Statistieken - Foto's

Parijs - Brest - Parijs... 1.225 km overbruggen binnen een termijn van maximum 90 uren; lunchpauzes, wassen en slapen inbegrepen. Ik had er al veel over horen vertellen, maar nog nooit bij stilgestaan om zelf deel te nemen... tot ik begin dit jaar een artikel las in één of ander wielermagazine waarin stond dat de volgende editie in augustus 2007 werd gereden. Lang heb ik niet getwijfeld en ben meteen gaan uitzoeken wat de voorwaarden waren voor deelname. Eerst en vooral moet je kunnen bewijzen dat je zulke lange-afstandsritten aankan. Daarvoor ben je verplicht minstens 4 BRM's (Brevet Randonneurs Mondiaux) te rijden, meestal in "opbouw"volgorde: starten met een 200 km (tijdslimiet: 13u30), dan eentje van 300 km (limiet = 20u00), gevolgd door een BRM van 400 km (limiet = 27u00) en tenslotte de 600 km (limiet = 40u00). Voor elke afstand krijg je dus een maximum tijd waarin je deze kms moet afleggen. Om gehomologeerd te worden door de Audax Club Parisien, overkoepelend orgaan van deze brevetten, moet je op je controlekaart alle stempels van de controleposten hebben en op tijd binnen zijn.

Eens je deze brevetten gehaald hebt kan je je inschrijven voor PBP zelf. Hiervoor heb je ook een doktersattest nodig waarin je in goede gezondheid wordt verklaard. Goedkoop was de deelname niet: ik betaalde 140,00 Euro inschrijvingsgeld (inclusief wielertrui PBP 2007 van 30,00 Euro en een DVD voor 10,00 Euro). Met onze groep van Randonneurs.be boekten we bovendien nog een hotel voor 3 nachten (zondag, maandag en vrijdag) aan 80,00 Euro p/p (incl. 2 x ontbijt) en schafte ik me ook een nationale Randonneurs.be wielertrui aan tegen 55,00 Euro. Een simpele optelsom leert ons dat ik dus al 275,00 Euro uitgaf vooraleer te kunnen starten. Maar dan heb je nog niet geslapen, gegeten of gedronken tijdens deze monsterrit... Sommige deelnemers voorzien een mobile-home als volgwagen (die enkel rond de controleposten op het parcours mag komen), wat al een groot voordeel is: je bent al zeker van een slaapplaats en het eten kan al op voorhand klaargemaakt worden door de volgers zodat je niet moet gaan aanschuiven aan de restauratieposten. Deze luxe was voor mij niet weggelegd en ik had nog ongeveer 200,00 Euro nodig voor eten, drinken, douchen en slapen. Op de bevoorradingsposten is immers tegen betaling genoeg keuze aan eten: pasta, kip, rijst, steak, vis, puree, prinsesse-boontjes, soep, groenten, fruit, thee, koffie, chocomelk, belegde broodjes... noem maar op. Een grote pluim trouwens voor de organisatie en bediening van het restauratiegebeuren! Hier en daar moest wel eens een tijdje aangeschoven worden, maar dat is normaal wanneer meer dan 5.300 deelnemers zich aanbieden... Enfin, om het financiële plaatje af te ronden: het hele gedoe samen kostte me dus ongeveer 500,00 Euro maar is zeker en vast de moeite om dit 4-jaarlijks gebeuren mee te maken.

Ik schreef me in via Randonneurs.be, zodat ik me zelf niet hoefde bezig te houden met allerhande paperassen en formaliteiten. Belangrijkste voorbereiding voor een geslaagde PBP is trouwens gewoon veel kms rijden, zo simpel is het...

Er was afgesproken dat de Belgische deelnemers van Randonneurs.be op zondag 19/08 tegen 11u00 zouden samenkomen aan de geboekte hotels in Plaisir, op ± 12 km van de startplaats. Daar werden de kamers verdeeld en rond 14u00 trokken we met de fiets richting Gymnase des Droits de l'Homme in Guyancourt voor het ophalen van onze PBP-trui, kaderplaatje, magneetbadge en voor het tekenen van de deelnemerslijst. De voorziene technische controle van de fiets (strenge controle op verlichting) werd door het slechte weer uitgesteld naar de volgende dag, net voor vertrek. Op maandag was het dan kwestie van te rusten en geen onnodige inspanningen te leveren.

De eerste groep renners (1.320) vertrok om 20u00, dat waren diegenen die voor een maximum tijd van 80 uren reden. Daaronder zeker enkelen die het record (voor liefhebbers) wilden breken dat in de vorige editie van 2003 gevestigd werd: 42u40 over 1.245 km door de Belg Marc Leuckx! Reken maar uit: dit is gedurende bijna 43 uren, zonder slapen, tegen een snelheid van bijna 29 km per uur rijden... onmenselijk gewoon... De beste tijd bij de vrouwen werd in 1995 geleverd: 44u14 door Brigitte Kerlouet! De absolute recordtijd voor PBP is trouwens 38u55 (in 1951). Deze prestatie werd geleverd door Maurice Diot toen dit nog een profkoers was (laatste editie voor profs was in 1961).

Om 21u15 vertrokken de tandems, tripletten, ligfietsen en alle "speciale" fietsen (197 stuks) die voor een maximum tijd van 90 uren reden. Om 21u30 volgde de grootste groep randonneurs voor de 90 uren. Door hun grote aantal (2.885 in totaal) werden deze per groep van 500 à 600 deelnemers losgelaten op de Franse wegen. Ikzelf zat in de 2e groep die om 21u55 vertrok. Op dinsdagmorgen om 4u45 mochten de speciale fietsen die voor 84 uur reden (37) aan de start verschijnen, even later om 5u00 gevolgd door 720 kandidaten die op een normale (koers-) fiets voor de termijn van 84 uren gingen. Op de 5.311 ingeschreven deelnemers zaten ook welgeteld 353 vrouwen en waren er 2.723 renners die voor de eerste keer deelnamen. Opmerkelijk ook: de "hoge" gemiddelde leeftijd die bijna 50 jaar bedraagt... Jongste deelnemer was 18 jaar, oudste bijna 80!!!

Om een PBP tot een goed einde te brengen is het vooral belangrijk om te doseren, weten wat je aankan en wat niet... De meeste mensen reden sowieso de eerste nacht en dag door zonder slapen. We waren nog maar net vertrokken (onder zware bewolking, maar nog droog) of het begon al wat te druppelen... slecht teken dus. Na middernacht werd het steeds erger: de regen viel dan met bakken uit de hemel. Tegen de ochtend stopte het weliswaar eventjes met regenen, om 's middags terug de sluizen op te zetten... Om 18u50 dinsdagavond (het was toen gestopt met regenen), na 449 km reed ik de controlepost van Loudéac binnen. Bedoeling was dat ik in één ruk naar Brest zou rijden, maar de regen en tegenwind deden me van gedacht veranderen. Ik ging me douchen (in m'n reiszak achteraan de fiets had ik al het nodige mee) en wachtte toen op m'n broer, die pas tegen 21u15 zou aankomen. Later gingen we gaan eten en tegen middernacht (ik was toen al 40 uur wakker) kreeg ik een plaatsje in de slaapzaal (4,00 Euro). Na 4 uurtjes slapen vertrokken we op woensdagmorgen om 5u50 verder richting Brest. Dit was ook het lastigste stuk van PBP: de hellingen volgden elkaar snel op en waren "zwaar"... Maar het goede weer vandaag deed veel goed: het werd zonnig en warm en zo was het aangenaam fietsen. Onderweg stopten we in Sizun, een klein dorpje waar heel wat randonneurs een korte pauze namen, om op terras van een tea-room te genieten van een Dame Blanche en pannenkoeken met ijs... smullen maar!!

Nog vóór het binnenrijden van Brest was het genieten van de mooie uitzichten op de brug die over de rivier Elorn ligt... prachtig!! Wat verder was het dan even schrikken: in een beklimming om aan de controlepost te geraken lag een fietser langs de kant. Gendarmerie en ambulance waren reeds aanwezig. Wat er juist gebeurd was weet ik niet, maar er was alleszins een wagen bij het ongeval betrokken. Dit leert ons dat je als fietser nooit veilig bent, altijd oplettend moet zijn en vooral preventief moet rijden: voorzien zijn op bepaalde onvoorziene manoeuvres van andere weggebruikers.

Na registratie, stempel en bevoorrading in Brest werd het tijd om terug te keren. Door het mooie weer maakten m'n broer en ik al plannen om vandaag en vannacht reeds zo ver mogelijk terug te keren richting Parijs. Maar dat was dan weer eventjes buiten de weergoden gerekend, die ons zeker niet gunstig gezind waren. Tegen 20u00 begon het dus weer te regenen en toen we om 0u35 terug in Loudéac waren (322 km vandaag) besloten we maar weer wat te slapen, hopend dat de regen tegen de ochtend zou ophouden...

Het werd weer een korte nachtrust (3 uurtjes) en op donderdag 23/08 stapten we om 7u30 weer op de fiets, in de regen... In Loudéac had ik intussen ook een bekende tegengekomen die me uitlegde dat het veel gezelliger was om vrijdagmiddag aan te komen in Guyancourt (we hadden tijd tot 15u30) dan bvb donderdagnacht of vrijdag 's morgens vroeg, wanneer geen kat aan de aankomst staat... Daardoor besloten we nog enkele uurtjes rust in te lassen, deze keer in Mortagne au Perche. Het was weer zo'n donkere grijze dag met af en toe een buitje, echt niet gezellig.

Op de controle in Villaines la Juhel hoorden we intussen van de speaker dat er reeds meer dan 1.200 opgaven waren en dat het definitieve aantal vermoedelijk boven de 1.500 zou liggen... (totaal aantal opgaves bedroeg uiteindelijk 1.426). Deze opgaves waren voor een groot deel te wijten aan de uiterst slechte weersomstandigheden natuurlijk. Het was dan ook 1u00 vrijdagmorgen toen ik in Mortagne au Perche toekwam (309 km). M'n broer had ondertussen pech gehad: z'n body was versleten en draaide volledig door, dus geen grip meer en daar stond hij dan, te voet. Na een telefoontje naar de technische dienst is men hem een nieuw wiel komen brengen waarmee hij tot de controle kon rijden. Voor 50,00 Euro werd z'n eigen wiel dan hersteld zodat hij na een (alweer) korte nachtrust kon verder rijden. We sliepen immers weer maar een kleine 2 uurtjes om tegen 6u35 te starten aan de laatste 140 km.

M'n broer was al 20 minuutjes vroeger vertrokken maar tegen halfweg de volgende controlepost (Dreux) had ik hem ingehaald. Meerdere kilometers reed ik tussen 35 en 40 per uur... ik voelde me gewoon super! In Dreux wachtte ik m'n broer op, om de laatste 70 km naar Guyancourt rustig uit te bollen... En zoals m'n bevriende randonneur voorspelde, kregen we een warm onthaal aan de aankomst: honderden supporters stonden aan de finish te applaudisseren en iedereen die de streep haalde proficiat te wensen.

Het meeleven in dit evenement van de dorpelingen onderweg is me hier echt bijgebleven. Zowel overdag als midden de nacht stonden in vele dorpjes mensen langs de kant om de fietsers aan te moedigen en gratis te voorzien van koffie, thee, water, koekjes,... echt ongelofelijk wat een respect deze mensen voor ons tonen. Ik kan me goed voorstellen dat bij betere weersomstandigheden er massa's meer volk op straat staan, wat nu dus niet het geval was. Iets anders dat me bijgebleven is: de renners die door uiterste vermoeidheid gewoon langs de kant van de weg liggen te slapen. Toen ik die verhalen de laatste maanden op de BRM's hoorde, geloofde ik deze niet. Wie gaat nu gewoon langs de weg in het gras gaan slapen...? Maar het is dus écht zo: tientallen fietsers lagen langs het parcours, zowel overdag als 's nachts te slapen. Je moet dit echt gezien hebben om te kunnen geloven!!

Zoals een collega-randonneur het eens uitdrukte: PBP is voor randonneurs de absolute top, de Olympische Spelen van de wielertoeristen die maar één keer om de 4 jaar kan gereden worden.

Eén ding weet ik wel zeker: ondanks het zeer slechte weer tijdens deze editie van PBP, ben ik er nu reeds 100% van overtuigd dat ik aan volgende editie in 2011 weer wil deelnemen!!