Statistieken - Rittenoverzicht - Foto's 1 - Foto's 2 - Foto's 3 - Foto's 4 - Foto's 5 - Foto's 6 - Foto's 7 - Foto's 8

Intro

Zoals in m'n voorwoord reeds verteld, viel de beslissing om deze zomer naar Palermo (Sicilië) te fietsen al op het einde van m'n vorige fietsvakantie, in het hoge Noorden op de Noordkaap dus... Ik stond toen "bovenaan" in Europa en wou dit jaar helemaal naar "onder" fietsen.
In Italië heb ik hier en daar al wat rondgefietst: een fietsreis naar Rome (2006), een fietsreis naar Venetië (2008), 4 deelnames aan de toeristenversie van Milaan - San Remo (2007 / 2008 / 2009 / 2011), 1 keer de Ronde van Lombardije (2011), 1 keer de Maratona dles Dolomites (2012) en ook 1 keer de 1001 Miglia d'Italia (2012). Maar ik ben nog nooit verder dan Rome, ongeveer halfweg Italië, geraakt. Daar zou dit jaar dus verandering in komen... gewoon het hele land van noord naar zuid doorkruisen, tot in het puntje van De Laars en daarbovenop nog eens 5 dagen op Sicilië fietsen, van Messina via de zuidkust naar de Siciliaanse hoofdstad Palermo.

Zoals gewoonlijk begin ik m'n reis te plannen in het voorjaar. Hierbij heb ik voor mezelf 2 uitdrukkelijke wensen in gedachten: ik wil zeker de Stelvio beklimmen, en in plaats van langs de kust van de Middellandse Zee naar het zuiden te rijden (had ik al een stukje gedaan tijdens m'n fietsvakantie naar Rome) wil ik nu langs een groot deel van de Adriatische Kust rijden. Daarbovenop hou ik rekening met een bezoek aan Pompeï en als extraatje zou ik de Etna wel eens voor een stuk willen beklimmen...

De logistieke voorbereidingen verlopen vrij vlot (parcours voor GPS uittekenen en hotels boeken, allemaal via www.booking.com), maar over m'n fysieke paraatheid heb ik nog m'n twijfels. Normaal gezien rijd ik tussen 1 januari en de start van m'n vakantie toch minstens een kleine 8 à 10.000 km bijeen (meestal nog meer), maar dit jaar heb ik er zelfs nog geen 8.000...
Ook probeer ik steeds wat "klimkilometers" te rijden in de Waalse Ardennen, maar nu reed ik zelfs geen beklimmingen in de Vlaamse Ardennen! Dus 0,0 km aan klimtraining... Als dat maar goed komt met het vooruitzicht om onder andere de Stelvio en de Gavia op te rijden...

DE REIS

Dag 1 - zaterdag 12/07/14: Schellebelle (06u10) - Euskirchen (17u15): 243,0 km

Op zaterdag 12 juli sta ik omstreeks 4u30 op: ik wil een goed ontbijt nemen en op tijd vertrekken, m'n eerste rit is namelijk gepland als één van m'n langste ritten! Het is 6u10 wanneer ik vertrek, niet meteen in mooi zomerweer want het is aan het miezeren. Ondanks het een minder leuk vooruitzicht is om daarin een ganse dag te fietsen moet ik toch vertrekken... m'n planning is immers gemaakt en die moet gevolgd worden!
De thermometer wijst 16 graden aan maar gelukkig zit de wind wel goed. Die komt uit het westen en waait naar het oosten, da's dus in de goede richting vermits ik naar Hasselt, Maastricht en Aaken zal fietsen.

Om 8u20 rijd ik in Steenokkerzeel naast de luchthaven en tegen 9u00 ben ik in Leuven. Het is dan nog altijd aan het miezeren. Na 101 km besluit ik even te stoppen om de innerlijke mens te versterken. Picknickplaats is net voorbij Geetbets waar ik een kleine 15 minuten halt hou voor m'n bevoorrading. Eten heb ik mee van thuis: stokbrood met hesp en kaas als beleg. En drinken heb ik ook ruim voldoende mee: 2 flessen Aquarius van 1,5 liter... ik zal dus niet verdorsten! Intussen is het ook al een half uurtje droog, al blijft het zwaar bewolkt.

Rond 12u30 zit ik al in Nederland (Maastricht) en wat verder in Margraten stop ik na 160 km een 2e keer voor bevoorrading. Het is nu weer beginnen miezeren, al volgen de droge periodes en miezer elkaar nu sneller op. Amper 35 km verder, in Stolberg, heb ik opnieuw nood aan eten en maak meteen van de gelegenheid gebruik om wat te schuilen in een bushokje tegen de nattigheid die nu opnieuw uit de lucht valt. Miezer is intussen motregen geworden.

Wat later start ik terug voor de laatste 50 km en gelukkig stopt het daarna helemaal met miezeren en blijft het de rest van de rit droog, al zag ik geen enkel zonnestraaltje vandaag. Aangekomen in Euskirchen check ik in in m'n hotel, neem een douche en ga die avond een eerste keer pizza eten in het centrum van de stad. Wie weet hoeveel pizza's er nog zullen volgen de komende 19 dagen?

Nadien kijk ik op m'n kamer nog naar troostfinale van het WK, waar Nederland Brazilië met 3-0 inpakt.

Dag 2 - zondag 13/07/14: Euskirchen (08u55) - Mainz (19u00): 198,7 km

Deze morgen start ik relatief laat omdat het ontbijt pas vanaf 8u00 wordt geserveerd. Maar goed, het zou een vrij vlakke rit worden van +/- 200 km, dat kan dus geen probleem zijn. De eerste 22 km naar Bonn (voormalige hoofdstad van West-Duitsland) gaan snel... mooie, lange, rechte wegen met wind in de rug... leuk! In Bonn rijd ik op 't gemak door de stad om daarna het fietspad langs de Rijn te nemen. De Rijn, één van de langste Europese rivieren, zal ik nu de rest van de dag blijven volgen.
Ik had me veel voorgesteld van deze rit door de Rijnvallei, waarover wordt gezegd dat het er prachtig rijden is, maar eerlijk gezegd valt het me wat tegen... De fietspaden zijn zeker niet in de beste staat (veel putjes, oneffenheden, hobbelig, ...) en het uitzicht vind ik ook niet om over naar huis te schrijven, niet echt indrukwekkend.

Wanneer ik na 95 km Koblenz bereik moet ik eerst snel schuilen voor een plotse bui. Het is bijna half twee en ik maak van de gelegenheid gebruik om in een SubWay een broodje met ham en kaas + cola te gaan eten / drinken. Na m'n lunch is het ook gedaan met regenen en kan ik verder. Ondanks de bewolking en de weinige zon, wordt het toch zo'n 28° C die namiddag.

Voorbij Koblenz krijg ik plots een heel ander beeld van het parcours langs de Rijn: betere fietspaden, maar vooral veel mooiere uitzichten! De rivier kronkelt voortdurend en de dorpjes / steden aan de oever trekken veel toeristen. De Rijn ligt in die streek werkelijk in een vallei en op de heuvels / bergen langs de oever zijn om de haverklap nog bewoonde of ruïnes van kastelen te bewonderen. Alleszins veel aangenamer om hier te fietsen dan het stuk tussen Bonn en Koblenz!

Doordat ik deze morgen nogal aan de "late" kant vertrok en regelmatig een foto-stop hou, begin ik te beseffen dat ik stilletjes aan toch wat zal moeten doorrijden. Volgens mijn 20-km per uur planning (gemiddeld 20 km per uur afleggen, inclusief foto-stops, eet- en plaspauzes) zou ik rond 19u00 in Mainz moeten aankomen, maar normaal gezien ben ik altijd (veel) vroeger op m'n bestemming.
Alleen ben ik vandaag misschien te dikwijls gestopt en ziet het er dus echt naar uit dat ik pas om 19u00 aan m'n hotel in Mainz zal toekomen. Daarbovenop merk ik op ongeveer 20 km van Mainz dat een serieuze regenbui achter mij snel nadert. Ik ben genoodzaakt om na 177 km nog eens 10 minuten regenpauze in te lassen, maar omdat ik niet kan blijven wachten besluit ik toch om tijdens de regen verder te rijden... gelukkig is de regenval fel verminderd en stopt het even later volledig met regenen. De temperatuur maakt ook een duik naar net onder 20° C.

Bij het binnenrijden van Mainz zie ik veel Duitsers die geschminkt rondlopen, ze dragen vlaggen en truitjes van de nationale voetbalploeg. Ze maken zich immers klaar om de finale van het WK tegen Argentinië op groot scherm te volgen in het centrum van de stad. Spijtig dat m'n hotel wat ver uit het centrum ligt, anders was ik ongetwijfeld mee gaan kijken!
Maar goed, zoals volgens plan voorzien kom ik om 19u00 aan in het Ibis-budget hotel van Mainz (vergelijkbaar met F1). Na het inchecken kuis ik snel even de fiets... die mag namelijk mee op de kamer en met dat regenweer, gecombineerd met af en toe onverharde fietspaden, hangt er hier en daar wel een vlekje modder aan m'n vervoermiddel.

Na de douche heb ik nog weinig zin om uit eten te gaan en besluit dan maar een bestelling te plaatsen bij een pizzeria die ook aan huis levert. Het wordt een pizza Hawaï maxi (ik had grote honger) en een fles Chiarli Lambrusco Grasparossa Amabile (om goed te slapen vannacht). En voor wie het zicht afvraagt: beiden zijn volledig opgeraakt :-) Tijdens het veroberen van m'n pizza volg ik intussen rustig de finale van het WK. Na het laatste fluitsignaal hoor ik hier en daar vuurwerk losbarsten. Ik vermoed dat er in het centrum van de stad stevig zal gefeest worden... Deutschland ist Weltmeister 2014!

Dag 3 (maandag 14/07/14): Mainz (07u30) - Stuttgart (18u45): 214,9 km

Deze morgen om 6u00 opgestaan en na een pover ontbijt (Ibis Budget) vertrek ik om 7u30. De zon schijnt en volgens de weersvoorspellingen op de MeteoEarth-app ziet het er voor de rest van de dag ook redelijk in orde uit. De eerste 50 km naar Darmstadt-Eberstadt verlopen vrij vlot, al zit ik nog niet goed in m'n ritme. Omdat ik maar 1 "noodbroodje" (da's een broodje dat ik 's ochtends meestal meeneem van de ontbijttafel voor in geval ik een hongerklop krijg en niet onmiddellijk iets vind om te eten) meeheb stop ik even bij een bakkerij en neem er 3 mini-chocoladekoeken mee.

Vanaf Darmstadt duik ik het laaggebergte in, natuurpark Odenwald. Het gaat nu gedurende een goede 50 km op en neer. Daarbij heb ik ook de eer m'n eerste col van het jaar te beklimmen: de "Col de Ober-Beerbach", welgeteld 383 m hoog. Na deze col volgen vele klimmetjes en evenveel afdalingen, op een bepaald moment (ter hoogte van een "schöne aussicht") zit ik zelfs op 444 m hoogte. Tegen dat ik in Eberbach ben (na 115 km) staan er reeds 1.320 Hm op de teller. "Da's een goede training voor wat nog op me af komt" denk ik dan.

Eberbach ligt aan de rivier Neckar, en vanaf daar volg ik een tijdlang die rivier, hopend dat de rest van de rit vlak gaat blijven. Na ongeveer 150 km, rond 14u40, beslis ik een korte pauze te nemen in Gundelsheim. M'n noodrantsoen is bijna op en ik moet nog 70 km fietsen, tijd dus om de maag nog eens te vullen.
Twee grote koffiekoeken en een halve liter cola later rijd ik verder naast de Neckar, tot ik plots naar rechts moet en een bordje zie staan dat een stijgingspercentage van 10% vermeld. Dat is net voor Bad Wimpfen, een mooi authentiek stadje met smalle, steile kasseiwegen, de moeite om eens langs te gaan! Gedaan dus met het vlak rijden, maar terug op en neer in een heuvelachtige laatste 60 km.

Wat verder, vanaf Heilbronn, stuurt de GPS me dan een baan op waar het verboden is te fietsen... dan maar op zoek naar een alternatief. Met de GPS lukt dat vrij aardig, gewoon de route in het oog houden die je normaal gezien moet volgen, en daar zo parallel mogelijk proberen naast te rijden.
Maar toch loopt niet alles zoals ik gedacht had. Ik probeer namelijk steeds op de voorziene fietspaden te rijden, maar sommigen lopen plots dood, of maken een bocht naar 'ik weet niet waar' zodat ik te ver verwijderd raak van de richting die ik moet volgen. Op den duur geraak ik het grondig beu van steeds die fietspaden op en af te rijden, de ene keer links van de baan, de andere keer rechts, dan stopt het fietspad plots, enfin... ik heb er genoeg van en besluit op een bepaald moment de route van de GPS terug te volgen.
De baan zelf is niet voorzien van een fietspad, maar ik zie geen verbodsteken voor fietsers, dus dan maar op die manier! Aangenaam is het niet want ik zit rond het spitsuur op een goede 20 km van Stuttgart en er is redelijk wat verkeer. En dan die lichten... man man man...! Om de 100 meter (bij manier van spreken) staan lichten, en die springen dan nog meestal op rood wanneer ik nader. Voor die laatste 20 km heb ik bijna 2 uur nodig om uiteindelijk in Ibis Budget hotel van Stuttgart Nord te geraken... Eindelijk!

Deze Ibis Budget in Stuttgart City Nord is aanzienlijk groter dan de vorige Ibis, maar de kamers zijn natuurlijk wel dezelfde. 's Avonds ga ik zoals gewoonlijk op zoek naar een Pizzeria, en die vind ik algauw 200 meter verder, aan de andere kant van de straat. Pizza nr. 3 is een feit!

Dag 4 (dinsdag 15/07/14): Stuttgart (07u35) - Füssen (18u50): 229,7 km

Na het ontbijt deze morgen (dat al iets uitgebreider is dan het ontbijt van gisteren) vertrek ik om 7u35. En weer kan ik m'n geplande GPS-route niet volgen. Ik rijd niet eens door het centrum van Stuttgart, maar toch is er een wirwar van autowegen en van fietspaden. Wie niet van hier is en niet weet waar hij naartoe moet zal er snel verloren rijden...
Ik kan dus de route op m'n GPS weer niet volgen en probeer dan maar via talloze fietspaden zo dicht mogelijk in de buurt te blijven, tot ik op een bepaald moment terug goed zit!
En dat geeft dan een geruststellend gevoel omdat ik bij de voorbereiding van sommige GPS-routes voorzie om langs bepaalde gebouwen, monumenten of plaatsen te rijden. Dat is ook het geval hier in Stuttgart, de bakermat van automerken Mercedes en Porsche! M'n route leidt me verder perfect naar het immens grote Mercedes-imperium. Net zoals Göteborg in Zweden als "Volvo-stad" bestempeld wordt, kan men van Stuttgart ook zeggen dat dit de "Mercedes-stad" is!
Na passage langs de Mercedes-Benz Arena, thuishaven van VfB Stuttgart in de Bundesliga, bots ik een goede 100 meter verder op het indrukwekkende Mercedes-Benz museum. Mooi om te zien, maar ik moet verder natuurlijk.

Nadat ik dan eindelijk uit de stad geraak (die vervelende lichten weet je wel) gaat het richting Esslingen en Kirchheim. De baan loop eigenlijk geleidelijk aan naar omhoog... een beetje vals plat, tot net voorbij Lenningen, waar dan plots terug de bergen wordt ingedoken!

Op een hoogte van +/- 850 m blijf ik een tijdlang op een soort plateau (Schwäbische Alb) rijden, steeds lichtjes op en af, tot na de afdaling naar Blaubeuren. Vanaf dan is het weer vlak naar universiteitsstad Ulm, waar ik na 102 km even de tijd neem om wat te eten. De temperatuur is inmiddels gestegen tot een aangename 30° C.
Daarna gaat het alweer in vlakke en rechte lijn verder naar het zuiden, naar Memmingen en Kempten. Maar na Kempten, gelegen op bijna 700 m hoogte, gaat het terug wat steiler naar omhoog, tot bijna de 1000-m grens bereikt wordt!
Wetende dat Füssen (waar ik een hotel geboekt heb) op een kleine 800 m hoogte ligt, weet ik dat ik me verder geen zorgen hoef te maken omtrent de hoogtemeters die ik nog moet doen (toch heb ik op het einde van de rit een kleine 2.600 Hm verzameld).

Net voor 19u00 bereik ik het hotel Frühlingsgarten, maar de voordeur is op slot... Er hangt wel een enveloppe op de deur met m'n naam op. In de bijhorende brief met uitleg blijkt dat de eigenaars er even tussenuit zijn en dat ik de sleutel van m'n kamer in de brievenbus kan terugvinden. M'n fiets zet ik in de garage naast het hotel en leid mezelf dan maar binnen op m'n kamer.
Na een opfrissing maak ik een korte wandeling naar de stad (het hotel ligt er net buiten) en ga op zoek naar... jawel... een pizzeria! Veel moeite moet ik daar niet voor doen want pizzeria's vind je gewoon overal terug...!

Terwijl m'n bestelling al geplaatst is komt er plots een oudere man vragen of hij mee aan tafel mag zitten. Ik zit namelijk alleen aan een 6-persoonstafel op terras en aangezien er verder geen tafels meer vrij zijn maak ik daar geen probleem van. Blijkt dat het een alleenstaande plaatselijke taxi-chauffeur is die daar elke avond iets komt eten.
Na m'n vierde pizza op 4 dagen tijd keer ik terug naar 't hotel om op tijd m'n bed op te zoeken. Morgen wordt immers een loodzware dag, dan moet ik reeds een stukje Italiaanse Alpen over, met als laatste klim van de dag een zekere Passo dello Stevio, één van de zwaarste beklimmingen in de wielersport vanwege de lengte en het hoogteverschil van de klim... benieuwd wat dat zal geven!

Dag 5 (woensdag 16/07/14): Füssen (08u40) - Bormio (21u45): 213,8 km

Deze nacht heb ik zeer goed geslapen... bij het wakker worden denk ik zelfs even dat ik mijn eigen bed lig, stel je voor! Wel spijtig dat het ontbijt pas vanaf 8u00 wordt geserveerd want met de rit van vandaag was ik graag wat vroeger vertrokken. Maar aan de andere kant, vanavond heb ik tot 23u00 tijd om in te checken in hotel Santanton in Bormio, het zou echt moeten tegenzitten dat het zo laat wordt!

Dus pas tegen 8u40 vertrek ik in een stralend zonnig weertje en na nog geen 2 km rijd ik de Oostenrijkse grens over. Een eerste "obstakel" komt er in de vorm van de Fernpass die ik na 45 km zonder problemen te boven kom.
Na de afdaling van deze pas gaat het verder naar Imst waar ik even stop voor bevoorrading (een schnitzelburger met cola). Dan gaat het op relatief vlakke wegen verder naar Landeck, van waar een nieuwe klim begint naar de Resia-pas net over de grens in Italië. Deze gaat al iets moeizamer, maar gelukkig fiets ik hier in een prachtig mooie omgeving wat de beklimming een heel stuk aangenamer maakt!
Eerst bereik ik Nauders, een Oostenrijks dorpje dat op enkele honderden meters van zowel Italië als van Zwitserland ligt en even verder ben ik dan aan de Reschenpass (Passo Resia) die op 1.455 meter hoogte op de Oostenrijks - Italiaanse grens ligt. Ik heb nu al meer dan 130 km gereden en het is bijna 16u00.

Gedurende enkele kilometers is het redelijk vlak en rijd ik ook naast het Resia-meer waar op een bepaald moment plots een kerktoren uit het water rijst. Dit is een zeer raar zicht, maar hier gaat natuurlijk een geschiedenis achter verborgen... Door de bouw van een stuwdam tussen 1948 en 1950, om zo een stuwmeer aan te leggen, bevindt het oorspronkelijke dorp Curon Venosta (Graun) zich namelijk op de bodem van het Reschenmeer. Dit stuwmeer dient voor het opwekken van energie en daardoor kwam het dorp onder water te staan. Alle gebouwen werden daarbij gesloopt, enkel de kerktoren van het oude dorp werd behouden en deze steekt tegenwoordig dus boven het wateroppervlak van het meer uit.

In deze zeer mooie streek volgt nu een afdaling van een dikke 20 km naar Spondigna en Prato Allo Stelvio. De zwaarste beklimming van m'n reis (en achteraf gezien van alle beklimmingen die ik al gedaan heb) komt er nu aan... de Passo dello Stelvio! Wat een gedacht van mij om deze pas, met reeds 170 km en bijna 2.500 Hm in de benen die dag, als laatste beklimming nog in te plannen... Maar ja, bij m'n logistieke voorbereiding thuis, achter m'n bureau, is het niet zo moeilijk om die beklimming er zomaar eventjes nog bij te nemen hé. En ook niet te vergeten dat ik zomaar een kleine 20 kg bagage meezeul...

Goed, om 17u15 start ik vol goede moed aan de langste klim van de Stelvio, goed voor 24 km met start in Prato. Ik bevind me op een hoogte van 950 meter, het is goed 26 graden en ik zie het eigenlijk allemaal wel goed komen. De top van de Stelvio ligt op 2.758 meter, da's dus een hoogteverschil van 1.808 meter en bijgevolg een gemiddeld stijgingspercentage van 7,5 %.
Al snel ondervind ik dat de beklimming niet simpel zal worden. De eerste kilometers zijn nog "te doen" maar nog vooraleer de beroemde haarspeldbochten (48 in totaal) beginnen moet ik al harken om rond te draaien. "Op m'n tripel vooraan en achteraan nog een kroontje overhouden voor als het echt niet meer gaat" denk ik bij mezelf... Dat "echt niet meer gaan" biedt zich echter al snel aan zodoende dat ik de laatste 16 km bijna constant op m'n kleinste verzet rijd. Met die 20 kg bagage op de fiets achteraan is dat ook niet verwonderlijk natuurlijk!
Maar goed, die haarspeldbochten zijn wel leuk, maar ook heel steil. De vermoeidheid begint de bovenhand te nemen, mijn eten en drinken is bijna allemaal op... ik begin het lastig te krijgen, en dat met nog 10 km voor de boeg! Pffff... waar ben ik aan begonnen...? Op karakter rijd ik verder (andere keuzes heb ik niet) met regelmatig een korte (foto)stop. Daarbovenop begint het op 2 km van de top ook nog eens te regenen, en gezien de hoogte zitten daar ook kleine hagelsteentjes bij.
En dan, om 20u45 (dus goed 3,5 uur na m'n vertrek uit Prato), sta ik boven op de top van de Stelvio! Het heeft me geen bloed en tranen gekost, maar veel zweet waarschijnlijk wel... Al valt dat niet meteen op aangezien de temperatuur maar goed 8° C bedraagt hierboven. De Passo dello Stelvio zelf ligt er, gezien het late uur en de regen (die intussen gestopt is) helemaal verlaten bij. Ik loop hier nu eigenlijk zo goed als alleen rond!

Daarom treuzel ik er ook niet te lang, gewoon enkele foto's nemen, en zak dan af naar m'n hotel in Bormio. Daar kom ik een uurtje later toe en informeer meteen welke mogelijkheden er zijn als avondeten. Zoals ik eerder al zei: pizzeria's vind je gewoon overal terug, en gelukkig is er eentje nog geen 50 meter verder in de straat, maar die is maar open tot 23u00. Na het inchecken ga ik dan eerst een pizza halen die ik op m'n kamer op 't gemak kan opeten.

Als conclusie van de dag ben ik uiteraard zeer tevreden dat deze rit al bij al goed verlopen is. De klim van de Stelvio was wel zwaarder dan ik dacht, maar dat maakt m'n gevoel van tevredenheid alleen maar groter dat ik het gehaald heb natuurlijk. Met een gemiddelde stijging van 1.932 meter per 100 km (4.153 Hm op 215 km) mag dat ook wel vind ik!

Dag 6 (donderdag 17/07/14): Bormio (08u45) - Torbole (20u00): 170,4 km

Deze morgen neem ik eerst de tijd voor een uitgebreid ontbijtbuffet, er staan namelijk weer enkele beklimmingen gepland. Maar de rit naar Torbole (naast Riva del Garda) aan het Gardameer is net geen 170 km lang, ik hoef dus niet per se vroeg te vertrekken vandaag.

Het weer is mooi en zonnig en bij het buitenrijden van Bormio begint vrijwel meteen de klim van de Passo Gavia (2.652 m). Dit is ook één van de hoogste paswegen in Europa en eveneens gelegen in het Nationaal Park Stelvio in de Italiaanse Alpen.

Om verschillende redenen zou ik deze klim vlotter moeten verteren dan de Stelvio gisteren: het is m'n eerste klim van de dag, het hoogteverschil is niet zo groot en ik heb net een goed ontbijt achter de kiezen!
De eerste 13 km naar Santa Caterina zijn niet meteen de steilste (net geen 4 % gemiddeld), maar vanaf dan begint wel de échte klim... nog 13 km te gaan met een gemiddeld stijgingspercentage van 7 %! Over de 26 km vanaf Bormio dus een gemiddelde stijging van 5,5 %, maar vanaf Santa Caterina moet ik toch weer snel naar m'n "noodversnelling" overschakelen.
Zoals overal in bergen, bij mooi en zonnig weer, is het ook hier genieten van het landschap en uitzichten tijdens de klim! Veel groen, veel weiden, veel rotsen, besneeuwde bergtoppen in de verte en dichtbij... wat moet een vakantiefietser meer hebben?
Hoewel de Gavia vanaf Santa Caterina 7 % stijgt, zijn de laatste 2 km naar de top eigenlijk relatief vlak, eerder vals plat. Na 3 uurtjes klimmen ben ik boven, neem wat foto's en begin aan de afdaling naar Ponte di Legno.
Die afdaling ligt er zeer slecht bij in het begin, maar enkele kilometers verder ligt dan weer een vernieuwd wegdek waarop het veel aangenamer rijden is!

Aangekomen in Ponte di Legno (1.238 m) begint meteen de klim naar de Passo del Tonale (1.884 m) over bijna 11 km, dus een stijging aan een gemiddelde van bijna 6 %. Die klimkilometers beginnen in de kleren te kruipen, maar ik geniet toch het meeste van deze prachtige omgeving!

Na de Passo del Tonale volgt een lange afdaling van goed 26 km naar Dimaro (766 m). Het is 14u30 en ik ben nog niet halfweg m'n rit: ik heb er nog maar 80 km opzitten en heb nog 89 km af te leggen! Toch houd ik in Dimaro een korte pauze: tijd voor een soort croque-monsieur en een frisse pils met cola (mazout zoals we dat noemen).
Er volgt namelijk alweer een klim naar Madonna di Campiglio waarvoor ik eerst over de Passo Campo Carlo Magno (1.682 m) moet zien te geraken. En da's toch weer 15 km klimmen aan 6 %!
Eens over de Passo Campo Carlo Magno volgt een korte afdaling naar Madonna di Campiglio (1.522 m) waarna die afdaling gedurende een kleine 40 km wordt verdergezet naar Ponte Arche, gelegen op 400 meter hoogte. Eigenlijk denk ik (hoop ik) dat de afdaling gaat duren tot in Torbole, maar niets is minder waar! In Ponte Arche moet ik weer klimmen want de Passo del Ballino (750 m) moet nog overwonnen worden om aan het Gardameer te geraken.
Op de Passo del Ballino houd ik nog een korte foto-pauze en dan volgt een deugddoende afdaling van 15 km naar Riva del Garda, van waar ik nog 4 km moet verder rijden naar Hotel Paradisio, gelegen aan de boorden van het Gardameer (het grootste meer van Italië trouwens) in Torbole.

Ziezo, die 2 zware Alpenetappes zitten erop! Wanneer ik het aantal hoogtemeters deel door het aantal gereden kms, dan was de rit van vandaag zelfs zwaarder dan die van gisteren (meer Hm per km). Gisteren reed ik 19,3 hoogtemeters per km (4.153 Hm / 215 km), vandaag zit ik aan 22,3 hoogtemeters per km (3.798 Hm / 170 km)...! Alleszins, ik ben blij dat dit voorbij is en zal nu wel zien wat de rest van het Italiaanse landschap me zal brengen!

's Avonds maak ik nog een korte wandeling door Torbole, op zoek naar een pizzatent. Die pizzeria's, dat is geen probleem... maar om een vrij plaatsje te vinden in het drukke toeristische centrum, da's nog iets anders: alle terrassen van pizzeria's en café's zitten goed vol. Na wat rondslenteren vind ik dan toch een vrij tafeltje waar ik m'n 6e pizza van de reis kan bestellen! Smakelijk!!

Dag 7 (vrijdag 18/07/14): Torbole (08u35) - Ravenna (21u25): 251,4 km

Ontbijt vandaag is mogelijk vanaf 07u30, in een grote zaal die uitzicht heeft op het Gardameer. Dan weet ik dat ik normaal gezien een uurtje later vertrekkensklaar ben. En eigenlijk is half negen al redelijk laat want het gaat een lange rit worden vandaag. De gedachte thuis was immers simpel: "Van Torbole naar Ravenna, da's door de Po-vlakte rijden... dus geen bergen of andere klimmen, dan kan ik gerust wat meer kilometers afmalen!".
Maar waar ik weinig of geen rekening mee gehouden heb, dat is dat ik in de 2 vorige ritten wel 2 zeer zware Alpenetappes reed... en dat voelen de beentjes wel! Maar alé, zoals ik nogal dikwijls denk en zeg: het zal wel lukken zeker?

Ook deze morgen is het terug mooi en zonnig zomerweer. Via de oostkant van het Gardameer rijd ik met de wind in de rug zuidwaarts. Het is half de twintig graden en de eerste 40 km worden in de schaduw van de steile bergen van de Monte Baldo afgelegd. Pas tijdens de laatste 10 km naast het meer, tot in Lazise, kan ik genieten van de zon.

Ter hoogte van Lazise laat ik het meer dus voor wat het is en rijd landinwaarts, richting Verona. Na het centrum van deze wereldberoemde stad snel te hebben bezocht (het amfitheater op de Piazza Bra) moet ik verder richting Ferrara. De temperatuur is intussen gestegen tot 36° C en iets buiten het centrum van Verona stop ik een eerste keer voor bevoorrading. Het is middag en ik ben 77 km ver, dus tijd voor een korte pauze.

Vanaf Verona, na m'n tussenstop, zit de wind nu wel plots tegen... dat belooft voor de rest van de dag! Het is 12u30, ik heb nog 180 km af te leggen, de wind zit volledig tegen en de temperatuur stijgt nog steeds: tot 38° C!
Enige oplossing om dit te "overleven" is om regelmatig te stoppen om iets fris te drinken (na de rit blijkt trouwens dat ik vandaag 8 liter drank - vooral water, maar ook cola en bier - nodig had om in Ravenna toe te komen). Na Verona ligt m'n volgende stop een kleine 40 km verder, in Legnago (115 km). Dan gaat het verder naar Ferrara, waarbij ik ook een poosje op een mooie dijk naast de Po rijd. Ik kom toe in Ferrara om 16u45 en heb nu al 170 km gereden.

Van Ferrara gaat het naar Voltana (19u40 en 222 km) voor de volgende drankstop en dan volgt de laatste recht lijn naar Ravenna.
En daar loopt het weer even mis met de GPS... Volgens het toetsel moet ik een bepaalde weg op, maar die loopt enkele kilometers verder dood! Dan maar terugkeren en wat verder proberen via een andere weg, maar daar blijk ik niet op te mogen met de fiets. In de buurt waarin ik me bevind loopt een spoorweg en ik vind geen mogelijkheid om daar over te geraken. Tot ik dan nóg wat verder toch een weg vind die via een kleine omweg naar het stadscentrum van Ravenna leidt.
Door die extra "omwegkilometers" en tijdverlies op zoek naar een weg naar het centrum van de stad is het uiteindelijk 21u25 wanneer ik aan m'n hotel toekom. Ik word er zeer vriendelijk ontvangen en geholpen door de receptioniste en gelukkig bevindt zich vlak naast het hotel een... pizzeria! Eerst ga ik nog snel informeren tot wanneer ik er kan komen eten, en dat kan zelfs tot na middernacht volgens de baas!
Daarmee ben ik gerustgesteld en ga me vervolgens douchen en dan pas gaan eten. En ik moet zeggen... die 7e pizza is één van de betere die ik deze week reeds gegeten heb, of ligt het aan die liter bier dat ik me er bijbesteld heb...?

Ravenna, 7 dagen ver en tijd voor een kort overzichtje met wat cijfers: 1.522 kilometer gefietst (= 217 km per dag), 13.530 hoogtemeters overwonnen (= 1.933 Hm per dag) en al 36,5 liter drank gedronken (= meer dan 5 liter per dag) tijdens de ritten. Wat ik na de ritten 's avonds dronk is hier niet bijgerekend :-)

Dag 8 (zaterdag 19/07/14): Ravenna (08u40) - Porto Recanati (19u50): 192,8 km

Na het ontbijt in Hotel Roma neem ik eerst even de tijd voor een kort ritje door de stad. Aan de hand van een stadsplannetje dat ik aan de receptie meekrijg rijd ik naar de Piazza del Popolo, vervolgens door de (nog lege) winkelstraat Via Cavour om zo de basiliek San Vitale te bereiken. Ik maak er geen uitgebreid stadsbezoek van omdat ik vandaag langs de Adriatische Kust zal blijven rijden en ik uit ondervinding weet dat het zeer druk kan zijn op die kustwegen.

De eerste 75 km, tot Cattolica, zijn volledig vlak. Ik heb de keuze om via de Strada Statale 16 Adriatica (SS16) te rijden of via meer locale wegen die dan meestal naast de dijk van de kust liggen. Oorspronkelijk loopt m'n GPS-route langs de kustwegen, maar ik merk al snel dat dit niet overal doenbaar is...
Die ganse Adriatische Kust is één grote strandzone en het is gewoon ongelofelijk hoeveel volk daar naartoe komt. Vooral in en rond Rimini geraak ik maar stapvoets vooruit. Het drukke verkeer, de vele voetgangers, de duizenden Vespa's, ... hoewel ik zeer graag net naast het water rijd moet ik m'n route aanpassen en meer op de parallelle SS16 gaan rijden indien ik vanavond niet midden in de nacht in Porto Recanti wil aankomen.

Die SS16, da's dus de Strada Statale 16 Adriatica. Dat is een nationale weg, beheerd door de overheid. Met z'n 1.000 km is de SS16 de langste Strada Statale in Italië. Deze heeft z'n oorsprong in Padova, in de noordelijke regio Veneto en eindigt helemaal in het zuiden, in de hiel van De Laars (regio Apulië) in de stad Otranto. De weg ligt dus met z'n volledige lengte naast de Adriatische Kust.
Het uitzicht op deze weg is minder aangenaam dan de wegen naast het strand, maar hier geraak ik (ondanks het drukke wegverkeer) tenminste wel vooruit!

Na die eerste 75 km ben ik dus in Cattolica, en van daar begint dan een "bergzone" van een kleine 25 km, tot in Pesaro. Dit is het Parco naturale regionale del Monte San Bartolo, een kustgebergte in de regio Marche. Net voorbij Cattolica, na 81 km, stop ik trouwens een eerste keer voor bevoorrading.
In dit kustgebergte gaat de weg logischerwijs steeds op en af en zorgt soms voor mooie uitzichten over de kust. Na passage door de Monte San Bartolo volgt een korte afdaling naar Pesaro, een belangrijke haven- en badplaats in dit gebied.

Vanaf Pesaro volgt dan terug een lang stuk (65 km) vlakke weg naar Ancona, hoofdstad van de regio Marche. Daartussen liggen nog steden als Fano (korte pauze na 118 km) en Senigallia, beiden zeer geliefde en belangrijk badplaatsen langs deze kust.

Zoals net voorbij Cattolica, begint net voorbij Ancona ook hier een kustgebergte: Parco regionale del Monte Conero. En ook hier bedraagt de af te leggen afstand door deze bergzone ongeveer 25 km. Het hoogste punt dat ik hier bereik loopt tegen de 250 meter aan, terwijl dat in het vorige kustgebergte "amper" 170 meter was. Peanuts natuurlijk vergeleken met m'n 2 Alpenetappes van enkele dagen geleden...

Om 19u50 bereik ik Hotel Il Brigantino, dat nog een 4-tal kilometers vóór het centrum van Porto Reacanati ligt.
Daardoor moet ik voor het eerst deze reis nu toch een heel eind stappen om een restaurant / pizzeria tegen te komen (een kleine 800 meter), en ik moet dan nog even wachten ook... Alle tafels zitten vol en ik moet aanschuiven achter enkele andere wachtenden voor mij. Na een kwartiertje is het dan mijn beurt en kan ik van m'n 8e pizza beginnen smullen.

Dag 9 (zondag 20/07/14): Porto Recanati (08u40) - Termoli (20u40): 225,9 km

Omdat het hotel vlak aan het strand ligt, heb ik vandaag een mooi zicht over de Adriatische Zee tijdens m'n ontbijt. Het ziet er alweer een mooie fietsdag uit: hoofdzakelijk vlak, nog steeds langs de kust, naar het zuiden. Maar enkele vlagjes verraden dat er toch iéts zal tegenzitten... de wind!

Net als gisteren rijd ik nu ook hoofdzakelijk langs de SS16 waarop ik vlot kan doorrijden. Af en toe wissel ik af met een stukje dijkweg om te genieten van de mooie uitzichten op het kustgedeelte. Daar gaat het dan alweer een stuk trager door de vele strandgangers, oversteekplaatsen, het drukke verkeer, ... Al moet ik wel zeggen dat er hier en daar mooie en brede fietspaden voorzien zijn in bepaalde kuststeden, vooral Grottammare liet me een zeer goede indruk na!

Onderweg neem ik drie drank/eetstops want het is toch weer redelijk warm, zo'n 35° C. Een eerste pauze hou ik rond het middaguur reeds na 65 km in San Benedetto del Tronto, even voorbij Grottammare. Op km 100 volgt een tweede pauze in Cologna Spiaggia en een laatste tussenstop heb ik in Vasto na 194 km.

Om 20u40 kom ik aan in Termoli, gelegen in de provincie Campobasso (regio Molise). In het pension Villa Ida waar ik gereserveerd heb krijg ik een grote kamer met dubbel bed toegewezen en na de douche wandel ik naar het kortbij gelegen oude stadscentrum op zoek naar een pizzeria. Lang moet ik niet zoeken... wat een drukte daar! Het ene "Restorante-Pizzeria" naast het andere, en allemaal om ter drukst volzet! Maar een ijverige "lokker" zorgt er meteen voor dat er nog snel een tafeltje wordt bijgeplaatst en zo kan ik al die drukte op 't gemak aanschouwen. In plaats van bier bestel ik deze keer een liter witte wijn, al heb ik sterk de indruk dat deze serieus verdund is... Maar ach, dat bespaart me dan de koppijn achteraf!

Dag 10 (maandag 21/07/14): Termoli (08u40) - Caserta (20u15): 183,0 km

Bij het opstaan deze morgen wrijf ik even in m'n ogen... zie ik dat wel goed? Er is gewoon geen zon te zien, integendeel: het is zeer bewolkt, er waait een stevige wind en het is zelfs lichtjes aan het motregenen! Da's niet meteen het weer dat ik in deze streek van Italië verwacht met deze tijd van het jaar. M'n fietskledij die op het mini-terrasje te drogen hing is zelfs gaan vliegen... gelukkig ligt alles nog op terras!

Ik probeer m'n ontbijt wat te rekken in de hoop dat de zon er doorkomt, maar het heeft geen zin. Wanneer ik m'n MeteoEarth-app bekijk wordt voor de rest van de dag immers geen denderend weer voorspeld! En aangezien het vandaag nog eens een bergetappe wordt vertrek ik best niet te laat. Ik moet namelijk over de Zuidelijke Apennijnen (geografische "ruggengraat" van Italië) zien te geraken om de Tyrreense Zee te bereiken.

In een lichte motregen vertrek ik dan toch maar, eerst uit Termoli langs de kust en wat verder landinwaarts richting Campobasso. Na 11 km moet ik aan de kant gaan staan want het begint harder te regenen... In die motregen ben ik namelijk vertrokken zonder regenvestje omdat de temperatuur wel goed was, maar nu het harder begint te regenen trek ik toch best m'n regenkledij aan. Dat kan ik rustig doen onder de brug van één of andere Strada Statale. En dan vertrek ik terug met goede moed de regenzone in... Gelukkig kan ik nog geen half uurtje later m'n regenvestje terug uit doen: het is gestopt met regenen, maar de wind... die is serieus aan het blazen en zit volledig tegen, nog erger dan gisteren!

Die eerste 83 km naar Campobasso zijn dus relatief lastig, ik moet immers ook over Valico Campolieto (909 m), een hoogte die ik bereik na 67 km. In Campobasso hou ik een half uurtje pauze, het is tijd om wat achter de kiezen te steken.
Daarna gaat het wat verder op en af tot ik een afdaling inzet naar de industriële zone van Campobasso-Bojano (Riccia). Vanaf daar begint een nieuwe klim van 23 km naar Sella del Perrone. Deze pas ligt op de grens van de regio's Molise en Campania, op een hoogte van 1.257 meter in het Parco regionale del Matese.

Boven op de Sella doe ik m'n regenvestje aan want het wolkendek hangt laag boven de bergtoppen en het is redelijk fris. Er wacht me nu een afdaling van dik 35 km naar de open Campanische Vlakte die naar Napels leidt. Hoe meer ik zak, hoe meer de temperatuur stijgt, tot ze in de omgeving van Castello del Matese aangenaam genoeg is om m'n regenvest terug uit te doen. De zon breekt nu volop door het wolkendek en de rest van de rit verloopt verder terug op vrij vlakke wegen. Net vooraleer ik Caserta bereik moet ik weliswaar nog over een molshoop, maar die is het vernoemen eigenlijk niet waard!

In Caserta, hoofdstad van de gelijknamige provincie, ben ik gelogeerd in Hotel Dei Cavalieri dat vlakbij het Koninklijk Paleis van Caserta ligt. Dat Paleis is vooral bekend voor z'n 3 kilometer lange tuin die begint op een hellend vlak aan de waterval Cascata di Diana. Het is m'n bedoeling om deze tuin eens te gaan bekijken, maar vanavond is het daarvoor al te laat... dat zal iets voor morgenvroeg worden.

Ik neem rustig de tijd om me op te frissen in het viersterrenhotel en ga 's avonds op wandel in het centrum van de stad. Het is dan ook geen verrassing als ik zeg dat ik er op zoek ga naar een pizzeria voor m'n 10e pizza van de reis. Na de pizza, terug op weg naar het hotel, trakteer ik mezelf ook nog op een lekkere Gelato Italiano...
Voor het slapengaan toch ook even kijken welk weer het morgen zal zijn... en dat valt tegen: het zal gaan regenen!

Dag 11 (dinsdag 22/07/14): Caserta (09u05) - Pompeï (14u05): 60,3 km

En inderdaad, zoals ik gisteren op de weersvoorspellingen gezien heb, hangen er donkere regenwolken boven Caserta wanneer ik opsta. Vandaag staat er een zeer korte rit gepland: van Caserta door Napels naar Pompeï. Die korte rit is er omdat ik deze namiddag een bezoekje wil brengen aan de historische site van Pompeï. Om die reden mag ik hier ook niet te laat vetrekken en ben ik op den duur wel verplicht om te starten in de regen. Het geplande korte bezoekje aan de grote tuin van het Paleis van Caserta valt hierdoor ook (letterlijk) in het water!

Ik vertrek om 9u05 en maak wel een kort ommetje langs het indrukwekkende grote Paleis (274 op 184 meter) dat 1.200 kamers telt verspreid over 5 verdiepingen. En daar, in de grote voortuin van het Paleis, glijd ik met m'n voorwiel uit op een ijzeren rooster. Ik sta bijna stil maar krijg m'n voet niet tijdig uit de klikpedaal en val vol op m'n rechterknie... De schade valt gelukkig nog mee: een open (schaaf)wonde waar gewoon een redelijk stuk vel af is. Op het eerste zicht zie ik geen vuil zitten, dus beslis ik om gewoon verder te rijden, in de regen.

De GPS leidt me deze keer wel feilloos de grootstad Napels binnen, maar intussen begint het steeds harder te regenen. Het wordt zelfs zo erg dat donder en bliksem ook nog komen meespelen! Op een bepaald moment heb ik geen andere optie dan te gaan schuilen onder een brug... de regen valt gewoon met bakken uit de lucht! Ik heb m'n regenjas (en zelfs regenbeschermende schoenovertrekken) aan van in het begin van de rit, maar ik ben gewoon door en door nat, "nat tot op het bot" zoals gezegd wordt!
Het gevolg van deze overvloedige regenval is dat vele straten blank komen te staan. Wanneer het na twintig minuten schuilen wat mindert met regenen durf ik zelfs de baan niet meer op omdat ik de putten of slechte stukken niet meer zie, alles staat gewoon onder water! Dan maar verder op het voetpad.
En over de kwaliteit van de straten gesproken... die liggen er in en rond Napels verschrikkelijk bij. Ik haal soms met moeite nog 10 km/u omdat ik schrik heb m'n fiets te beschadigen of te vallen op dat gladde wegdek. Er liggen namelijk veel kassei- en plaveiwegen in Napels, waar ik als fietser extra voorzichtig op ben om zeker niet weer te vallen!
Ik rijd gewoon dwars door Napels heen tot ik aan de haven ben en volg dan verder de kustlijn naar Pompeï. Intussen komt de zon er toch door, wat me geruststelt dat ik m'n bezoek aan Pompeï deze namiddag wel in droge omstandigheden kan afwerken. Maar m'n passage door Napels had ik me toch anders voorgesteld!

Iets na 14u00 ben ik op m'n logeeradres in Pompei, B&B Elena, dat op een kleine 600 meter van de ingang van de historische site ligt.
Na een douche verzorg ik eerst m'n kniewonde en om 16u00 sta ik aan de ingang van het oude Pompeï, de wereldberoemde stad die in 79 na Christus getroffen werd door een uitbarsting van de Vesuvius. Voor 11,00 Euro kan ik er als volwassene binnen en afhankelijk van je interesses kan je er rond zijn in 2 uurtjes, maar je kan er gerust ook een hele dag rondwandelen... en dan heb je waarschijnlijk wel alles gezien. De site trekt inmiddels zo'n 2,5 miljoen toeristen aan per jaar!
Ik ben eerder van het eerste type en kies hier en daar wat zaken uit op het plannetje die ik wel eens wil gaan bekijken. Zo wil ik onder andere zeker de 2 amfitheaters en het "Foro" zien! Heel de site is eerlijk gezegd best wel interessant en een uitgebreid bezoek waard! Het zijn uiteindelijk maar een hoop oude stenen die daar op elkaar staan, maar ik ben toch onder de indruk!

Rond 18u30 beginnen plots donkere wolken samen te troepen boven Pompeï, er vallen ook enkele regendruppels en dat is voor mij het teken om snel terug naar de B&B te gaan... M'n was, en andere te drogen spullen, hangen namelijk buiten aan de wasdraad van m'n terrasje. En op de site heb ik de voornaamste zaken toch gezien, tijd dus om te vertrekken!
De planning voor het bezoek aan Pompei zat dus goed (dat heb ik toch droog kunnen doen) en hopelijk blijft de regen uit de volgende dagen...

En zoals gewoonlijk ga ik in de loop van de avond rustig een pizza gaan eten, deze keer wel voorafgegaan door een voorgerechtje van meloen en ham.

Dag 12 (woensdag 23/07/14): Pompeï (08u35) - Marina di Ascea (19u15): 194,0 km

Na de regendag van gisteren (3 uur regen op 4 uur fietsen) ziet het weer er vandaag al stukken beter uit! Het belooft een mooie, zonnige dag te worden.

Via de Baai van Napels, met op vele plaatsen zeer mooie zichten op de Vesuvius, gaat het eerst richting Sorrento. Deze stad geldt als één van de eerste toeristenoorden van Italië en is gelegen aan de Amalfische Rivièra. Ik volg verder de geaccidenteerde kustlijn tot in Termini dat zo goed als aan het topje van het schiereiland Sorrentina gelegen is. Vanaf daar heb ik ook een prachtig zicht op het eiland Capri.

Vanaf Termini keer ik terug naar de richting van waar ik kom, maar dan langs de andere kant van het schiereiland zodat ik nu op weg ben naar de Amalfitaanse Kust. De uitzichten die ik nu voorgeschoteld krijg zijn werkelijk adembenemend...! Het is niet voor niks dat deze kust vooral vanwege haar natuurschoon beschouwd wordt als één van de mooiste kusten ter wereld! Om die reden staat ze ook op de Werelderfgoedlijst van Unesco.

Als vakantiefietser met bagage is dit niet de gemakkelijkste weg... je moet constant klimmen (tot maximum bijna 500 meter hoogte) en dalen, maar dit gebied is de inspanning zeker meer dan waard! De Amalfitaanse Kust "begint" officieel in het pittoreske dorpje Positano en loopt op z'n einde ongeveer 40 km verder in Vietro sul Mare, net vóór Salerno. Daartussen liggen andere aantrekkelijke dorpjes als Praiano, Amalfi (aan wie deze kust z'n naam dus te danken heeft), Maiori en Erchie.

Vanaf Salerno is de kust dan plots weer volledig vlak gedurende een kleine 50 km, tot Agropoli. De vlakke en rechte wegen zijn saai, vooral wanneer je net uit het vorige prachtige kustgebied komt! Er bevinden zich veel campings langs de weg, maar voor de rest valt er weinig te beleven.
Dat verandert dus weer vanaf Agropoli, waar terug de "bergen" (met pieken tot net boven 100 meter) worden opgezocht tot Marina di Ascea. Die "bergen" bevinden zich in het Parco nazionale del Cilento e Vallo di Diano, een park dat eind 1991 speciaal werd geopend om de gebieden van Cilento te beschermen tegen bebouwing en massatoerisme. Dit park staat eveneens op de Werelderfgoedlijst.

Om 19u15 bereik ik m'n hotel in Marina di Ascea, Hotel Venere, een simpel maar zeer proper en modern hotel. Hier heb ik ook de kans om m'n gewone schoenen (die ondanks ze in een plastieken zak waren ingepakt nog een beetje nat waren van tijdens de rit door Napels) volledig te laten drogen op het droogrek dat ik ter beschikking heb op het grote buitenterras.

Later die avond heb ik nog een aangenaam gesprek met het personeel van de plaatselijke pizzeria. Ze begrijpen niet goed waarom iemand met de fiets van België naar Sicilië rijdt, maar tonen toch veel respect voor wat ik doe en beweren ook nog dat zij de beste pizza's van Italië maken...! Wanneer ze mij vragen een score te geven voor hun pizza zeg ik dat ze toch een plaatsje verdienen in de top 3, en daarmee zijn ze blijkbaar tevreden...

Dag 13 (donderdag 24/07/14): Marina di Ascea (09u05) - Amantea (20u00): 199,3 km

Deze morgen krijg ik voor het eerst gedurende deze reis een ontbijt dat buiten op het overdekte terras wordt geserveerd. Ik verwacht een rustige rit dus maak ik geen haast en het is dan ook reeds 9u05 wanneer ik vertrek. De receptionist waarschuwt me eerst nog dat de weg die ik wil volgen enkele kilometers verderop onderbroken is wegens wegenwerken, maar dat ik er te voet wel zou doorkunnen. Ook vertelt hij me dat het begin van de rit "wat heuvelachtig" is, maar verder zou het allemaal vlak worden!

Maar ik ben amper 700 meter ver wanneer ik voor een "muur" sta...! Ik moet een straatje volgen dat (zeer) steil naar omhoog loopt. Deze weg moet ik zowieso volgen omdat het de enige weg is die uit het dorpje vertrekt in de richting waar ik heen moet. Vrijwel onmiddellijk moet ik m'n allerkleinste versnelling opzoeken en bij momenten gaat m'n voorwiel zelfs van de grond!

Gedurende die eerste klimkilometer blijf ik al zwoegend en al zwetend op de fiets, maar dan komt er plots een extra knikje bij en dat is er te veel aan. Ik kan echt niet meer verder fietsen, de straat is nu veel te steil en ik moet afstappen! Goed 100 meter verder kruip ik terug op de fiets en geraak al harkend toch weer verder... wat is me dat zeg! Het zweet gutst met liters uit m'n lijf ('t is ongeveer 30 graden) en ik moet boven, in het dorpje Ascea, toch even bekomen... Ik ben al bijna 30 minuten onderweg en ben nog geen 3 km ver, dat zegt genoeg zeker...?
Na analyse van de rit op www.mytracks.me kan ik volgens die statistieken ook zeggen dat het stijgingspercentage gemiddeld 12 % bedraagt over 1,7 km en er zelfs een piek van 24% in die klim zit!

En dan rijd ik verder naar de passage waar de wegenwerken aan de gang zijn. In eerste instantie word ik tegengehouden en mag zelfs te voet niet door... te gevaarlijk en niet doenbaar volgens de wegenwerkers! Dus probeer ik die arbeiders toch uit te leggen waarom ik me hier bevind en waar ik naartoe moet. Ze blijken te snappen dat het met de fiets niet evident is om hier (waarschijnlijk) tientallen kilometers te moeten omrijden... Na een telefoontje naar werfverantwoordelijke die wat verder aanwezig is bij het echte probleem van gesloten weg mag ik dan toch door.
De reden van de werken is meteen duidelijk: de weg is op sommige plaatsen gedeeltelijk weggezakt en op de plaats waar het allemaal om te doen is, is er zeker een niveauverschil van 4 à 5 meter dat moet overwonnen worden. Een kraanman is bezig de brokstukken wat effen te leggen (speciaal voor mij) en na een kwartiertje wachten mag ik door. De werfleider komt zelfs een handje toesteken wanneer hij ziet hoeveel moeite ik heb om m'n fiets door de brokstukken naar boven duwen.
Nog een geluk dat ik hier door mag want een omleiding zou me misschien 2 uur extra tijd kosten! Daar kom ik dus goed vanaf en bedank die mannen zeer hartelijk dat ze me doorgelaten hebben!

Na goed 35 km ben ik in Marina di Camerota (op zeeniveau) en volgt er een klim naar Lentiscosa die nog verder uitloopt naar een hoogte van ongeveer 500 meter. Ik bevind me nog steeds in het park waar ik gisteren ook in reed: het Parco nazionale del Cilento e Vallo di Diano. Wanneer de afdaling naar Scario er op zit krijg ik tot Praia a Mare afwisselend klimmetjes en vlakke stukken onder de wielen geschoven.

De rit vandaag is lastiger dan ik op voorhand dacht en ik stop een eerste keer in Praia a Mare na 100 km. Dan heb ik er reeds 1.580 Hm opzitten, en ook de temperatuur loopt weer hoog op: dik 38° C in de namiddag. Vanaf Praia a Mare worden de vlakke stukken langer en ik beslis om 50 km verder, in Cetraro Marino, nog een drankstop te houden.
Tegen 20u00 ben ik aan m'n hotel in Amantea (dat gewoon naast de SS18 ligt) waar ik best wel goed gelogeerd ben... ik heb al voor veel minder kwaliteit veel meer geld betaald onderweg! M'n 13e pizza mag niet ontbreken en de pizzeria wat verder in straat voldoet perfect aan m'n eisen: pizza en bier!

Dag 14 (vrijdag 25/07/14): Amantea (09u10) - Messina (18u10): 160,8 km

Wegens de korte rit vandaag neem ik terug ruim de tijd voor het ontbijt en m'n vertrek uit Amantea. Exact 2 weken na m'n vertrek thuis zal ik op Sicilië toekomen, in Messina. De rit is amper 154 km lang en ik voorzie geen al te lastige bergbeklimmingen.

De eerste 55 km, die me tot Pizzo brengen, zijn volledig vlak. Dan begint een klim van ongeveer 15 km naar Vena, dat bovenaan een grote heuvel ligt op iets meer dan 500 meter hoogte. Door deze beklimming te doen vermijd ik een omweg die anders de westkust van de provincie Vibo Valentia via een "uitstulping" blijft volgen.

Wanneer ik me na de afdaling terug ongeveer op zeeniveau bevind in Rosarno, blijft het relatief vlak gedurende amper 11 km. Dan begint een laatste beklimming op het Italiaanse vasteland naar één of andere uitlopende heuvelrug van het bergmassief Aspromonte. Ook hier ligt m'n hoogste punt net boven de 500 meter. Daarna volgt een prachtige afdaling naar het mooie Bagnara Calabra dat aan de Costa Viola ligt. Tussen Bagnara Calabra en Villa San Giovanni volgen nu de laatste vlakke kilometers in de tip van de Laars.
Villa San Giovanni ligt aan de Straat van Messina (province Reggio Calabria) en is vooral bekend als de plaats waar je de overzet naar Sicilië / Messina kan nemen. Ik betaal 3,00 Euro voor de overzet, inclusief fiets, en na ongeveer 25 minuten varen zet ik voet op Siciliaanse grond!

Bij aankomst in B&B Porta della Sicilia blijkt niemand aanwezig... Na telefonisch contact krijg ik de pincode om de beveiligde toegangspoort te openen en mezelf binnen te laten in de mooie en moderne B&B.
's Avonds ga ik zoals gewoonlijk op zoek naar een pizzeria, en daarvoor moet ik toch weer een eindje stappen. Ik bevind me niet echt in het toeristisch centrum van de stad, maar vind dan toch een geschikte pizzeria op de Via Vittorio Emanuele II, vlakbij het kleine plezierhaventje van Messina. Het aftellen naar Palermo kan beginnen... nog 5 te gaan!

Messina, 14 dagen ver en opnieuw tijd voor een kort overzichtje met wat cijfers: 2.738 kilometer gefietst (= 195,6 km per dag), 23.943 hoogtemeters overwonnen (= 1.710 Hm per dag) en al 70,0 liter drank gedronken (= 5 liter per dag) tijdens de ritten.

Dag 15 (zaterdag 26/07/14): Messina (08u15) - Aci Castello (14u05): 95,3 km

Bij m'n vertrek uit Messina krijg ik een bewolkte hemel te zien én rijd ik een straffe tegenwind tegemoet. Nog voor de middag voel ik zelfs wat regendruppels, maar daar blijft het gelukkig bij. De rit vandaag is redelijk kort omdat ik van plan ben om deze namiddag ook de Etna te beklimmen. De Etna is na de Stromboli Europa's meest actieve vulkaan en kan langs de zuidflank beklommen worden tot een hoogte van 1.900 meter, dan zit je in Rifugio Sapienza, maar da's voor deze namiddag!

De rit naar Aci Castello, langs de zuidkust van het eiland, verloopt eerder moeizaam: enerzijds door de straffe tegenwind, anderzijds door de trage vooruitgang in de dorpen waar ik door moet. Er is blijkbaar wel overal iets te doen en daardoor is het ook druk met files tot gevolg.
Hier en daar is er toch wat (licht) klimwerk en na de middag breekt de zon volledig door het wolkendek en stijgt de temperatuur snel naar 38 graden. Intussen ben ik ook steeds op zoek naar een zicht op de Etna, maar de Monti Peloritani beletten dat. De bergketen heeft een gemiddelde hoogte van 800 tot 1.000 meter (met enkele uitstekers van 1.300 m), en vanaf zeeniveau kan je daar natuurlijk niet overkijken!

Maar dan, na een grote bocht aan de kustlijn van Taormina (één van de bekendere toeristische badplaatsen van het eiland) krijg ik plots wel zicht op de één na hoogste vulkaan van Europa (3.323 m). De hoogste vulkaan in Europa is de Elbroes (5.642 m), gelegen in het Kaukasus-hooggebergte in Eurazië tussen de Zwarte Zee en de Kaspische Zee, het uiterste Zuid-Oosten van Europa.
Het zicht op de Etna maakt indruk, daar zal ik deze namiddag oprijden! Toch ben ik niet overtuigd of mijn plannetje zal doorgaan... De "goesting" is er wel, maar ik voel ook de vermoeidheid van m'n lichaam. Ik denk dat vooral die 30.000 hoogtemeters op 15 dagen z'n tol beginnen eisen. Het is niet dat ik "op" ben, maar ik wil nu ook niet overdrijven in m'n fietsactiviteiten.

Bij aankomst in de B&B in Aci Castello moet ik beslissen... Het is 14u05 en de rit die ik naar de Etna gepland heb is ongeveer 80 km lang (heen en terug), waarbij ik 1.900 hoogtemeters moet overwinnen! De combinatie van de warmte (38°) die namiddag en de vermoeidheid van m'n lichaam doen me uiteindelijk beslissen om de Etna niét te beklimmen, maar m'n lichaam wat extra rust te gunnen.

Na m'n douche ga ik wat op bed liggen en dommel zowaar in. Die siësta doet me deugd en ik ga in de latere namiddag wat gaan wandelen op de dijk, een terrasje doen en ga in de vooravond de pizzeria opzoeken die naast de B&B ligt. Voor de 15e keer deze reis eet ik pizza!

Dag 16 (zondag 27/07/17): Aci Castello (08u45) - Marina di Ragusa (18u30): 173,8 km

Als fietser heb je 's ochtends een goed ontbijt nodig als basis voor de fysieke inspanningen van de dag. Uit ervaring weet ik intussen al goed genoeg dat er grote verschillen zijn in de ontbijten die je voorgeschoteld krijgt. Normaal gezien ben je best bij een hotel of hotelketen waar je meestal van een goed gevuld ontbijtbuffet kan eten (al is dat niet altijd het geval). In sommige B&B's zijn de ontbijten ook dik in orde, maar vandaag ben ik echt wel ontgoocheld... Ik heb enkel droge beschuiten (die dan nog gebroken zijn) met wat confituur ter beschikking. Ook van wat cake en andere zoetigheden kan ik proeven, maar voor de rest is het niet veel soeps! Maar goed, dan stop ik vandaag wel wat vroeger om mezelf van bevoorrading te voorzien.

Net als gisteren zit de wind vandaag alweer fors tegen, maar dat belet me niet om na enkele kilometers al door Catánia te rijden. Na een kort bezoekje aan enkele belangrijke monumenten vervolg ik m'n weg verder naar het zuiden. Het stuk tussen Catánia en Augusta gaat vlot op de mooie, brede SS114. Ook hier onderweg hetzelfde beeld als in de andere drukke badsteden: alle Italianen gaan blijkbaar op het strand gaan liggen in het weekend, wat een drukte bij het verlaten van Catánia!

Bij het naderen van Augusta, een belangrijke industriestad op Sicilië, moet ik over een kort klimmetje en wat later rij ik door een industriezone die de volledige afstand tussen Augusta en Syracuse inneemt. Syracuse is een historische stad met een zeer rijke geschiedenis en werd gesticht door Griekse boeren in 734 voor Christus. Daar zijn dus veel bezienswaardigheden, maar die laat ik links liggen! De temperatuur loopt op tot 38 graden en de lokroep van het zwembad in m'n volgende hotel is te groot... Na 82 km hou ik even voorbij het centrum van de stad wel een korte pauze.

Van Syracuse gaat het dan verder langs de kust naar Avola vanwaar het terug wat heuvelachtiger wordt door het binnenland van Sicilië. Enkele kilometers verder ligt Noto, één van de belangrijkste Italiaanse baroksteden en zeker een bezoekje waard! In Rosolino (128 km) stop ik een 2e keer en rij dan verder terug naar de kust... de temperatuur bedraagt intussen net geen 42 graden...!

Bij aankomst in de Residentie Portovenere om 18u30 word ik meteen vriendelijk onthaald door de eigenaar. Bij m'n reservatie liet ik al weten dat ik op fietsreis ben richting Palermo en de man voelt meteen aan dat een frisse pint (flesje van 66 cl) wel deugd zou doen. Hij zegt ook dat ik zeker het zwembad moet induiken en m'n benen laten masseren! Een kwartiertje later lig ik dus in het zwembad... wat doet dat deugd (temperatuur van het water bedraagt zeker wel 30 graden)!
"Wie gaat nu m'n benen masseren?" vraag ik tussendoor. De man duwt op een knopje naast het zwembad en plots verschijnen er "jacuzzi-bubbels" in de hoek... dat is dus m'n massage! Ik blijf ongeveer 40 minuten in het zwembad relaxen, bestel me intussen nog een fris flesje bier en geniet van het zicht op de ondergaande zon.

Na het zwembad volgt een frisse douche, letterlijk, want het water is niet echt warm! Nadien ga ik wat verder in het dorp voor de 16e keer pizza eten en wanneer ik terug ben wil ik nog wat internetten: mails bekijken, weersvoorspellingen voor volgende dag bekijken, ... maar blijkbaar is er een technische storing en werkt de Wifi net niet!
Ik begin nu serieus te twijfelen over de prijs / kwaliteit-verhouding van deze residentie. Moet ik hiervoor 80,00 Euro betalen? Het zwembad is natuurlijk een groot pluspunt, de kamer is simpel, ruim en proper, maar voor die prijs verwacht ik toch iets anders. Het "warm" water dat lauw is en enkele kleinere details zoals het ontbreken van een bekertje om de tanden te poetsen, slordige afwerking van de lavabo, zeer pover ontbijt (zou morgen blijken)... op veel andere plaatsen betaalde ik iets meer dan de helft van hier, maar was er veel beter gelogeerd...!

Dag 17 (maandag 28/07/14): Marina di Ragusa (09u45) - Agrigento (19u00): 133,6 km

Deze morgen slaap ik lang uit (tot 8u00) aangezien het ontbijt pas vanaf 8u30 geserveerd wordt. Zoals hierboven al beschreven is het maar een zeer pover ontbijt, een beetje te vergelijken met dat van gisteren, maar dan zonder zoetigheden (cake). Het is nu niet anders, dus hou ik het maar bij die droge beschuiten met confituur en choco! Bij de afrekening blijkt nu ook dat het elektronisch betalingssysteem niet werkt... Cash geld heb ik niet genoeg bij dus spreken we af dat ik de betaling via overschrijving zal regelen. De prijs blijft ongewijzigd: 80,00 Euro, ondanks de 2 consumpties van gisteren aan het zwembad. Achteraf vraag ik me af of dit nu een tegemoetkoming was voor het ontbreken van internet-connectie, of zouden de consumpties aan het zwembad in een soort "all-inn" formule gezeten hebben...?

Na een uitgebreid afscheid (die mensen zijn wel zeer vriendelijk en blijven maar vragen stellen over m'n fietsvakantie) en wat foto's vertrek ik eindelijk om 9u45 uit de residentie. M'n dagetappe is niet al te lang (132 km naar Agrigento) dus vind ik dat eigenlijk geen probleem. Het ziet er wel naar uit dat het stevig waait en de wind alweer tegenzit... en niet een klein beetje!

M'n rit vandaag loopt zo goed als langs de kust, al rijd ik niet overal vlak naast het water. Hier en daar ondervind ik nog maar eens dat m'n GPS-track niet 100% in orde is: in plaats van de gewone (hoofd)weg te volgen, word ik soms op kleine onverharde wegjes gestuurd die dan uiteindelijk nog doodlopen ook. Dus beter opletten bij een volgende reis om op de grotere wegen te blijven rijden (iets dat ik na vorige zomer ook al als goed voornemen nam...).

Het valt me ook op hoeveel honderden, of beter duizenden serres hier in deze streek van Sicilië staan! Velen (de meesten) zijn beschadigd, afgebrand of staan gewoon leeg, en in andere staan dan wel bepaalde gewassen. Al vraag ik me af wat hier dan geteelt wordt aangezien hier lange periodes van grote droogte gevolgd worden door periodes met hevige neerslag, deze veroorzaken vaak grote schade aan de gewassen. Maar ik heb snel antwoord op m'n vraag: af en toe zie ik reclameborden van tomatenbedrijven, die zullen dus wel in de serres staan zeker?

Na 92 km stop ik een eerste keer in Licata voor bevoorrading. Die is nodig want ik heb al veel "gegeven"... op sommige vlakke open stukken haal ik met veel moeite 15 km/u met die tegenwind... het is afzien!

Met Agrigento in zicht (ligt op een heuveltop, op 325 m) passeer ik ook langs de "Valle dei Templi", de Tempelvallei. Da's een gebied waar nog een aantal oude Griekse tempels te bezichtigen zijn. Het is 17u45 en even twijfel ik: ofwel doorrijden naar de B&B, ofwel toch stoppen en naar de tempels gaan kijken. Inkom is 10,00 Euro, maar de fiets mag niet mee binnen, die moet aan de ingang achterblijven. Een volledige rondgang in het domein zou een kleine 2 uurtjes in beslag nemen, maar ik moet ook ten laatste om 20u00 ingecheckt zijn op de B&B. Ik beslis toch om een kijkje te gaan nemen en enkel naar de 2 eerste, en ook grootste en indrukwekkendste tempels, te gaan kijken. Mijn bezoekje duurt daarom ook amper 45 minuutjes. M'n fiets staat nog veilig en wel aan de ingang en daarna klim ik verder naar m'n overnachtingsplaats.

Net als in andere Italiaanse steden en dorpen, stikt het ook in Agrigento van de éénrichtingsstraten. Het is even zoeken waar de B&B juist ligt, maar met de hulp van enkele mensen ter plaatse vind ik hem toch tegen 19u00. In de latere avond ga ik terug pizza eten in "Manhattan", een pizzeria waar je op verschillende "hoogtes" kan gaan eten aangezien deze gelegen is in het smalle straatje (met steile trap) Via Madonna del Angli. 't Is eens iets anders...!

Nadien moet ik nog op zoek naar een bancontact: m'n cash geld is bijna op! En hier op Sicilië heb ik (uitgenomen deze morgen) m'n overnachtingen steeds cash moeten afrekenen... 't is alsof ze de bankkaarten of -systemen hier niet vertrouwen. Of zou de Maffia hier voor iets tussenzitten...?

Dag 18 (dinsdag 29/07/14): Agrigento (09u05) - Marsala (16u35): 152,1 km

Deze morgen heb ik wat moeite om de juiste weg te vinden in de steile straatjes van Agrigento, onder andere door de vele éénrichtingsstraten, maar uiteindelijk kom ik wel op de goede weg terecht en kan ik de stad verlaten.

En de wind, wel, die zit nu eens volledig mee! Wat een plezier om zo te kunnen fietsen! De eerste 105 km zijn nog licht "geaccidenteerd" (steeds op en af tot hoogtes rond de 100 meter) tot Campobello di Mazara en daarna is het vlak tot Marsala. Ook vandaag blijf ik langs de kust rijden, al is dat niet altijd vlak naast het water. En hoewel de temperatuur in de namiddag oploopt tot 41° C neem ik maar één drankpauze onderweg, na 107 km in Campobello di Mazara.

Van een Italiaan had ik eerder dit jaar een tip gekregen om even vóór Campobello di Mazara een ommetje te maken langs Selinunte, waar nog andere Griekse tempels te bezichtigen zijn. Maar ook nu is de lokroep van het zwembad aan m'n hotel in Marsala te groot. Ik laat de tempels letterlijk links liggen en trouwens, Griekse tempels zal ik ooit wel eens in Griekenland gaan bekijken... Nu wil ik gewoon naar 't hotel / resort en rustig gaan genieten aan het zwembad...

Ten zuiden van Marsala valt het me op dat ik nu plots door wel heel veel wijngaarden rijd. Blijkbaar is Sicilië de grootste wijnproducent van Italië en bevind ik me nu in de streek waar de Marsalawijn wordt geproduceerd.

In Marsala zelf ben ik aangenaam verrast wanneer ik aan het "Villa Favorita Hotel e Resort"-complex aankom! Da's nog eens iets anders dan de residentie in Marina di Ragusa van 2 dagen geleden... Redelijk groot en zeer verzorgd hotel met zwembad en bijhorend resort. In het resort staan huisjes in iglo-vorm, waar ik m'n intrek mag nemen.
Het duurt dan ook niet te lang vooraleer ik m'n zwembroek aanheb en naar het zwembad trek, maar eerst drink ik een pintje aan de buitenbar. Ik neem een verfrissende duik in het water en 5 minuten later komt een opzichter langs... ik moet een badmuts aanhebben om te zwemmen! Zo'n muts heb ik natuurlijk niet bij dus moet ik er eentje aanschaffen (kostprijs: € 2,5). Een klein uurtje blijf ik aan het zwembad rondhangen en ga dan informeren of ik ergens aan pizza kan geraken. Da's hier allemaal geen probleem en de receptioniste regelt me een pizza tegen 21u00 vanavond. Die eet ik dan op op het grote overdekte terras aan de buitenbar, met als drank een plaatselijk Siciliaans biertje.

Dag 19 (woensdag 30/07/14): Marsala (08u55) - Palermo (17u20): 147,5 km

Laatste dag van de reis... vandaag rijd ik naar Palermo en morgen is reeds de terugreis met het vliegtuig gepland. Maar eerst geniet ik nog van het voortreffelijke ontbijtbuffet op het overdekte terras van het Favorita Resort.

Rond 9u00 verlaat ik Marsala en de GPS leidt me rechtstreeks naar Trapani, waarvoor ik langs verschillende grote zoutvelden moet rijden. De zoutindustrie, die zich door de eeuwen heen hier heeft gevormd, is dus van groot cultureel en economisch belang in deze streek.
Ik ben amper 12 km ver wanneer ik een lichte "krak" hoor achter me, ik weet meteen hoe laat het is... spaakbreuk! Op m'n reis naar de Noordkaap vorig jaar is me dit 4 x overkomen, vandaar dat ik een maand vóór m'n vertrek naar Sicilië een volledig nieuw achterwiel liet steken in de hoop deze keer zonder technische defecten m'n eindpunt te halen. Niet dus! Gelukkig zit er nauwelijks speling op m'n wiel zodat ik zonder herstelling kan verder rijden. Na een ritje langs de haven en door het centrum van de stad gaat het dan verder oostwaarts, richting binnenland.

Daarvoor moet ik een stukje over de Monte San Giuliano, tot een hoogte van ongeveer 250 m. De top van de berg zelf ligt op 750 m, waar het oude stadje Erice ligt. Het uitzicht vanaf de berg over Trapani, de zoutpannen en de Egadische Eilanden zou tot de mooiste van Sicilië behoren, maar ik heb helemaal geen zin meer in een steile beklimming nu... Wat verder rijd ik door Valderice en blijf deze weg volgen tot ik terug de kust bereik aan Castellammare del Golfo, waar ik op een prachtig uitzicht over de gelijknamige Baai getrakteerd word.

De resterende kilometers naar Palermo zijn niet volledig vlak maar licht heuvelachtig. Ik rijd langs de luchthaven waar ik morgen m'n vlucht naar Rome moet nemen en wat verder, in Carini, stop ik even voor bevoorrading. Er resten me nog 32 km te gaan naar eindbestemming Palermo!
Even terzijde: ook hier, zoals op vele andere plaatsen in Italië, heb ik sterk de indruk dat openbare wegen als vuilnisbelt beschouwd worden! Ik weet niet hoe het afvalbeleid werkt in Italië, maar er schort toch wel iets aan... Echt jammer!

In plaats van via de grote baan naar m'n logement te rijden volg ik de kustweg. Daarvoor moet ik ook langs Mondello passeren, de place to be voor wie in Palermo wil genieten van het mooie zandstrand! Het mondaine Mondello heeft vanwege z'n ligging tussen de Monte Gallo en de Monte Pellegrino één van de meest aantrekkelijke en begeerde zandstranden van Italië! De toegang tot het strand kost er wel 10,00 Euro per persoon!

Aangekomen in de B&B, vlak naast de haven van Palermo, zit ik met een probleempje. De B&B bevindt zich op de 6e verdieping van een gebouw en ik word afgeraden om de fiets beneden in de traphal te laten staan: hij zou weleens kunnen verdwijnen vannacht! Dan maar de fiets mee naar boven, in een veel te kleine lift, maar met wat wringen en doen lukt het net.

Naar dagelijkse gewoonte ga ik 's avonds pizza eten, voor het laatst deze reis. Dat doe ik na een wandeling door een klein stukje van de stad aan de hand van een plannetje dat ik uit de B&B mag meenemen. Ik volg de grote, drukke straten waar nog heel wat volk rondloopt, de kleinere en minder verlichte straten vermijd ik, je weet maar nooit wat je hier kan overkomen...

Dag 20 (donderdag 31/07/14): Palermo (09u05) - Luchthaven (11u50): 39 km - Rome

Deze namiddag heb ik om 15u45 een vlucht van Palermo naar Rome, waar ik aansluitend om 18u10 een vlucht naar Brussel heb geboekt met de Spaanse lagekostenmaatschappij Vueling. Omdat ik zeker op tijd in de luchthaven wil zijn vertrek ik vroeg genoeg uit Palermo. Reeds om 9u00 zit ik op de fiets, eerst nog om een korte rit door de stad te doen, wat foto's te nemen en dan op een rustig tempo richting luchthaven te fietsen.

Tegen de middag ben ik op de internationale luchthaven van Palermo: Falcone-Borsellino Airport. Da's dus ruim op tijd, maar ik ben daar liever 2 uur te vroeg, dan 5 minuten te laat! Eerst en vooral maak ik m'n fiets vluchtklaar: pedalen af, stuur draaien, lucht uit de banden. Daarna wikkel ik wat plastiekzakken rond de ketting en het stuur (een minimumbescherming, vooral om bagage van andere reizigers niet te vervuilen of te beschadigen). Eens de fiets in orde is zijn de fietszakken aan de beurt. Zakmes, kniptang, olie en andere vloeistoffen, ... alles wat niet door de security-check in mag verdwijnt in de zakken. De zakken worden dan met enkele tientallen meters plastiekfolie ingewikkeld.

Een uurtje voor vertrek van vlucht VY6157 opent de incheck-balie en ik schuif aan. Alles verloopt perfect: fiets ok, tickets in de handen (Palermo - Rome - Brussel), geen probleem bij security, ... nu nog wachten op het vliegtuig.
Maar dat wachten blijft maar duren... 15u15 nog geen vliegtuig te zien, 15u30 idem, 16u00 nog steeds niks! Ik zie sommige mensen rondom mij die beginnen bellen en lichtjes nerveus worden. Waarschijnlijk zijn dat ook passagiers die een aansluitende vlucht hebben in Rome. Zelf maak ik me voorlopig nog weinig zorgen, maar ga toch eens online (de luchthaven van Palermo heeft gratis WiFi in de vertrekhal) nakijken op de site van Vueling wat er aan de hand is. Om één of andere reden heeft de vlucht waarop iedereen wacht bijna 2 uur vertraging: het nieuwe vertrekuur is nu 17u25! Dat wil dan wel zeggen dat ik (en nog 9 andere gedupeerden) de connectie naar Brussel zal missen! De vlucht Rome - Brussel vertrekt immers om 18u10... Uiteindelijk vertrekken we om 17u30 uit Palermo en landen we om 18u15 in Rome.

En inderdaad... de vlucht naar Brussel is al vertrokken, die heeft niet op ons gewacht. Heel wat andere passagiers (naar andere bestemmingen) missen dus ook hun connectie en er ontstaat lichte commotie rond de infobalie van de luchthaven in Rome. Er is namelijk niemand te zien van Vueling die ons informatie komt geven... we moeten er letterlijk onze plan trekken! Volgens de uitleg die we aan de infobalie van de luchthaven krijgen, moeten we eerst onze bagage afhalen (die wordt verder normaal afgehandeld aangezien de connectievlucht reeds vertrokken is), dan moeten we, buiten de transit-zone, naar de balie van Vueling verder gaan informeren wat er dient te gebeuren. Gelukkig krijg ik m'n bagage in handen (ook m'n fiets na wat rondvragen). Twee Franse meisjes die een vlucht naar Parijs moeten halen hebben minder geluk... hun bagage is "verdwenen"!

Aan de balie van Vueling wordt ons duidelijk gemaakt dat er deze avond geen vluchten meer zijn naar Brussel met Vueling. Dezelfde vlucht van morgen is reeds volzet, maar een ochtendvlucht naar Barcelona om 7u15 met transfer naar Brussel om 12u50 is wel mogelijk. De meesten kiezen dan ook voor deze oplossing. Als (gratis) overnachtingsplaats wordt ons het Hilton Rome Airport aangeboden.
M'n fiets, dat is dan weer een ander probleem... door hem vluchtklaar te maken kan ik hem niet zomaar terug gebruiken of mee rondstappen. Ermee naar het hotel stappen (door overdekte gangen met loopband rechtstreeks verbonden met de luchthaven enkele honderden meters verder) samen met m'n gepakte bagage zie ik niet zitten. Volgens de man aan de Vueling-balie zijn er wel lockers op de luchthaven waar de fiets terecht kan, maar die zullen de volgende morgen niet op tijd open zijn om m'n vlucht tijdig te halen! Gelukkig is de man zeer begripvol voor de situatie en mag ik m'n fiets achterlaten achter z'n ticket-balie. Normaal gezien mag dat niet, maar gezien de omstandigheden knijpt de man een oogje dicht.

Over m'n fiets moet ik me dus verder geen zorgen maken en na een wandeling van een klein kwartiertje staan we aan de balie van het Hilton-hotel om in te checken, maar daar zijn ze blijkbaar niet op de hoogte van onze komst! Is dit nu Italian Comedy of wat...? Maar goed, na enkele telefoontjes en heel wat Italiaanse uitleg, kunnen we dan toch inchecken. We krijgen meteen ook een bonnetje mee voor een gratis avondmaal.

Op de kamer aangekomen is er dan eindelijk terug rust. De kamer en badkamer zijn dik in orde, zoals het hoort bij een Hilton! Na een deugddoend bad zak ik af naar het restaurant om te zien wat m'n gratis maaltijd inhoudt... misschien kan ik nog een 20e pizza beet krijgen? Maar neen, ik mag aanschuiven aan een buffet met pasta in tomatensaus, kleine gehaktballetjes, spinazie en prinsessebonen als groenten en dat was het zoal. Kleine pistolets liggen er ook en als dessert kan ik kiezen tussen een chocolademousse en/of een appel... Hier verwachtte ik toch iets anders!

Dag 21 (vrijdag 01/08/14): Rome - Schellebelle

Na een korte nacht (we moeten om 6u00 terug aan de incheckbalie staan) ben ik nu ook benieuwd naar het ontbijt. Er is ons beloofd dat het ontbijt mogelijk is vanaf 5u30, maar wanneer ik me met enkele andere passagiers in de ontbijtzaal aanmeld worden we doorverwezen naar een andere zaal! Maar in die andere zaal start het ontbijt blijkbaar pas om 6u00, weer Italiaanse toestanden zeker? Enfin, na wat overleg mogen we dan toch die andere zaal binnen, maar iedereen heeft hier hetzelfde gedacht: we hebben de indruk dat we een minderwaardig ontbijt voorgeschoteld krijgen dan de "echte" gasten van het Hilton-hotel...! Enige pluspunt aan ons verplicht verblijf hier is de comfortabele kamer, ook al diende die alleen maar om enkele uurtjes te slapen.

Eens we terug op de luchthaven zijn moet ik eerst m'n fiets afhalen aan de ticket-desk, gelukkig staat die daar nog! Dan naar de incheck-balie... wat een gedoe alweer voor m'n fiets. De hostess vertelt me doodleuk dat ik voor de fiets nog moet betalen, terwijl op m'n papieren duidelijk vermeld staat dat ik daar reeds 90,00 Euro voor betaald heb! Dus weer discussie... en weer heen- en weer getelefoneer. Na een kleine 10 minuten is het dan toch in orde, ik moet plots niet meer bijbetalen voor de fiets maar nu is hij blijkbaar niet goed verpakt! De manier waarop hij van Palermo naar Rome vervoerd werd, is niet ok! Er moet meer lucht uit de banden en ik word ook doorverwezen naar een "Secure-Bag" machine, die bagage in groene plastic-folie wikkelt en zo extra beschermt. Ik wil er verder niet over discussiëren en betaal dan maar 20,00 Euro (2 beurten van 10,00 Euro) voor het extra verpakken van de fiets! Met al dat gedoe ben ik uiteindelijk pas tegen 7u00 aan de gate waar m'n vlucht vertrekt. Man man man, een mens maakt wat mee op fietsvakantie zenne!

Om 7u30 (alweer met vertraging) vertrekt het vliegtuig uit Rome en om 8u50 landen we op Spaans grondgebied: Barcelona. De volgende vlucht naar Brussel vertrekt pas om 12u50, ik heb dus even tijd om in de El Prat Airport wat rond te slenteren in de Transit-zone. Die vlucht van 12u50 vertrekt dan ook nog eens met vertraging (13u30)... nog goed dat Brussel m'n eindbestemming is en dat ik daar niet moet overstappen naar een andere vlucht...

En wanneer ik denk dat het niet meer kan mislopen, loopt het toch nog mis! Om 15u05 raakt het vliegtuig Belgische bodem en de bedoeling is nu om bagage en fiets af te halen, fiets terug rijklaar te maken en naar huis te fietsen. M'n fietszakken kan ik vrij snel van de babageband halen, maar op het afhaalpunt voor speciale bagage is m'n fiets na een uur wachten nog steeds niet afgeleverd. Ik informeer even bij de mensen die de speciale bagage behandelen, maar niemand heeft een fiets gezien. Dan zit er niets anders op dan m'n verdwenen fiets te gaan aangeven bij de "Lost & Found Services".
Aan de hand van m'n vliegtuigticket laat de vrouw achter de desk me weten dat m'n fiets in Barcelona is achtergebleven wegens zogezegd "tijdsgebrek om de speciale bagage te behandelen tussen de 2 vluchten". Ik vraag mezelf af of die 4 uren tussen m'n 2 vluchten écht zo krap waren... maar soit, het is nu zo. M'n fiets zal op een vlucht later deze namiddag meegezonden worden en morgen thuis afgeleverd worden. Nu dit uitgeklaard is moet ik natuurlijk nog thuis geraken, en dat gebeurt dan maar met de trein!
Na een telefoontje naar huis kan ik rekenen op m'n ouders om me aan het station te komen ophalen en eindelijk thuis te komen. En da's geen dag te vroeg want het 50-jarig Huwelijksfeest van m'n ouders vindt morgen plaats!

En m'n fiets, die werd pas op dinsdag 5 augustus naar huis gebracht, 3 dagen later dan voorzien! Misschien moet ik op het einde van m'n volgende fietsvakantie gewoon terug naar huis fietsen in plaats van het vliegtuig te nemen...?

Maar uiteindelijk kan ik wel zeggen: eind goed al goed!

PS: interessante voetnoot voor wie een vertraging oploopt tijdens een vlucht: volgens artikel 7 van de "Verordening (EG) nr. 261/2004 van het Europees Parlement" hebben de passagiers bij langdurige vertraging recht op een financiele compensatie waarbij het bedrag van de compensatie afhangt van de lengte van de vlucht. Dank zij een collega-passagier die bij een advocatenbureau werkt, en hiervoor enkele opzoekingen verrichtte, heb ik na thuiskomst een compensatie geëist (en gekregen) van 250,00 Euro.