Na meer dan 10 jaar te hebben bestaan onder ACP, worden de verschillende SR 600 (158 organisaties in 32 landen op de 5 continenten intussen) sinds 2021 gehomolgeerd door de club van Sophie Matter zelf: www.superrandonnees.fr. De geschiedenis die hierachter zit kan je hier lezen.
Maar nu even kort: wat is een SR600 precies...? Zoals in m'n intro reeds uitgelegd gaat het hier over een toch wel redelijk zware proef waarin je 600 (of meer) kilometers moet fietsen met een positief niveauverschil van minstens 10.000 hoogtemeters, en dat binnen een vooraf bepaalde tijd! Het is dus duidelijk dat je zo'n parcours niet zal terugvinden in Vlaanderen of Nederland, maar vooral in bergachtige gebieden! Het parcours is bepaald door de organisator en is als permanente route te rijden, met andere woorden: je schrijft je op voorhand in bij de organisator en kan op gelijk welk moment van het jaar het parcours afleggen. Al zal dat in de meeste gevallen niet mogelijk zijn in de winterperiode... je dient immers rekening te houden met een aantal passages (meestal cols) uit het parcours die kunnen gesloten zijn! De basistijd om een homologatie als "Randonneur" te bemachtigen bedraagt 50 uren van start tot finish (dus inclusief rusttijden).
Kaderplaatje deelname SR Haute Provence
Als deelnemer krijg je, na inschrijving (kost = amper 5,00 Euro), ook een route / controlekaart opgestuurd waarop een aantal controleplaatsen vermeld staan. Omdat je in principe op elk moment van de dag op zo'n controleplaats kan langskomen, moet je als bewijs van passage een foto nemen van je fiets op een bepaalde plaats. Dat is normaal gezien aan het bordje van een col of de plaatsnaam van een dorp. Op je routekaart moet dan ook de datum en uur van passage genoteerd worden. De digitale foto's moet je nadien opsturen naar de organisator van de SR.
De Super Randonnées bestaan dus sinds 2009 en de SR de Haute Provence was de eerste in de rij. Van de 116 deelnemers die tot dusver deze SR hebben gereden werden er 77 gehomologeerd (waarvan 50 als "Randonneur" en 27 als "Toerist"), da's dus amper 67% die geslaagd is!
Intussen bestaan er in Frankrijk al 5 Super Randonnées en zijn Duitsland, Spanje, Kroatië, Japan, Zweden, Taïwan en de VS ook al op de kar gesprongen met de organisatie van een SR. Meer info hierover is terug te vinden op de link van ACP, hierboven vermeld...
Het idee om aan de SR600 van de Haute Provence deel te nemen kwam eigenlijk van Jan en Guy, 2 Randonneurs in hart en nieren. Begin dit jaar stuurden zij een mailtje rond met de vraag wie geïnteresseerd was om deze uitdaging aan te gaan. Ook op de officiële website (www.randonneurs.be) en Facebook-Pagina (www.facebook.com/randonneurs.be) van de Randonneurs werd het voorstel gepresenteerd. Zelf was ik vrijwel meteen kandidaat om mee te rijden want ik bekijk zulke zaken immers als fietsvakantie, en ik doe niks liever dan op fietsvakantie gaan, vandaar... Ook m'n broer Koen, die regelmatig BCMF's (Brevet Cyclo Montagnard Français) gaat rijden, en nog 2 collega-Randonneurs Mic en Luc waren uitermate geïnteresseerd. Voor Luc had z'n deelname vooral te maken met het feit dat hij zich (na geslaagd te zijn) Randonneur 10.000 mocht noemen! Even uitleggen: Randonneur 10.000 (ontstaan in 2011) is een prestigieuze onderscheiding van ACP waarbij je binnen een termijn van 6 jaar aan volgende evenementen moet hebben deelgenomen: 2 x de volledige serie van klassieke BRM-afstanden (200/300/400/600 en 1.000 km), 1 x PBP (1.200 km), 1 x een ander brevet dan PBP van 1.200 km of langer (zoals bvb Madrid-Gijón-Madrid, London-Edinburgh-London, 1.001 Miglia d'Italia, of andere...), 1 x een Flêche Nationale en 1 x een SR600 (categorie Randonneur). Na het rijden van deze proeven heeft de kandidaat Randonneur 10.000 minimaal 8.360 km op de teller en moeten de resterende kilometers aangevuld worden met extra brevetten die hierboven vernoemd zijn tot hij/zij aan een totaal van 10.000 kilometer komt. Mic (Camertijn) was trouwens de eerste Belg die zich Randonneur 10.000 mocht noemen! Dit jaar komen daar als Belgen Luc (Palmkoeck) en Marcel (Fieremans) bij en nu deze internationale erkenning steeds bekender wordt, zullen er allicht ook steeds meer landgenoten op dit palmares komen te staan... Naast de Randonneur 10.000 bestaat trouwens ook (sinds 1961) de Randonneur 5.000, zelfde principe, maar dan met minder te rijden proeven in minder tijd (4 jaar). Na de Borders of Belgium (een BRM van 1.000 km) was Guy trouwens reeds Randonneur 5.000 en door aan deze SR600 deel te nemen kwam hij ook een stapje dichter bij de Randonneur 10.000-titel... hij heeft enkel nog één BRM van 1.000 km nodig om z'n aanvraag in te dienen.
Maar nu terug naar onze uitstap... Jan en Guy hadden het parcours van de SR600 (terug te vinden op www.openrunner.com) goed bestudeerd en een perfecte dagplanning samengesteld! Na hun analyse werd besloten om van Saint-Etienne-les-Orgues onze uitvalbasis te maken. Deze gemeente, in het departement Alpes de Haute Provence (regio Provence-Alpes-Côte d'Azur), was immers redelijk centraal gelegen op het parcours van de SR. Zodoende was het mogelijk om dit klimmersbrevet in 3 etappes af te leggen, telkens met de mogelijkheid om enkele uurtjes te slapen in St. Etienne.
Parcours van SR600 in de Alpes de Haute Provence
Nadat deze theoretische zaken voor onze onderneming bekend waren moesten enkel nog de praktische zaken geregeld worden. Guy zorgde voor de reservatie van 2 appartementen in vakantiepark Odalys - Les Mas de Haute Provence en voor onze inschrijving aan dit brevet. Koen zorgde voor de huur van een busje met dubbele cabine met genoeg plaats om alle fietsen en bagage in te vervoeren, en meer moest dat niet zijn...
De voorgestelde data (maandag 15, dinsdag 16 en woensdag 17 september) om de SR te rijden werden van in het begin goedgekeurd door alle deelnemers en vermits het logement in St. Etienne op weekbasis van zaterdag tot zaterdag gehuurd werd, spraken we af om op zaterdag 13/09 om 06u00 te vertrekken uit Kalken. Jan en Luc waren ruim op tijd om hun fietsen en bagage in het busje te plaatsen zodat we perfect op schema aan onze reis naar het zuiden konden beginnen. Guy was voor z'n werk reeds in de Bourgogne-streek en ging dus met z'n eigen wagen naar St. Etienne rijden. En Mic, die pikten we op aan de LAR in Rekkem, vlakbij z'n woonplaats Lauwe. De rit van iets meer dan 1.000 km verliep probleemloos en na enkele stops onderweg kwamen we omstreeks 19u00 toe aan het vakantiedorp Les Mas de Haute Provence. Guy, een uurtje vóór ons toegekomen, had reeds de nodige incheckformaliteiten afgerond en zo konden we rustig onze intrek nemen in de 2 appartementen. Mic, Luc, Koen en ik deelden het ene appartement, Jan en Guy (die nog bezoek verwachtte van kennissen) deelden het 2e appartement.
Na het uitladen van fietsen en bagage kon daarna aan ons avondmaal gedacht worden. In "onzen hof" werden de terrastafels naast elkaar gezet en met een glaasje witte en rode wijn genoten we nadien van een lekkere spaghetti-maaltijd.
Zondag 14/09... na het ontbijt (spek met eieren) zorgden we er eerst allemaal voor dat onze fietsen rijklaar waren en voorzien werden van het kaderplaatje dat we ontvingen. Dit kaderplaatje moest goed zichtbaar op de fiets bevestigd worden aangezien dit geldt als herkenning op de controlefoto's die we onderweg moesten nemen. Wanneer dit allemaal in orde was moesten we nog op zoek naar een supermarkt om de nodige bevoorrading voor de komende dagen (stokbrood, charcuterie, drank,...) in te slaan. Die supermarkt (Casino) vonden we in Forcalquier, op weg naar Carcès. De bedoeling om naar Carcès te rijden was deels een verkenning van de laatste 108 km, maar was vooral bedoeld om in te schatten hoe lang we met het busje onderweg zouden zijn naar de start. Wanneer we om 9 uur wilden van start gaan met onze SR600 moesten we ook tijdig in Carcès zijn natuurlijk!
Toegekomen in Carcès bleek dat we met het busje toch een kleine 2,5 uren onderweg waren geweest, wat dus wilde zeggen dat we op maandag 15/09 zeker om 6u00 uit St. Etienne moesten vertrekken om tegen 9u00 met de fiets te starten aan de rit. In Carcès zelf verkenden we eerst de parking waar we het busje konden achterlaten, we bezochten de startplaats (naambord van dorp), en gingen daarna op wandel in het dorp zelf. Omdat het intussen ook reeds middag was zochten we de plaatselijke pizzeria op en werd tijdens het eten nog het één en het ander besproken voor de uitdaging die ons te wachten stond.
Later die namiddag, toen we terug in St. Etienne waren, gingen Luc, Mic, Koen en ik nog even een korte verkenning rijden met de fiets. Om (volgens onze planning) na de 2e dag in onze logies wat te kunnen rusten moesten we immers een stukje van het officiële parcours verlaten. Voordeel haalden we daar zeker niet uit, integendeel... door naar St. Etienne af te slaan en de volgende ochtend terug naar het parcours te fietsen, moesten we 15 km extra rijden!
Na die verkenning gingen Koen en ik wat verder in een hotel / restaurant nog wat gaan eten terwijl de rest liever rustig in ons vakantieverblijf bleef. In de loop van de avond werden daarna nog enkele fietsen in het busje geladen (om daar de volgende ochtend niet te veel tijd mee te verliezen) en kroop iedereen tijdig in bed.
Op maandag 15/09 ging de wekker af om 5u00... het was tijd voor een stevig ontbijt waarna we ons klaarmaakten om, zoals gepland, tegen 6u00 met het busje te vertrekken richting Carcès. Aangezien het in het busje niet echt comfortabel was om met 3 vooraan te zitten, besloot Guy om met z'n eigen wagen de verplaatsing naar de start te doen. De busrit verliep zeer vlot zodat we zelfs nog extra tijd hadden voor een kopje koffie en een laatste toiletbezoek in een tankstation in Cotignac.
Grand Canyon du Verdon
We lieten Jan dus achter en reden met z'n vieren rustig verder, richting Grand Canyon du Verdon. Dit natuurfenomeen is (volgens Wikipedia) de tweede grootste kloof van Europa, na de Tara River Canyon in Montenegro. Via de Rive Gauche reden we op de "Corniche Sublime" naar het eerste controlepunt, de Source de Vaumale. Aan dit controlepunt moesten we, na onze startfoto in Carcès, een tweede foto nemen met de fiets en het naamplaatje van de bron erbij. Het was 11u55, hadden "nog maar" 48 km gereden (op bijna 3 uur tijd), maar zaten nu wel reeds op 1.180 meter hoogte... we zaten dus al een kilometer hoger dan aan de start.
Na de nodige formaliteiten te hebben vervuld (foto nemen + uur van passage noteren op de controlekaart) zetten we onze weg verder langs de prachtige Gorges du Verdon. Een uurtje later, even voorbij de pont de l'Artuby, hielden we halt in een snack-bar / restaurant, "Le Relais des Balcons" genaamd. Het was tijd om wat te eten en de drinkbussen bij te vullen. Toen we daar na onze bevoorrading terug vetrokken begon het lichtjes te regenen en werd het duidelijk dat er in de verte onweer op komst was! Gelukkig reden we enkele kilometers verder over de Verdon en moesten we nu langs de Rive Droite langs de andere kant van de Canyon terug naar het westen rijden, weg van het onweer.
Zelf fietste ik tijdens eerdere fietsvakanties al twee keer door deze Canyon, en ook nu was ik alweer onder de indruk van de schoonheid ervan! Spijtig van het licht regenachtige weer want met een warm zonnetje erbij is deze kloof nog veel mooier om te zien.
Net vóór we het dorp La-Palud-sur-Verdon bereikten moesten we linksaf slaan, de Route des Crêtes op! Dat is een toeristische route van ongeveer 24 km die in een lus de boorden van de Canyon volgt en terug aankomt in La-Palud-sur-Verdon. Hier hadden we op bepaalde stukken prachtige uitzichten op de hoge rotswanden van de Canyon die tot 700 m hoog zijn! Op dit stuk route lag ook de volgende controleplaats: een info-bord over de Route des Crêtes na 105 km. Het was toen 15u30, zaten bijna op het hoogste punt (1.330 m) van dit stukje parcours en waren reeds 6u30 onderweg.
Toen we na het controlepunt wat verder effectief op het hoogste punt van het parcours zaten, zaten we meteen ook in de mist! Het was koud en vochtig en veel was er nu niet te zien van die mooie Canyon. Maar nu ging het grotendeels naar beneden en na die lus van de Route des Crêtes kwamen we dus aan in La-Palud-sur-Verdon (16u15) waar we terug een korte bevoorrading hielden. Nadien volgde nog een kort klimmetje naar de Col d'Ayen (1.031 m) en dan ging het weer naar beneden, met mooie uitzichten op de Verdon en de Lac de Ste. Croix, naar Moustiers-Ste.-Marie.
Het (uiteraard) heuvelachtige parcours vervolgde z'n weg naar Bras d'Asse waar we iets na 18u00 arriveerden en wat bevoorrading gingen kopen voor het stukje nachtrit dat nog zou volgen. Vanaf Bras d'Asse startte een klim naar de volgende controle waar we om 19u10 aankwamen: de Col d'Espinouse op 838 meter hoogte. Er stonden reeds 172 km op de teller en we waren 10u00 onderweg. Hier en daar reed de ene soms wat voorop of reed de andere op eigen tempo naar boven, maar op de controleplaatsen wachtten we elkaar steeds weer op zodat onze afspraak van samen te rijden zeer goed gerespecteerd werd.
Na de Col d'Espinouse volgde een afdaling van ongeveer 6 km en na een kleine 9 km "plat" begon een klim van 25 km naar de 4e controleplaats: de Col de Fontbelle. Die col vatten we aan bij het invallen van de duisternis en omdat onze drankvoorraad intussen weer bijna op was, stopten we onderweg nog even aan een huis waar licht brandde. De vriendelijke man vulde onze drinkbussen met water en waarschuwde ook voor het wild dat we tijdens de beklimming naar de Col de Fontbelle op de weg konden tegenkomen. Hij sprak over herten, zwijnen, loslopende honden en zelfs wolven...! En eerlijk gezegd: de beklimming van zo'n col in "the middle of nowhere" in het donker heeft toch iets speciaal... Je hoort constant geritsel langs de kant van de weg, maar ziet helemaal niet welk(e) beest(en) dat is (zijn). Niet altijd geruststellend! Om 21u50 stonden we boven op de top van de col (1.304 m), 213 km in de benen en bijna 13u00 onderweg. Volgens de profielgegevens van het parcours die Jan voorbereid en afgeprint had waren de volgende 57 km relatief "gemakkelijk", we zaten dus goed op schema!
En inderdaad, na een afdaling van 26 km naar Sisteron (met tussendoor weliswaar een klein "knikje") volgden nog 31 km vals platte en platte kilometers naar de volgende controleplaats Saint-Etienne-les-Orgues. In Sisteron (23u00) gingen we zelfs nog even een nachtelijk terrasje doen, kwestie van de drinkbussen terug te vullen. Terug op weg, niet ver buiten Sisteron, kwam dan plots ergens een grote witte hond al blaffend de straat op gelopen! Gelukkig bleef het bij blaffen alleen en viel hij ons niet aan, maar dat was toch even schrikken! En dan moest de grootste verrassing nog volgen... tijdens de verbinding naar St. Etienne moesten we door de uitlopers van de Montagne de Lure fietsen. Toen ik op een bepaald moment een kleine 50 meter vóór de anderen uit reed hoorde ik plots veel geritsel uit het struikgewas naast de weg. Doordat het donker was zag ik dus niet direct wat daar liep, maar dan dook ineens een groepje wilde zwijnen voor me op, die ik nu duidelijk zag in de lichtbundel van m'n voorlicht! Toch weer even schrikken want als zo'n wild zwijn zich bedreigd voelt zou het kunnen aanvallen, maar gelukkig verdwenen ze ook even snel als ze tevoorschijn gekomen waren! En enkele honderden meters nog eens hetzelfde, maar dan met een andere groep zwijnen. De rest van de rit verliep nadien probleemloos en om 01u00 (dinsdag 16/09) kwamen aan op controleplaats 5: St.-Etienne-les-Orgues. De teller stond op 270 km en we waren dus al 16u00 onderweg!
Boven op de Sommet de Lure (1.747 m)
Tijdens het eten werd besproken om hoe laat we terug zouden vertrekken voor onze 2e lus van de SR600. Die ging een goede 30 km korter zijn dan onze 1e lus die er net op zat, maar bevatte wel 2 serieuze beklimmingen: Sommet de Lure (1.747 m) en de Mont Ventoux (1.910 m)! En tussendoor was het natuurlijk ook niet plat hé! We kwamen overeen dat we om 6u00 terug zouden starten, op die manier gingen we een gedeelte van de klim naar de Sommet de Lure in het donker afwerken, maar zou het al licht zijn voor de (gevaarlijke) afdaling die daarop volgde. Vermits we terug opstonden om 5u00 werd het een korte nacht met amper 3 uurtjes nachtrust!
Dinsdag 16/09, na een degelijk ontbijt vertrokken we zoals afgesproken om 6u00 aan onze logies. Het was redelijk fris en ondanks ik goed wist dat we meteen aan een lange beklimming van 18 km moesten beginnen, startte ik toch met mouw- en beenstukken. Die lange beklimming, dat was de klim naar de top van de Montagne de Lure, 1.747 meter hoog. Koen, Luc en ik namen meteen een voorsprong op Mic, die nog veel minder een klimmerstype is dan ons. Terwijl m'n broer en ik op eigen tempo verder klommen, besloot Luc zich te laten uitzakken om Mic gezelschap te houden. Rond 7u50 was ik bijna boven toen ik links aan de weg een uitzichtpunt "Paysages de Lure" opmerkte. En die plek bleek zeker en vast de moeite voor een korte stop... wat een prachtig uitzicht op de onderliggende vallei! Die vallei was nog deels in nevel gehuld en met het licht van de opkomende zon zorgde dit voor een adembenemend zicht! Een kleine 5 minuutjes later meldde Luc zich aan het uitzichtpunt, wat later gevolgd door Mic en Koen. Allen maande ik hen aan om hier te stoppen en even van dit zicht te komen genieten... Maar we konden daar natuurlijk niet blijven zitten, we moesten verder naar de volgende controle amper 3 km verder en iets lager gelegen: de Col du Pas de la Graille op 1.597 m hoogte. Aankomst daar om 8u20, 295 km op de teller en 23u20 onderweg.
Na een afdaling van 23 km op een weg in zeer slechte staat (absoluut af te raden in het donker) zaten we nog geen uur later terug op een hoogte van ongeveer 500 meter. Via de D 946 moesten we nu richting westen rijden, in een vallei tussen 2 bergketens... op onze linkerzijde hadden we zicht op de Montagne de Lure, op onze rechterzijde zagen we het Massif des Baronnies, een zuiderse bergketen gelegen tussen de departementen Hautes Alpes en Drôme (en waarbij ook de Mont Ventoux hoort). Maar om te bekomen van de inspanning en concentratie die we moesten leveren tijdens die afdaling op slechte weg besloten we om in Noyers-sur-Jabron een deugddoende koffie-pauze in te lassen. De zon gaf intussen ook al genoeg warmte om me te ontdoen van arm- en beenstukken, die ik kwijt kon in m'n grote zadeltas.
Daarna bleven we onze weg naar het westen verder volgen, naar het volgende officiële controlepunt, steeds lichtjes oplopend met een laatste kort maar steiler klimmetje naar controle nr. 7: de Col de Macuègne op 1.068 m. Na 350 km stonden we hier om 11u30, dus reeds 26u30 onderweg.
Vanaf deze Col (onderdeel van de Montagne d'Albion) volgde een afdaling van ongeveer 16 km naar Savoillan, waarbij we intussen reeds aan de noordzijde van de Mont Ventoux reden. Tijdens deze afdaling stopten we om klokslag 12u00 eerst in Montbrun-les-Bains voor een korte drankstop. Mic profiteerde van de gelegenheid om zich in te smeren tegen de zon, die nu voor een lekker na-zomers weertje zorgde. Intussen probeerde Luc een superkorte powernap (van nog geen 3 minuten) uit... tijd om verder te rijden dus!
Vanaf Savoillan ging het (steeds met zicht op de Ventoux) dan weer opwaarts, eerst naar de Col des Aires (640 m), een dikke 3 km verder gevolgd door de Col De Fontaube (655 m), onze 8e controleplaats. Uur van aankomst: 12u55, 375 km op de teller en reeds 27u55 onderweg.
Mic, totaal geen klimmerstype, begon zich intussen steeds nerveuzer te gedragen. Vóór hij aan deze SR begon had hij nog nooit een col of beklimming gedaan van 1.000 meter of hoger... De cols die we tijdens de eerste lus beklommen (én de Montagne de Lure in het begin van de 2e lus) waren hem voorlopig goed bevallen, maar wanneer we hem straffe verhalen vertelden over de Mont Ventoux begon hij toch zeer te twijfelen! Hoe langer we aan die noordzijde van de Ventoux rondreden, hoe nerveuzer hij werd!
Samen met een geëmotioneerde Mic op de top van de Ventoux
Gelukkig lag onze volgende controleplaats niet te ver weg... amper 28 km na de Col de Fontaube was daar controle nr. 9 in Malaucène (14u10, 405 km en 29u10 onderweg), aan de voet van de Reus van de Provence. In het centrum van Malaucène besloten we om eerst onze voeten onder tafel nog eens te schuiven... kwestie van geen hongerklop te krijgen of zonder drank te vallen tijdens de klim!
Om 15u00 werd het dan tijd om te vertrekken: terwijl ik m'n drinkbussen ging bijvullen waren Luc, Mic en Koen al weg. De afspraak was dat we hier zowieso op eigen tempo naar boven zouden klauteren, en voor alle duidelijkheid: het ging hier niet om een race! Met reeds meer dan 400 km in de benen kon je trouwens moeilijk verwachten dat hier een toptijd werd neergezet! Na een kleine 3 km haalde ik Mic al in, die zeer rustig en geconcentreerd bezig was. Enkele kms verder zag ik m'n broer voor me uit rijden, die ik wat later dan ook voorbij reed. Daarna kwam het gevreesde stuk van 1 km aan 12% eraan. Pfff... met m'n 39x28 als kleinste versnelling was het hier zwoegen om rond te draaien! Maar goed, dat het niet vanzelf zou gaan, dat wisten we allemaal wel! Doordat Koen op een kleinere versnelling vlotter naar boven reed, en ik af en toe stopte om foto's te maken, kwamen we samen aan op het ski-station Le Mont Serein. Omdat we intussen al eens door de lage bewolking reden en de temperatuur serieus aan het zakken was, stopte Koen even om z'n truitje terug aan te doen (door de warmte beneden was hij gestart in z'n "onderlijfje"). Ikzelf reed verder in m'n korte mouwen de top tegemoet.
Maar in de voorlaatste bocht besliste ik om toch op m'n broer te wachten en samen naar de top te rijden. Enkele minuutjes later was hij daar en toen ik wat verder aan de linker kant van de straat reed (voor een zicht op de weg onder ons) zag ik plots Mic rijden... die had ik daar echt nog niet verwacht! Ik liet m'n broer verder rijden en wachtte nu op Mic om samen met hem de top van de Mont Ventoux te bereiken. Na de laatste bocht hadden we zicht op de zendmast van het plaatselijke weerstation en werd Mic zowaar geëmotioneerd! Hij besefte zeer goed wat hij hier voor elkaar kreeg en kon de tranen in z'n ogen maar met moeite bedwingen... chapeau voor deze mooie prestatie Mic! Intussen was Luc reeds rond 17u15 (een half uurtje voor ons) aangekomen op de top en hij begon er stilletjes aan kou te krijgen, het was daarboven dan ook maar een kleine 8° C "warm". Controle 10 was bij deze dus ook behaald: Mont Ventoux (1.910 m), uur van aankomst 17u45, 32u45 onderweg en reeds 426 km onder de wielen geschoven! Op naar controle nr. 11...
In de afdaling richting Chalet Renard stopte ik nog snel voor een foto aan het monument van Tom Simpson en daarna ging het in één ruk naar Ste. Colombe, op enkele kms van Bédoin, waar we linksaf moesten naar Flassan om dan de volgende beklimming naar de volgende controle (Col Notre Dame des Abeilles) aan te vatten. Net na de afslag in Ste. Colombe had Mic echter pech: hij had de "eer" om de eerste lekke band te hebben!
In Flassan hielden we opnieuw halt voor een korte bevoorrading: het was bijna 19u00 en wilden onze bussen nog eens vullen vooraleer aan het stuk nachtrit te beginnen. De beklimming naar controle 11 op de Col N.D. des Abeilles (996 m) verliep grotendeels nog in het daglicht maar bij aankomst op het controlepunt was de duisternis al ingevallen. Het was 20u15, 35u15 onderweg en 460 km op de teller. We hadden nog 15u45 tijd om de resterende 140 km uit te rijden. Het zag er dus naar uit dat we ons vooropgesteld schema (een tweede keer wat slapen na de tweede lus) perfect zouden kunnen volgen! In geval van tijdsnood was het plan immers om in één keer naar Carcès te fietsen, zonder extra rust, maar dat was nu niet nodig.
Na de Col des Abeilles ging het op een brede, mooi geasfalteerde weg (D 1) neerwaarts naar Sault, vanwaar we terug in geaccidenteerde stijgende lijn de D 950 moesten volgen naar controle nr. 12: Banon. Vermits we toch tijd genoeg hadden werd overgeschakeld op een gezapiger tempo: de bijna 40 km tussen de 2 controles werden afgelegd in iets meer dan 2 uren. Tijd van aankomst in Banon: 22u25, 37u25 onderweg en op de kop reeds 500 km gefietst!
Laatste dag... fietsen tussen de lavendelvelden
Het werd een (alweer) veel te korte nacht... m'n wekker ging die woensdag 17/09 dus om 3u45 af. Na een snel ontbijt trok ik verse kledij aan en tegen 4u30 stonden we allemaal (Guy dus ook) vertrekkensklaar om deze uitzonderlijk zware proef tot een goed einde te brengen. Eerst moesten we goed 7 km terugrijden naar het officiële parcours om dan onze weg verder te vervolgen naar de laatste controle onderweg: Allemagne-en-Provence.
Vanaf de start werd het meteen duidelijk dat Luc niet wilde treuzelen, hij legde er meteen de pees op en er werd serieus goed doorgereden! Dat ging nog redelijk vlot omdat het parcours de eerste 25 km hoofdzakelijk naar beneden ging, maar eens we de Durance overgestoken hadden in Oraison volgde een korte (5 km), maar stevige klim naar Valensole. Daar aangekomen was het bijna 7u00 en kwam de zon stilletjes aan te voorschijn. We fietsten nu op een hoger gelegen plateau, met wat ups en down, tussen grote lavendelvelden.
Een goed half uur later kwamen we dan aan op onze laatste controleplaats Allemange-en-Provence. Het was 7u35, we hadden 580 km op de teller en waren vanaf de start reeds 46u35 onderweg! De tijd tikte ongenadig verder, maar met nog 4u25 op de klok om de laatste 48 km af te leggen kon het niet meer mislopen! We beslisten zelfs om in het controledorp voor de tweede keer die dag een ontbijt te nemen op terras van "Les 3 Soleils". Intussen probeerden we op een speelse manier Luc nog wat nerveuzer te maken door een aantal voorspellingen te doen ("we zullen nog enkele keren plat vallen", "er zal een sterke tegenwind komen opzetten zometeen", "ik voel krampen opkomen", "we zijn de route kwijt op de GPS", ...) waardoor onze tijdslimiet in het gedrang kon komen. En we hadden allemaal de indruk dat Luc er toch nog niet 100% gerust in was... enkel in Carcès zou hij zekerheid hebben!
Om het lot niet te tarten vertrokken we dan meer weer goed op tijd (8u10) voor de laatste etappe naar de finish. Er moest meteen geklommen worden en Mic gedroeg zich vreemd... terwijl hij anders meestal achteraan hing te bengelen, demarreerde hij nu plots... in een beklimming! En na de volgende bocht wat verder werd duidelijk waarom: Mic en z'n fiets hingen in een boom... hij was zogezegd uit de bocht gevlogen tijdens de klim! Hilariteit alom natuurlijk en een leuk tussendoortje! Maar wat verder, tijdens dezelfde klim uit de Allemagne-en-Provence-vallei, reed Guy lek. Luc dacht natuurlijk dat we hem voor de gek hielden, maar neen, dit was echt! Gelukkig hadden we genoeg tijd op de klok staan en bleven we verder gespaard van andere lekke banden of technische defecten en konden we zorgeloos onze weg verder zetten naar Carcès.
De laatste 25 km waren een makkie in vergelijking met wat we reeds gereden hadden en zo konden we met ons vijven goed samenblijven en al genieten van onze prestatie. Uiteindelijk was het 10u40 toen we Carcès terug bereikten, we hadden dus nog 1u20 op overschot! De teller stond (met de extra kms naar logies en terug inbegrepen) op 626 km en we hadden hiervoor 49u40 nodig. De hoogtemeters weken ook wel af van de officiële gegevens: terwijl er volgens de organisator 10.873 hoogtemeters te overwinnen zijn, kwam ik volgens m'n GPS-gegevens uit op 11.594 Hm. Hierin zaten natuurlijk ook wel de extra hoogtemeters die we aflegden om onze logies te bereiken... Maar soit, we waren allen superblij dat we het gehaald hadden, dit moest dan meteen ook maar gevierd worden! Vooral voor Luc betekende dit het einde van enkele stress-dagen, hij kon zich vanaf nu ook Randonneur 10.000 noemen! Proficiat daarvoor Luc!
Allen superblij dat we dit succesvol uitgereden hebben
Omdat de verantwoordelijke van de Super Randonnées voor ACP, Sophie Matter, ook in Carcès woont, besloten we meteen ook om onze controlekaarten direct volledig en correct in te vullen en haar deze te overhandigen. Na telefonisch contact bleek dat ze jammer genoeg niet thuis was, maar we mochten de kaarten wel in haar brievenbus achterlaten, wat dan ook gebeurde.
Daarna volgde nog een laatste terugrit met het busje en Guy z'n wagen naar St. Etienne waar we voor het eerst in 3 dagen Jan terugzagen. Toen kregen we ook meer uitleg over z'n opgave... Jan had namelijk tijdens één of andere afdaling in een put gereden waardoor er een deuk zat in de velg van z'n voorwiel. Iedereen weet dan ook dat de remblokjes daar bijgevolg liggen tegen te slepen. Tijdens het klimmen konden deze weliswaar open gezet worden, maar tijdens de vele afdalingen had Jan wel z'n beide remmen nodig, en dat was met die beschadigde velg niet meer mogelijk, vandaar z'n gedwongen opgave. Jan liet deze tegenslag gelukkig niet aan z'n hart komen en vierde volop mee met ons succes! Doordat we allen vermoeid waren duurde dat feestje niet tot een stuk in de nacht, maar lagen we rond 22u00 terug in bed!
De volgende ochtend, donderdag 18/09, konden we nog eens uitslapen en was het ongeveer 8u15 toen we opstonden. Jan was intussen al naar de bakker geweest en had voor ovenverse boterkoeken en baguettes gezorgd! Nadien werd buiten op terras besproken hoe we de dag verder zouden doorbrengen...
Er werd besloten om eerst eens naar het centrum van het dorp te wandelen om daar een terrasje op te zoeken. Dat terras vonden we al snel in de Ski Club waar het gezellig en relax vertoeven was. Omdat daar tevens mogelijkheid was om te blijven eten, bleven we dat daar meteen ook maar doen. Op dat moment hadden we allemaal het gevoel van "dit is net als leven als god in Frankrijk...", gewoon rustig, op 't gemak, zonder enige zorgen! Maar ja... de realiteit is anders natuurlijk!
Terwijl Mic liever aan het zwembad wat wilde uitrusten en Guy voor andere zaken op pad was, deden Jan, Luc, Koen en ik later die namiddag nog een uitstapje naar Sisteron. Daar maakten we een wandeling naar de Citadel en tijdens een plaatselijke regenbui zochten we nog even het terras op waar we maandagnacht ook al vertoefden. De avond werd afgesloten met een lekkere, grote pizza die besteld werd in pizzeria La Casa op de hoek van het vakantieverblijf.
Aangezien de logies gereserveerd en betaald waren tot en met zaterdag was het oorspronkelijk de bedoeling om op vrijdag 19/09 (bij mooi weer) nog ergens één of andere col van 2.000 meter of hoger te beklimmen, maar de weersvoorspellingen beslisten daar anders over! Ondanks we niet echt (uitgezonderd enkele uurtjes op dag 2) van mooi na-zomerweer konden genieten hebben we gedurende de 51 uren van onze rit ook nooit echt in een regenbui moeten rijden... Voor de komende dagen werd echter wel een massa regen voorspeld zodat we beslisten reeds op vrijdag terug te keren naar huis.
Guy was de enige die wel nog tot zaterdag zou blijven omdat hij eerst nog enkele kennissen ging bezoeken die in de buurt woonden. De rest van onze groep vertrok met het busje op vrijdagmorgen, iets na zevenen, terug richting Belgique!
Net als tijdens de heenrit verliep de terugrit ook nu vrijwel vlekkeloos en konden we, na enkele stops onderweg, Mic terug afzetten aan de LAR in Rekkem om 19u00. Wijzelf arriveerden een kleine 40 minuutjes later in Kalken waar we hartelijk verwelkomd werden door m'n ouders. Na het uitladen van het busje werden we dan ook getrakteerd op champagne!
Dit was alweer een onvergetelijk fietsavontuur dat we op ons palmares kunnen bijplaatsen en ik kijk alvast uit naar een gelijkaardige uitdaging voor volgend jaar, want ja hoor... die plannen zijn al in de maak! Normaal gezien wordt het iets in de Pyreneeën... ;-)