het risico niet nemen om onderweg "in panne" te vallen met m'n versnellingen en nam dan maar het zekere voor het onzeker: m'n broer z'n fiets! Aangezien we ongeveer dezelfde fietsmaten hebben had ik dan ook totaal geen last van deze overstap.
Rond de klok van 9u00 hielden we halt aan een klein bakkerijtje in Ponte a Moriano om op terras van een deftig ontbijt te genieten! Een aantal boter- en chocoladekoeken later zetten we onze rit verder naast de rivier Serchio, richting Castelnuovo Garfagnana. Onderweg zagen we in Borgo a Mozzano nog een zeer mooie, oude brug over de rivier: de Ponte della Maddalena (ook wel Ponte del Diavolo genoemd).
Om 11u25 (103 km) kwamen we toe aan de 14e controleplaats van onze rondrit, pizzeria "La Rocca" in Castelnuovo Garfagnana waar we een stempel op de kaart kregen. Vooraf hadden we gezamelijk ook beslist om in de namiddag niet verder te rijden, de weersomstandigheden waren daar te extreem voor...! Het was beter om nu nog eens wat te rusten en tegen de avond terug verder te rijden. Mic had al het nodige bij in z'n rode Transporter om zich goed te installeren... Jan, Bart en Peter zochten de sporthal op waar slaapgelegenheid voorzien was voor de renners en ik... tja, ik liet me verleiden om aan het gemeentelijk zwembad te gaan liggen! Rechtover de pizzeria bevond zich namelijk het openbaar zwembad en een frisse duik in het zwembad zou me veel deugd doen. Nadien installeerde ik me op een strandstoel en maakte onder de parasol ook een kort dutje.
Enkele uurtjes later, nadat we nog eens pasta gegeten hadden als avondmaal, vertrokken we iets na 18u00 voor een korte verbindingsrit naar Aulla (54 km). Op de controle aldaar (een tankstation) was zelfs niemand aanwezig... er hing gewoon een stempel aan een koordje aan het gebouw en dat was het! De pauze duurde daarom niet lang, amper 25 minuutjes. Dat was genoeg om wat te eten en te drinken en onze fluo-vestjes aan te doen voor de komende nacht.
Casella Ligure, klaar om de laatste 180 km aan te vatten
We waren reeds ruim over halfweg de rit toen plots het noodlot toesloeg voor Mic. Tijdens een klim bij het verlaten van Levanto sloeg z'n ketting door! Bij het nakijken van z'n fiets was er uitwendig niks abnormaals te zien, maar wanneer hij op de trappers ging staan trapte hij alweer in het ijle...! Probleem zat hem dus duidelijk ergens "binnenin". Op een kleine versnelling lukte het wel om voorzichtig verder te fietsen, maar het was alleszins noodzakelijk om z'n fiets te laten herstellen bij een fietsenmaker.
We hoopten deze te vinden op de volgende controle in Deiva Marina, maar daar was om 1u30 's nachts natuurlijk geen fietsenmaker beschikbaar! Mijn broer bekeek het probleem en wist al snel wat de oorzaak was...: de "body" was stuk! Hij had namelijk hetzelfde meegemaakt tijdens Parijs-Brest-Parijs van 2007. Iedereen raadde Mic af om verder te fietsen en naar een fietsenmaker te gaan in de ochtend, maar Mic zelf was niet te vermurwen... hij wou het riskeren om met z'n "defecte" fiets nog 92 km verder te rijden, naar Casella Ligure! Lukte het, des te beter... lukte het niet, dan had hij nog altijd z'n volgwagen die hem in geval van nood kon oppikken.
Met een bang hartje vertrokken we terug uit Deiva Marina. We temperden ons tempo om Mic in het oog te houden en als bij wonder lukte deze riskante onderneming volledig. Mic had al gauw ondervonden dat hij op elk voorblad een bepaalde versnelling kon rijden, mits de ketting mooi recht lag op de pion achteraan... Op deze manier waren we bijna 6 uren onderweg voor die 92 km!
Intussen waren m'n vader en broer reeds op verkenning geweest op de volgende controle in Casella Ligure en hadden daar gelukkig een fietsenmaker gevonden op amper 100 m van de controlepost. Terwijl Bart, Jan, Peter en ik zich eerst gingen verfrissen onder een deugddoend stortbad was Mic z'n eerste bekommernis om z'n fiets terug 100% rijklaar te krijgen.
Na de douche en bevoorrading beslisten we deze keer om, ondanks de hitte die nog zou volgen vandaag, tóch verder te rijden! De lokgroep van de finish (nog een goeie 180 km) werd te sterk! Door nu verder te rijden zouden we bovendien in de vooravond aankomen en nadien kunnen genieten van een normale nachtrust! Want een "normale nachtrust", dat was iets dat we de laatste 5 dagen niet gekend hadden! Volgens mijn berekeningen zou ik in die tijd amper 7 tot 8 uurtjes geslapen hebben...! Echt gezond was dat natuurlijk niet, maar ja, het was nu niet anders!
Soit, Mic had al laten weten dat hij liever wat later vertrok, en hij moest sowieso wachten op de herstelling van z'n fiets. De "body" bleek inderdaad stuk, maar kon niet vervangen worden wegens "niet in voorraad". Dan maar de meest radicale oplossing genomen: gewoon een nieuwe set wielen gekocht... zo had hij meteen ook een nieuwe body...
Om 9u40 vertrok de rest van de bende richting voorlaatste controle, amper 54 km verder, in Castellania. Bij de "oudere" generatie wielerfans zal deze naam misschien een belletje doen rinkelen... Castellania is namelijk de geboorteplaats van "Il Campionissimo" Fausto Coppi! Deze 4-voudige Italiaanse kampioen ('42 - '47 - '49 - '55) en wereldkampioen ('53) ligt eveneens begraven in z'n geboortedorp, samen met zijn broer Serse die eerder bij een wielerwedstrijd om het leven kwam. Coppi zelf stierf op 02/01/60 aan de gevolgen van malaria die hij opgelopen had tijdens een wedstrijd in het huidige Burkina Faso.
Wielerminnend als de Italianen zijn wordt in Castellania dus nog één controle gehouden vooraleer de laatste etappe naar Nerviano aan te vatten. Het dorpje ligt bovendien op één van de noordelijke uitlopers van de Apennijnen en er moet stevig geklommen worden tot een hoogte van ongeveer 400 om de graftombe van de Coppi's te bezichtigen!
Graf van Serse en Fausto Coppi
Gelukkig was daar in Castelnuovo Scrivia plots "l'Angolo Bar"! Zonder twijfelen parkeerden we onze fietsen tegen de gevel van het café en installeerden ons aan de bar!
Na de verfrissende drankjes vervolgden we onze weg naar het noorden, maar slaagden er een tiental kms verder evenwel in om verkeerd te rijden. 't Was weer hetzelfde liedje als anders: pijlen op de weg wijzen naar links, GPS-tracks zegt naar rechts (of omgekeerd). Dan maar de pijlen gevolgd en plots, ettelijke kms verder, niets meer...! Geen pijlen meer te vinden en ook totaal de verkeerde richting aan het uitrijden. Door op m'n GPS uit te zoemen had ik gelukkig een goed zicht waar de track zich bevond en konden we daar vrijwel probleemloos naartoe rijden. Omdat het einde nabij was draaide ik de gas (of wat er nog van over was) nog een beetje open zodat we toch nog 2 extra drankstops moesten inlassen!
En dan was het zover... om 18u25 reden we gezamelijk (Peter, Jan, Bart en ik) en onder luid applaus het Stadio Re Cecconi binnen! De 1001 Miglia d'Italia zaten erop... We kregen oprechte felicitaties van de mensen van de organisatie en kregen bij onze laatste stempel een diploma en zeer mooie "Finisher"-medaille!
Jan werd als 115e geregistreerd met een tijd van 116 uur en 50 minuten, Bart werd 116e, ikzelf 117e en Peter 118e. De uitbreiding van de tijdslimiet van 135 uren naar 149 uren was voor ons dus overbodig, maar is uiteindelijk wel nog nuttig geweest voor de 6 laatste deelnemers, die anders buiten tijd zouden aangekomen zijn. Mic kwam uiteindelijk aan om 22u40, als 137e (120 uur 59 minuten = 5 dagen en 59 minuten).
4 Dagen, 20 uren en 50 minuten, zolang waren wij onderweg geweest om 1.623 km te fietsen. Da's aan een gemiddelde van bijna 14 km/u alles samengerekend (fietsen, pauzes, slapen, ...). Wanneer enkel het fietsen in rekening gebracht wordt, dan stijgt dat gemiddelde naar bijna 23 km/u (71 uren gefietst).
Van de 288 starters haalden 193 renners de finish... 95 renners hadden onderweg dus om één of andere reden de handdoek in de ring gegooid, da's bijna 33%...! En dat terwijl de snelste deelnemer, de Oostenrijker Alfred Buchegger, reeds op maandag 20/08 om 10u00 de finish bereikte. Die had amper 3 dagen, 12 uren en 49 minuten nodig om rond te komen (84 uur en 49 minuten).
Genoeg statistiekjes nu... We waren allemaal superblij dat we in deze uitzonderlijke omstandigheden zonder kleerscheuren het einde haalden, en dat moest gevierd worden natuurlijk! De weg naar de bar (met frisse Budweisers) werd nogal snel gevonden en binnen de kortste keren werd een serieus aantal flesjes verzameld aan onze tafel. Dit leverde zelfs jaloerse blikken op van anderen die niet goed begrepen waar we dat bier maar bleven gieten...
Maar goed, de avond werd op hotel nog afgesloten met een lekkere pita (onze dorst was dan wel gelest, maar we hadden intussen weer honger gekregen...), en na een normale nachtrust vertrokken we met z'n allen terug naar huis. Peter bleef evenwel nog een dagje omdat hij z'n terugvlucht pas voor donderdag geboekt had.
Terug thuis ondervond ik pas goed de gevolgen van te weinig slaap tijdens die 5 dagen dat we gefietst hadden... Amper 7 à 8 uurtjes slapen op een goeie 120 uur is 2 keer niks natuurlijk! Ondanks ik een paar keer probeerde uit te slapen, voelde ik me toch ganse dagen vermoeid... dat "tamme" gevoel duurde zo'n kleine 2 weken!
En dan nog dit: tijdens de moeilijke momenten onderweg vertelde ik tegen al wie het hoorde wil dat m'n deelname aan deze 1001 Miglia éénmalig zou zijn... maar intussen denk ik er al anders over... wie weet sta ik er over 2 jaar terug aan de start van "La randonnée più lunga d'Europa nel paese più bello del Mondo"...??
Allen superblij dat we dit succesvol uitgereden hebben