Na 275 km in Ronde Van Vlaanderen vlot verteerd te hebben, zie ik toevallig op internet (wielertoerist.be) dat ene Geert Lammens uit Schellebelle kandidaten zoekt voor Milaan San Remo. Gezien de trainingen dit jaar denk ik ook 300 km aan te kunnen en van de huidige 'forme' proberen te profiteren om ook deze aan mijn 'palmares ' toe te voegen. Na wat heen en weer gemail met Geert (en wetende dat MSR samen valt met 10-jaarlijkse Wammekse Feesten) hak ik de knoop ferm door en schrijf mij in. Het is misschien nu of nooit...

De periode tussen RVV en MSR twee maanden overbruggen was lastiger dan verwacht. Immers al van november RVV aan het voorbereiden en focus blijven behouden blijkt toch een hele opdracht. Enkele VWB-ritten (Blijf Fit Liedekeren en 8 van Zelem) en daar bovenop Omloop Het Volk (prachttoer BBR vertrekkende vanuit Gent). Net voor het vertrek blijken er dit jaar 6.000 kilometers op de teller te staan en ben ik zelf 6 kg lichter = 1 kg/1.000 km - erg heel erg! Want toch nog wat kilootjes te zwaar.

De week voor MSR rust ingebouwd - dinsdag uurtje losrijden en woensdag met enkele Pico's ons klassiek woensdagavondtoerken waarin ik nog drie keer de moteur goed doe werken. Daarna drie dagen rust en ondertussen mecanieker Danny Catabikes het leven zuur gemaakt om dat 'gekraak' in mijn fiets weg te werken. Met succes trouwens.

Donderdag een bezoek gebracht aan kiné Lieven in Denderwindeke die mij buiten een goede massage nog veel belangrijker tips meegeeft voor de reis en de rit. Goede plaats zoeken op bus, frigozakje meenemen voor lunchpakket ed. Zaken waar ik vermoedelijk nooit aan gedacht zou hebben. Merci Lieven merci!

Vrijdag ganse dag meeting op het werk en zenuwen ivm tijdig klaar te zijn voor vertrek steken de kop op. Ik plan om tijdig de bedstee in te kruipen maar verjaardagsfeest van mijn spruit Helga zorgt ervoor dat dit met enige vertraging gebeurt.

Na een veel te korte en slapeloze nacht sta ik om 4 uur op om na een tas koffie te vertrekken richting Wetteren waar we met de groep vertrekken. Groep: 37 fietsers en ik ken niemand van het gezelschap. Bij aankomst in Wetteren zie ik dat ik vermoedelijk weer de 'ronde'renner ben van het gezelschap en zie er enkele binken tussen staan die in een coureurspeloton helemaal niet zouden misstaan. In deze groep ook één dame die MSR gaat rijden.

Een goed 'kiné-Lieven' plaatsje gekozen op de bus en we vertrekken om 6 uur richting Milaan waar we denken rond 20 uur aan te komen. Organisator Geert heeft alles tot in de puntjes geregeld en we krijgen de eerste info mee ivm MSR. Onderweg spreken we ook af dat we verplaatsing van hotel naar startplaats per fiets zullen doen = maar 20 km meer (= 6% van totale rit = verwaarloosbaar nietwaar).

Nu heb ik een natuurlijke allergie ontwikkeld aan busreizen en ik vrees dan ook het ergste voor deze lange trip. Maar wonderbaarlijk overleef ik deze trip met wat lectuur (bijna drie boeken heen- en terugreis) en lekkere muziekjes op de mp3. Het blijft echter een feit dat de beperkte beenruimte en het respect voor de mensen voor en achter het heel moeilijk maakt om wat van het tekort aan slaap in te halen. Door het feit dat ik niemand ken heb ik mij wel vermaakt met het beluisteren van andere fietsverhalen van de aanwezige fietsers. En er zaten nogal wat krakken tussen. Daar zijn mijn fietsescapades maar klein bier tegen. Ronde van België voor wielertoeristen. Parijs - Brest - Parijs in 90 uur en andere 400km tochten passeerden de revue. En met die gasten ging ik MSR rijden...

Na een voorspoedige trip en zonder file al om 18.30 in het hotel aangekomen. Proper en mooi hotel met alle nodige comfort. Ingechecked en daarna om 19u30 avondmaal (het laatste ?) dat door onze Italiaanse vrienden heel vlot en heel lekker geserveerd werd. Na het diner pakket ontvangen met MSR-trui (zal hiervoor nog 10.000 km moeten trainen om erin te kunnen aan 1 kg/1000 km... :-)), transponder voor tijdsopname, schema , startnummer - alles mooi in 1 pakket - goed geregeld.

Daarna fietsen uitladen en er zaten prachtexemplaren tussen. Daarna rustig gaan slapen en nog wat liggen keuvelen met mijn kamergenoot Patrick Bauters uit Oudenaarde.

Wekker om 4u20 (weer zo vroeg)! Klaargemaakt en lekker ontbijt achter de kiezen gestopt. Iedereen klaar en na groepsfoto vertrokken naar Milaan. Aan een gemiddelde snelheid van 34 werd deze 20 km overbrugd - we gingen dit rustig doen - wat is dan niet rustig voor deze gasten???? Onderweg naar start al 2 lekke banden in onze groep en hopen dat ik van lekke banden gespaard zou worden.

Startplaats = aan karting en na check transponder konden we achteraan de groep aanschuiven. Ook hier een bonte mengelmoes van verschillende fraai uitgedoste wielertoeristen en verschillende nationaliteiten. Na enkele dienstmedelingen van de organisatoren konden we iets na 7 uur aanzetten voor een tocht van 300 km. Ik had het frans van de speaker niet echt goed verstaan (zijn micro zat bijna achteraan zijn keel) het enige wat ik verstaan had was omleiding en niet door rode lichten rijden. Die omleiding zou ons nog plezier bezorgen!

Geert had ons verwittigd voor een heel snelle start (gelukkig waren we al opgewarmd door het 'rustig' naar de startplaats rijden) en hij had niet eens overdreven. Er werd serieus gevlamd alsof San Remo net achter de volgende bocht lag. En dat sommigen dit dachten zagen we ook aan rondvliegende drinkbussen. Ik vond het nogal vroeg om op 290 km van de aankomst al uw drinkbus weg te gooien. Deze vliegende bussen (en Tom Steels was niet eens in de buurt) waren een echt gevaar op de weg en ik besluit om na twee valpartijen vlak voor mij meer vooraan te gaan postvatten. Ik schuif op naar de 20ste plaats van onze groep die aan een hoog tempo richting San Remo zoeft. Ondertussen zie ik onze gemiddelde snelheid lekker richting 39/uur stijgen. Krijg ik hiervan straks de weerbots?

Na 75 km heeft Geert in Tortona een bevoorrading voorzien voor onze groep. Deze volgwagen was vrijdag al ter plaatse en zorgde voor inschrijvingspaketten zodat wij ons hiermee niet moesten bezig houden. Ik vertel aan één van onze medefietsers dat ik niet ga stoppen. Ik vrees dat als ik stop onze groep na de bevoorrading het peloton gaat achtervolgen en ik mij daar ga 'opblazen' (en dat zou nogal nen boenk geven). Ik zie vader van Geert als ik er al voorbij ben en besluit weg verder te zetten lekker verscholen in 20ste positie van dit peloton. Het parcours hier zijn lange stukken waar ik het soms moeilijk heb om concentratie erbij te houden. Gelukkig rijden er voor mij twee Italiaanse macho-mannetjes die als twee viswijven heel de tijd tegen mekaar zitten te tetteren. Allebei piekfijn uitgedost en met twee juweeltjes van fietsen. Na ongeveer 120 km komen we aan de Passo del Turchino die volgens schema 20 km is maar die het eerste deel vlot op de 52 en aan 34km/uur genomen wordt. Daar is de eerste bevoorrading en deze is geheel op zijn Italiaans chaotisch - het grote deel van de groep waar ik inzit fietsen door en zal ik vermoedelijk niet meer terugzien. Even vrees ik daar om de rest van de rit zelf te moeten uitzoeken.

Bevoorrading ok - zonder probleem worden mijn drinkbussen gevuld en na een plasje besluit ik om mijn weg verder te zetten. Van hier gaat het op en af verder de Turchino op - sommige stukken op binnen en andere op buitenplaat en alleen de laatste kilometers zijn de tradionele zwaarste loodjes. Boven zit ik nog in het gezelschap van Tim en enkele Duitsers. Tim duikt naar beneden en ik zal hem pas na de finish terugzien. Boven op Turchino nog altijd 34,5 gemiddeld! Afdaling van de Turchino lijkt straffer dan de klim en ben blij dat het niet San Remo - Milano is dat we rijden. Fiets achteraan een groepje 'Italiaanders' die een lekker tempo aanhouden. Beneden de afdaling komen we eindelijk aan de kust die we verder gaan affietsen richting San Remo. Op het schema lijkt dat we vandaar vlak hebben tot aan de Capo Mele, maar niets is minder waar. De baan naast de kust gaat lekker op en af - net zoals het leven. In de dorpjes is het heel druk en soms heel lastig om te passeren. Het verbod om door het rode licht te rijden zie ik meermaals aan de Italiaanse laars gelapt worden. Na 220 km komen we aan de omleiding en dit blijkt maar col le Manie te zijn - een kleine 6km aan 7,5 % gemiddelde stijging. Ik als spurter heel blij en content dat ik hier naar boven mag! Het is bovendien heel warm op le Manie en mijn drinkbussen zijn helemaal leeg. Als ik aan enkele medefietsers vraag waar Refornamente blijft (als het echt nodig is spreekt ne mens wel Italiaans!) wijzen ze naar boven - alle hulp moet weer van boven komen! Ik beklim deze onvoorziene hindernis rustig (kon niet rapper) met hartslag onder controle (net aan overslag van 177) en voel in mijn jambos toch de eerste sporen van crampos de kop opsteken. Boven aan de bevoorrading twee maxi-drinkbussen volledig kunnen bijvullen (één met coca cola full option - geen light deze keer - en ééntje met water waar ik een tablet isostar ingooi - alle suikers kunnen helpen!). Gemiddelde krijgt hier wel nen doef naar beneden. Op het moment dat ik vertrek zie ik net Tom van onze groep aankomen - de eerste van onze groep die ik de laatste uren gezien heb. Waar zit de rest? Voor mij of achter mij? Ik zit al de ganse dag uit te kijken naar het leeuwenvlagje op de fiets van Geert maar tevergeefs. Na de bevoorrading fiets ik verder tot boven en begin ik aan de lekkere afdaling van La Manie. Afdaling die toch wel smal en gevaarlijk is - zou die profs hier eens willen naar beneden zien rijden. Ook hier lijkt de klim van de andere kant weer zwaarder - of is dit een verkeerde perceptie?

Ik vervolg mijn weg verder langs de kustlijn. Organisatoren hebben enkel pijlen opgehangen waar we kunnen twijfelen aan route en wonderwel kan ik mijn weg verder zetten zonder verkeerd rijden. Ik probeer onderweg wat te communiceren met Italiaanse medefietsers maar deze kennen enkel maar Italiaans en moet mij dan maar concentreren op de landschap en hier en daar een paar prachtige schoenen die de straat oversteken. Italië is het land van de mooie schoenen!!!!

In het gezelschap van een groepje sympathieke Duitsers (jawel er zijn er toch nog!) begin ik aan de Capo's. Capo Mele is een makkie, Capo Cervo iets lastiger en daar komt Pieter van onze groep mij (voor eventjes) vervoegen. Hij is zich kostelijk aan het amuseren zegt hij en na de laatste bevoorrading komen we aan de Capo Berta waar ik Pieter noodgewongen moet laten rijden. Hierna kom ik ook Eddy van de groep tegen. Deze 64-jarige klepper met jaarlijks 25.000km op de teller is een goede rit aan het rijden. Ik kies mijn eigen tempo en deze capo was toch de zwaarste van de drie. Op naar de Cipressa! Deze is op papier de lastigste maar al bij al valt de beklimming ervan mee. Ik kom heel vlot boven - de wetenschap dat enkel de Poggio nog volgt geeft me misschien (kleine) vleugels. Boven nog controle met de transponder (om te zien of iedereen wel de correcte weg volgt) en dan de prachtige afdaling met prachtig vergezichten. Na de Cipressa komt er nog één van onze medereizigers tot bij mij - maar zijn bougie is uit zegt hij. Onder het tunneltje op weg naar de Poggio loopt de baan iets naar boven en hij moet effectief de rol lossen. Iets verder neem ik rechts de wereldberoemde Poggio op. Na 291 km (+ 20km voor vertrek) en veel vroeger dan ik zelf verwacht had (had gehoopt tegen 19 uur en ten laatste tegen 20 uur binnen te zijn) geeft dit toch wel een kick.

Eerste stuk Poggio staat wind heel strak tegen maar na de bocht ferm mee waardoor ik zelfs 25/uur haal. Net voor top Poggio krijg ik toch nog een kramp in mijn rechterbovenbil waardoor het lastig afdalen is. Als ik beneden de laatste rechte lijn aanvat ben ik toch wel trots op mezelf dat ik het voor mekaar gebracht heb. 301 km (+20) - 9u48 werkelijk gefietst - 30,5 gemiddeld - 17u20 binnen. Nooit verwacht.

In het centrum worden we na de aankomst getrakteerd op een pasta party en druppelsgewijs zie ik ook mijn medereizigers binnenvallen. Iedereen heeft de rit binnen de tijd uitgereden en zonder ongevallen. Joran is zelfs 51ste geworden - knappe prestatie.

Daarna op zoek naar de bus met Tom en Vincent - na enkele extra kilometers (om het melkzuur eruit te fietsen) komen we aan de bus om daarna terug naar aankomst te fietsen om te gaan douchen. Alhoewel - wat is de formule van douchen? Is één straaltje koud water wel het juiste woord voor douchen? Dit gegeven deed Pieter en Christoph besluiten om zich in de zee te gaan wassen - zeezout goed voor ons velleke?

Dan op zoek naar een terras voor een frisse pint aan 4,50 Euro maar deze mocht zelfs duurder zijn! Daar wat zitten luisteren naar de verhalen van onderweg. En toen begon onze beer te knorren en zijn we iets gaan eten.

Tegen 23 uur weer de bus op voor een terugreis die nog 300 km langer was. Proberen wat te slapen in oncomfortabele omstandigheden. Bovendien extreem groot risico op krampgevaar! Been strekken was uit den boze en compleet af te raden! Vermoedelijk toch wat kunnen slapen want van eerste 6 uur terugreis kan ik mij niet veel meer herinneren. Eerste stop voor ontbijt rond zeven uur (denk ik) en 't was super buiten. Mooie moderne stopplaats met verschrikkelijk vuile wc's die de vooruitgang van de achteruitgang niet bevorderden!

Daarna weer wat aan het lezen begonnen en tijdens de film (The Rock) weer wat ingedommeld (ook al gebeurd tijdens Charlies Angels in de heenreis). Uiteindelijk gearriveerd rond 15u00 in Wetteren (16 uur onderweg + 12 uur heenreis voor 10 uur fietsen)- fietsen uitgeladen en vertrokken naar huis. Een ervaring rijker.

Een pluim voor onze organisator - alles was dik in orde! Volgend jaar weer? Vermoedelijk afhankelijk of mijn midlife crisis dan al voorbij is!