Athene 2018

Statistieken - Rittenoverzicht - Foto's 1 - Foto's 2 - Foto's 3 - Foto's 4 - Foto's 5 - Foto's 6

Nadat ik traditioneel in het voorjaar m'n fietsvakantie volledig gepland heb, is de dag om te vertrekken eindelijk aangebroken!
Dit jaar vertrek ik vroeger dan andere jaren, en dat heeft allemaal te maken met de Alpi4000... een RM (Randonnée Mondiale) van 1.520 km en meer dan 20.000 Hm die uit Bormio vertrekt op zondag 22 juli.
Mijn fietsvakantie is dus vroeger gepland en aangezien ik zeker 3 weken nodig heb om van Schellebelle naar Athene te fietsen (+/-3.700 km) start ik reeds op dinsdag 19 juni.

Dinsdag 19 juni 2018 (Schellebelle - Longuyon - 257 km)

Even traditioneel als m'n planning in het voorjaar is ook de afstand van m'n eerste rit... redelijk lang dus. De enige reden hiervoor is dat ik thuis kan vertrekken wanneer ik het wil, terwijl ik op hotel meestal pas vertrek na het ontbijt, en da's normaal gezien tussen 8:00 en 9:00.

Het is dus 5:50 wanneer ik op dinsdag 19/06 m'n garagepoort toetrek en aanzet voor een rit van 257 km naar het Noord-Franse Longuyon. Even buiten Aalst heb ik al een eerste "probleem": de route die ik wil volgen loopt langs de Dender, maar het jaagpad is afgesloten wegens werken. Dan maar via de gewone weg verder... Die eerste rit verloopt nadien redelijk vlot, alleen het weer valt serieus tegen: zwaar bewolkt, frisjes, maar vooral de motregen in de buurt van Charleroi zorgt ervoor dat dit niet het gezelligste fietsweer is!

Maar kom, als het daarbij bijft ga ik niet verder klagen... Na 109 km stop ik een eerste keer in Hanizelle. Omdat het op dat moment nog steeds wat aan het motregenen is ga ik schuilen in een bushokje en eet daar de crocque-monsieurs op die ik de avond voordien heb klaargemaakt.
Een kleine 25 minuten later fiets ik verder, ondank er nog steeds nattigheid uit de lucht valt... maar ik kan daar ook niet blijven zitten hé! 30 km verder rijd ik een eerste keer door Frankrijk vandaag (Givet) om enkele kilometers verder terug België binnen te rijden.
De rest van de rit verloopt voorspoedig en om 18u45 sta ik aan Hotel-Bar-Restaurant Lutétia in Longuyon. Na het inchecken bestel ik een grote pint bier (= 1/2 liter) en beslis om meteen te blijven eten ook. Het hotel is namelijk ook "Restaurant / Pizzeria", en ik heb honger! Een douche nemen kan straks nog altijd... Na een tweede 1/2 liter is m'n pizza ook op en trek me de rest van de avond terug op m'n (kleine) kamer. In Longuyon is er toch niks speciaal te zien of te doen en rusten is ook nodig.

Aan het Europarlement in Straatsburg
Woensdag 20 juni 2018 (Longuyon - Straatsburg - 221 km)

M'n wekker gaat af om 6u30... ik mocht immers het uur van m'n ontbijt zelf kiezen en vond 7u00 wel ok. Mooi dat de baas zo flexibel is, maar het ontbijt op zich stelt voor een fietser niet veel voor: een chocoladekoek, een croissant, een fruitsapje en een warme choco... dat is het! Ik zal straks sowieso nog eens bij een bakker of een winkel moeten langsgaan.

Wel positief is het weer... blauwe hemel en volle zon! Dat ziet er alleszins al een stuk aantrekkelijker uit dan gisteren! M'n fietskledij van gisteren (die ik elke dag meewas onder de douche) is echter nog niet droog, dus doe ik m'n reservekledij aan. De nog natte kledij kan straks bovenop m'n fietszakken drogen.

Om 8:00 vertrek ik voor een rit van ongeveer 220 km naar Straatsburg. Vanwege het mooie weer heb ik een truitje zonder mouwen aangedaan maar het is toch frisjes om zo te starten... Gelukkig biedt zich snel een eerste helling aan zodat ik ook snel ben opgewarmd :-)

Zoals voorspeld duurt het ook niet lang om een hongergevoel te krijgen dank zij dat povere ontbijt. In Briey rijd ik langs een Carrefour en stop daar even om een baguette, wat sneetjes gekookte hesp en 4 halve liters cola aan te schaffen. Enkele kilometers verderop, in Ste-Marie-aux-Chênes, installeer ik me op een bankje in het centrum van het dorp en begin aan m'n tweede ontbijt van de dag, al is het dan al 10:30. Ik eet er de helft van m'n baguette op en hou de andere helft voor later vandaag.

De rit gaat nadien verder en in Metz fiets ik door het centrum langs enkele bezienswaardigheden. Intussen begint het ook steeds warmer te worden... sommige thermometers in de dorpen duiden in de loop van de namiddag meer dan 30 graden aan! Door dat warme weer las ik een tweede stop in in Morhange... ik heb dringend nood aan fris drinken en eet er meteen ook de rest van m'n stokbrood op. Nog 110 km te gaan en het is me dan al duidelijk dat ik Straatsburg niet zal halen zonder nog eens een extra stop!

Wat me ook duidelijk is, is dat ik het parcours van vandaag wat onderschat heb... Ik wist natuurlijk wel dat het geen vlakke rit zou worden, maar het BLIJFT maar op en af gaan: eens je boven op een klimmetje staat zie je een mooie afdaling, maar zie je in de verte al meteen de volgende klim... en dat blijft maar duren hé! Het zijn pas de laatste 10 à 15 km die eigenlijk volledig vlak zijn.

In Straatsburg aangekomen rijd ik eerst langs het Europees Parlement en ga pas nadien naar m'n hotel in het centrum van de stad. Het is exact 20:00 wanneer ik daar aankom, dus 12 uur onderweg geweest voor 220 km, ik heb al betere dagen gekend...

Na een verfrissende douche, wassen van kledij, administratie klaarmaken voor morgen, stukje voetbal kijken van het WK (Spanje - Iran) verlaat ik tegen 21:15 m'n kamer met maar één opdracht: de dichtstbijzijnde pizzeria vinden... en die ligt net om de hoek: restaurant "La Capriciosa" bereik ik na amper 30 seconden wandelen... ideaal toch :-)?
Omdat het niet altijd dezelfde pizza moet zijn wordt het, na een pizza "Royale" van gisteren, vandaag een pizza "Calzone", met bijhorende drank natuurlijk... 2 halve liters Birra Moretti (de Lambrusco die ik anders zo graag drink blijkt hier nogal aan de dure kant).

Donderdag 21 juni 2018 (Straatsburg - Zürich - 243 km)

Net als gisteren wordt het ontbijt hier vanaf 7:00 opgediend. Da's leuk meegenomen aangezien ik vandaag naar Zürich fiets... toch een rit van dik 240 km! Het ontbijt is ook niet te vergelijken met dat van gisteren: het is een buffet met redelijk wat keuzemogelijkheden. Ik eet een volledig stokbrood, belegd met hesp en kaas, ga een aantal keren mijn glaasje fruitsap aanvullen, neem 3 keer warme chocomelk, ... enfin, ik heb m'n buik goed volgegeten!
Ik vraag ook of ik een stukje stokbrood mag meenemen voor onderweg. De verantwoordelijke staat hiervoor niet te springen, maar wanneer ik uitleg waarmee ik bezig ben maakt hij daar verder geen bezwaar tegen. Ik neem namelijk meestal een broodje mee van het hotel voor mocht ik onderweg geen bevoorrading vinden.

Door het uitgebreide ontbijt, de redelijk vlakke rit van vandaag en de wind die volgens de weersvoorspellingen redelijk goed zal zitten, is het pas 8:20 wanneer ik uit Straatsburg vertrek. Bij m'n planning dacht ik op een baan te rijden net naast de Rijn, maar ik heb die rivier met moeite gezien vandaag... De eerste 100 km zijn ook redelijk saai: vlak en altijd rechtdoor, zonder variatie... wel op een mooie weg, maar toch saai.

De Spalentor, één van de 3 overgebleven stadspoorten van Basel
Pas in Huningue, net voor de Zwitserse grens na 127 km, stop in een eerste keer om wat te eten. Bij een bakkerij, waar ik me buiten op terras kan zetten, eet ik een eclair, een aardbeientaartje en drink een cola. Het is dan al 13:45 en een klein half uurtje later fiets ik verder naar Basel... dag 3 en ik ben reeds in het derde land aan het fietsen.

Vanaf Basel volg ik verder de Rijnvallei naar het oosten, maar net als tijdens die eerste 130 km zie ik weinig van de majestueuze rivier. De eerste +/- 10 km na Basel zijn volledig industriegebied. In de vallei gaat het ook goed vooruit... van Straatsburg naar Basel had ik de wind schuin "in het gat" en van Basel richting Bülach zit die volledig in de rug... het mag al eens meezitten met die wind ook hé.

Door het warme weer heb ik ook zin in iets fris en stop bijgevolg even aan een tankstation in Rheinfelden (152 km - 15u20 tot 15u30) voor een frisse halve liter cola en een broodje tonijn. Onderweg zie ik ook regelmatig verkeersborden staan waarop Zürich staat vermeld, met een afstand die 20 km korter is dan op mijn GPS. Vanaf Bad Säckingen kan je de Rijnvallei verlaten en al naar Zürich rijden, terwijl ik m'n parcours verder naast de Rijn gepland heb en pas in Hohentengen de Rijnvallei verlaat en de richting van Zürich insla! Even twijfel ik om de kortere versie te nemen, maar het is goed weer, de wind zit in de rug en ik ben op "fiets"vakantie hé... dus dat wil zeggen dat ik wil fietsen, bijgevolg volg ik dan ook m'n originele geplande parcours!

Om 17:45 (205 km) hou ik langs de kant van de weg nog een korte stop om mijn drinkbussen bij te vullen. Ik heb tijdens m'n reizen altijd 2 extra flessen water bij van 1,5 liter om onderweg zeker niet zonder drinken te vallen... soms rij je namelijk door gebieden waar je gedurende lange tijd geen dorpen of winkels tegenkomt en dan komen die "reserveflessen" goed van pas natuurlijk. Ik profiteer ervan om ook m'n broodje salami (van in het hotel deze morgen) op te eten.

Wanneer ik in Zürich ben duurt het nog een hele tijd vooraleer ik m'n logementsplaats bereik... er is veel verkeer en ik moet dikwijls stoppen voor een rood licht! Tegen 19:45 ben ik dan eindelijk op m'n bestemming en moet (wegens geen receptie) op een bakje een deel van mijn bevestigingscode ingeven om zo de sleutel van m'n kamer te krijgen.

Op een kleine 300 meter van het hotel heb ik gezien dat er een pizzeria is... daar ga ik natuurlijk heen na de douche. Het is er redelijk druk want het duurt toch dik 20 minuten vooraleer ik m'n pizza (een "gewone" prosciutto & funghi) krijg... maar ik zit er niet mee in want intussen drink ik een Birra Morreti en zie hoe Argentinië in de groepsfase van het WK voetbal wordt afgemaakt door Kroatië.

Vrijdag 22 juni 2018 (Zürich - Landeck - 224 km)

Uit gewoonte van de laatste dagen sta ik terug op om 6:30, en dat is niet om op tijd naar het ontbijt te gaan... neen want hier wordt geen ontbijt geserveerd! Wanneer ik een kamer zonder ontbijt heb, dan ga ik normaal gezien de avond voordien wat inkopen doen om m'n eigen ontbijt te voorzien de volgende morgen, maar door m'n late aankomstuur was dat er niet meer van gekomen.

Om 7:45 vertrek ik aan het hotel en doe eerst nog een klein toerke door de stad vooraleer m'n weg verder te zetten langs de oevers van de Zürichsee. De wind zit terug in het voordeel maar ik moet dus nog eten... Na dik 12 km kom ik in Erlenbach een Coop tegen en koop daar wat melkbroodjes, serrano ham, een liter chocomelk en 2 halve liters cola. Nu nog een plekje vinden om dat op te eten, en dat plekje vind ik 5 km verder in het plaatsje Feldmeilen. Daar hou ik een kleine 20 minuten halt in een klein parkje voor m'n ontbijt.

Ik vervolg daarna m'n rit naast de Zürichsee / Obersee tot in Mollis, moet dan even over een stukje Kerenzerberg, fiets langs het mooie Walenmeer en stop om 12:50 (98 km) nog eens 10 minuutjes gewoon langs de kant van de weg voor nog een kleine hap. Met wat ik nog aan eten over heb hou ik het zeker geen 120 km meer vol en zal dus sowieso nog eens ergens moeten stoppen.

Intussen ben ik blijkbaar ook in Liechtenstein aanbeland, terwijl ik daar nergens een naambord van heb zien staan... Het enige wat opviel is dat de auto's nu met andere nummerplaten rijden... Ik fiets door de hoofdstad Vaduz en aangezien Liechtenstein maar een dwergstaat is ben ik er enkele kms verder weer uit en bevind me nu in Feldkirch, Oostenrijk.

De weg naar Landeck ligt nu open, maar ik moet wel eerst de Arlberg Pass (1.800 m) zien te overwinnen! Op km 144 (15:10) neem ik nog een extra bevoorrading in Nenzing en begin wat verder aan de lange klimkilometers door het Klostertal.

Tegen 18:00 ben ik boven (denk ik) want er staan borden langs de kant van de weg dat ik uit het Klostertal rijd en ik zie dat de weg naar beneden gaat, maar een bord met de naam van de pas en de hoogtemeters zie ik niet staan... raar, maar dat komt nog al eens voor. Ik dus blij dat de klim voorbij is en begin aan de afdaling tot ik wat verder de weg terug omhoog zie gaan... de top blijkt dus toch wat verder te liggen! Maar goed, een half uurtje later sta ik dan op de echte top van de Arlberg Pass. Ik doe er mijn windstopper aan want het is hier redelijk koud op die hoogte, en vat dan de zalige afdaling naar Landeck aan.

Na enkele fotostops onderweg ben ik om 19:40 in Hotel Mozart. Niet ver van het hotel heb ik een pizzeria gespot, ideaal voor straks denk ik dan. Maar dat blijkt toch anders uit te draaien... na een uitgebreid lange douche kijk ik nog wat naar een WK wedstrijd (Servië - Zwitserland) en ga pas om 21u30 op stap naar de pizzeria... die intussen al gesloten is! Verder in de buurt zijn geen eetgelegenheden meer, maar gelukkig is er nog een groot tankstation waar ik dan uiteindelijk terecht kan om wat broodjes, hesp en kaas aan te kopen, zodat ik toch íets gegeten heb vanavond...

Zaterdag 23 juni 2018 (Landeck - Bolzano - 169 km)

Door het missen van een warme maaltijd gisteren heb ik vandaag dubbel genoten van het uitgebreide ontbijtbuffet. Goed eten en drinken vandaag is ook de boodschap want er staat me een redelijk zware klim te wachten straks... de Timmelsjoch, de hoogste grensovergang tussen Oostenrijk en Italië.

Omdat ik zo uitgebreid ontbijt is het pas 8:35 wanneer ik uit Landeck vertrek. Veel vroeger vertrekken is ook niet nodig want straks heb ik tussen 10:00 en 10:30 een afspraak met mensen van de toeristische dienst van Öetz, dat amper 35 km verder ligt en de zustergemeente van Schellebelle is.

Onthaal in Öetz, zustergemeente van Schellebelle
Toen ik m'n route naar Athene uittekende viel het me namelijk op dat ik zo goed als langs Öetz moest rijden, dus "waarom er ook geen bezoekje brengen als zustergemeente?" dacht ik toen. Ik liet m'n plannen weten aan mijn burgemeester en zo werd deze ontmoeting dus geregeld. Via de gemeentesecretaris werd verder afgesproken dat ik een geschenkje zou meebrengen om hier af te geven (een glazen beeltenis van een handdruk) en zelf kreeg ik hier ook wat geschenkjes mee, maar die zou men per post naar me thuis opsturen om niet alles te hoeven meezeulen naar Athene.

Het is dus 10:15 wanneer ik in Öetz aankom en hartelijk ontvangen word door Christoph Rauch, de verantwoordelijke voor de dienst toerisme. En er is zelfs iemand aanwezig van de plaatselijke pers! Plaats van ontmoeting is cafe Delikatessen Plangger, waarvan ook de eigenaar me hartelijk welkom heet. We drinken er iets, praten wat over m'n reis met de reporter en Christoph maakt reclame over hoe aantrekkelijk Öetz wel is als skigebied.
Ik voel me ook zeer vereerd wanneer de reporter en Christoph me vragen of m'n passage door Öetz en fietsvakantie in het algemeen mag "gebruikt" worden om promotie te maken voor het WK wielrennen dat eind september plaatsvindt in Innsbruck. Natuurlijk heb ik daar geen bezwaar tegen... het artikel van deze reportage kan je hier trouwens terugvinden.

Maar na de tussenstop van een klein uurtje is het nu hoog tijd voor mij om verder te fietsen, om te beginnen nog 30 km dieper in het Ötztal, naar Sölden. Daar ben ik om 13:00 en stop er een half uurtje voor een spaghetti. Daarna kan ik beginnen aan de eigenlijke (steilere) klim van de Timmelsjoch. Christoph had me ook gewaarschuwd dat er een rondgang van oude motoren aan de gang is, en die is echt wel prachtig om zien... het lijkt wel een soort carnaval op brommertjes! De ene deelnemer is al gekker uitgedost dan de ander en ze blijven maar komen... met 2000 zijn ze blijkbaar!

Om iets voor 14:00 stop ik tijdens de klim even om m'n oortjes aan te sluiten op m'n smartphone en live naar België - Tunesië te luisteren. Op deze manier gaat de klim ook sneller voorbij, al zijn de laatste 20 kilometers (vanaf Zwieselstein) echt wel de lastigste. Op ongeveer 7 km van de top (2.175 meter hoogte) ligt, net voorbij Hochgurgl, het hoogste motormuseum van Europa, het Top Mountain Motorcycle Museum. Het museum opende op 16 april 2016 en stelt meer dan 230 klassieke motoren en enkele oldtimers tentoon.

Op 2 km van de top doe ik m'n windstopper aan omdat het amper 9 graden is, maar kouder aanvoelt door de strakke wind. Het is 16:15 wanneer ik dan eindelijk op de top van de Timmelsjoch sta, de Passo del Rombo in het Italiaans, op 2.509 meter hoogte. Door de koude heeft het niet veel zin om boven te blijven staan en na enkele foto's vat ik de afdaling naar Merano aan. Deze is ongeveer 50 km lang en de laatste 28 km naar Bolzano zijn dan weer relatief vlak.

Gisterenavond had ik nog tegenslag met m'n eten, maar vandaag kan ik het niet beter treffen... ik zit in een hotelletje waarvan de eigenaars op het gelijkvloers ook een restaurant-pizzeria uitbaten. Toch eerst even gevraagd tot wanneer ik pizza kan eten zodat ik niet hetzelfde tegenkom van gisteren!

Na de pizza, 2 biertjes en een lekker dessert hou ik me op de kamer nog wat bezig met sociale media en ga op tijd in bed... morgen weliswaar een korte rit, maar toch over 3 bekende cols in de Dolomieten. Die Dolomieten maken deel uit van de Zuidelijke Kalkalpen en werden in 2009 toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst van Unesco.

Zondag 24 juni 2018 (Bolzano - Valle di Cadore - 139 km)

Ontbijt vandaag vanaf 8:00, waarschijnlijk omdat het zondag is, maar ik zit er niet mee in omdat het een relatief "korte" rit zal worden, weliswaar met heel wat hoogtemeters! Het is 9:00 wanneer ik goed en wel vertrek en na de eerste vlakke kms door Bolzano gaat het vrijwel meteen naar omhoog, richting Nova Levante en de Passo di Costalunga. Ik vind het vrij druk om een zondag te zijn en voel me niet altijd op m'n gemak in de tunnels in het begin van deze route met al dat verkeer! M'n gemiddelde snelheid ligt rond de 10 km/u en tijdens m'n klim naar de Passo di Costalunga (1.752 m) hou ik even halt in de plaatselijke Spar van Nova Levante (na 22 km) waar ik 2 flessen cola (van 660 cl) en een pakje melkbroodjes insla... kan ik altijd gebruiken in de loop van de dag.

Wat verder fiets ik even naast een klein bergmeertje met kristalhelder water, het Lago di Carezza en vervolg m'n weg naar de top van de Passo di Costalunga. Daar neem ik wat foto's en rijd meteen door, de weg naar Valle di Cadora is niet zo lang... maar ik heb wel nog 2 cols te doen!

Op de Passo Pordoi in de Dolomieten
Na de afdaling van m'n eerste col hou ik even halt in Canazei (52 km). Het is inmiddels 13:10 en net als gisteren zou ik wel een spaghetti kunnen gebruiken. Ik stop aan het eerste het beste restaurant en bestel een spaghetti met grote cola met de gedachte dat ik zometeen de Passo Pordoi (2.239 meter) naar omhoog moet.

Om 13:35 ben ik weer weg... de Pordoi op! De spaghetti heeft me goed gedaan en ik rijd zonder problemen naar boven. Op de top hou ik een korte stop en begin vrijwel meteen aan een heerlijke afdaling naar Arabba en verder naar Cernadoi waar dan de laatste klim van de dag begint, naar de Passo Falzarego (2.105 meter). Ook deze klim rijd ik vrij normaal naar boven (onderweg eet ik wel enkele melkbroodjes) en vanaf de top van de Falzarego gaat het de laatste 45 km naar beneden. Eerst fiets ik nog door Campina d'Ampezzo en dan gaat de afdaling verder naar Valle di Cadore waar ik zal overnachten.

Ik zie dat er intussen donkere wolken samentroepen boven de bergen waar ik daarnet reed, en dat het wegdek naar Cadore heel nat ligt... ik ben dus blijkbaar aan enkele regenbuien ontsnapt!
Net als gisteren heb ik het vandaag alweer goed getroffen met m'n hotel: ik moet gewoon naar het restaurant gaan voor m'n pizza! Wanneer ik daarbij 1 liter "white sprankling wine" bestel kijk de dienster raar op! "1 liter wijn?" vraagt ze me nog eens... ik moet eens lachen en bevestig dit. Die nacht heb ik alleszins goed geslapen :-)

Morgen nog één colleke en dan ligt de weg open om door de vlakte van de regio Friuli-Venezia Giulia naar Triëste te fietsen, een rit van een kleine 200 km. Het ontbijt in hotel Bel Sit wordt gelukkig vanaf 7:00 geserveerd zodat ik op tijd kan vertrekken. Ik wil namelijk in de volgende grote stad (Udine) een bezoekje brengen aan een elektro-winkel omdat m'n fototoestel het heeft begeven. Het werkte al een tijdje niet meer naar behoren en ik kreeg het af en toe nog wel "in gang"... maar sinds vandaag is er niks meer aan te doen, dus moet ik maar op zoek gaan naar een nieuw toestel. Hopelijk vind ik dat morgen onderweg naar Triëste. Intussen gebruik ik m'n smartphone als foto-toestel.

Maandag 25 juni 2018 (Valle di Cadore - Triëste - 199 km)

Wanneer ik deze morgen naar m'n Meteo-Earth app kijk ziet het er niet bijster goed uit... er is regen voorspeld! Ik zorg ervoor dat ik vroeg genoeg vertrek (8:15) om (mocht dit eventueel nodig zijn) wat te kunnen schuilen onderweg. Bij m'n vertrek is het nog droog, maar wat later begint het al te druilen. "Als het dat maar is, is het nog ok" vind ik.

Enkele kms verder begin ik aan de Passo di Mauria (1.298 meter) en naargelang ik dichter bij de top kom begint er toch wat meer nattigheid te vallen, al noem ik dit eerder een "stevige motregen". Voor de afdaling doe ik m'n windstopper aan en gelukkig houdt het wat later voor de rest van de dag op met regenen. Wat wel tegenzit is de wind, die stevig op kop blaast... maar liever die wind dan regen!

Wanneer ik na de afdaling over de rivier Tagliamento fiets verlaat ik het hooggebergte en bevind me nu in de open vlakte van Friuli-Venezia Giulia waar ik de rest van de dag zal doorfietsen naar Triëste. Bij het naderen van Udine kijk ik uit naar elektro-winkels, maar die liggen blijkbaar niet op m'n weg. In het centrum van de stad stop ik aan de toeristische dienst met de vraag of zij een winkel weten zijn, maar daar weten ze me te vertellen dat veel winkels op maandag gesloten zijn (dat had ik al gemerkt trouwens). Er is wel een MediaWorld in een groot winkelcentrum aan de noordkant van de stad, maar daar kom ik net van en heb geen zin om terug te keren. Ik reken erop dat ik in Triëste wel iets zal vinden.

Het is 18:00 gepasseerd wanneer ik aan m'n hotel (herberg in feite) aankom in het centrum van Triëste. Ik informeer meteen aan de receptie naar een elektro-winkel, en wat verder is hier gelukkig ook een MediaWorld. Ik twijfel even om meteen naar daar te rijden, maar beslis uiteindelijk om dit morgenvroeg te doen, het winkelcentrum gaat om 9:00 open en m'n rit morgen naar Senj is "maar" 145 km lang.

's Avonds ga ik voor het eerst deze reis ook even op wandel in stad. Zoals gezegd ligt het hotel vlakbij het centrum en op aanraden van de receptionist ga ik eerst pizza eten in "Al Barattolo", net naast het Canal Grande. Daarna maak ik dus nog een korte wandeling door het toeristische centrum van de stad en stap daarbij over het mooie Piazza dell Unita d'Italia.

Dinsdag 26 juni 2018 (Triëste - Senj - 150 km)

Aangezien de MediaWorld pas om 9:00 open gaat kan ik wat langer slapen vandaag... tot 7:00 en is het 8:45 wanneer ik na een uitgebreid ontbijt vertrek. Gisteravond had ik al op een stadsplan bekeken waar ik moet zijn, en een kleine 20 minuten later ben ik aan het commerciële centrum Torri d'Europa.

Ik neem alles wat waardevol is zoals m'n GPS, smartphone en I-Pad van de fiets en leg deze vast met m'n slot. In de winkel toon ik m'n kapotte toestel (Panasonic DMC TZ20) en vraag of dit model nog in voorraad is. Natuurlijk hebben ze zo'n "oud" model niet meer liggen, maar wel een nieuwe versie (TZ80) en die kost 400,00 Euro! Eigenlijk had ik het liefst een toestel waar m'n huidige batterij ook in past omdat het handig is om een reserve-batterij bij de hand te hebben indien nodig. Maar spijtig genoeg is het type batterij ook anders bij elk nieuw type toestel... Maar goed, die 400,00 Euro vind ik ook wel veel, dus wordt het een goedkoper model, een Nikon Coolpix300A van 159,00 Euro.

Na m'n passage in de MediaWorld is het uiteindelijk 9:30 wanneer ik Triëste definitief verlaat richting Sloveense grens. Het gaat meteen stevig bergop en 18 km verder bereik ik de grens met Slovenië. Vanaf daar zal ik op een hoogte tussen 500 en 700 meter goed 30 km verder fietsen naar de Kroatische grens. Daar is aan Sloveense kant nog een paspoortcontrole en eens in Kroatië gaat het in stukjes terug naar beneden naar de Adriatische kust, naar Rejika.

Daar ga ik eerst en vooral geld afhalen, want ondanks Kroatië lid is van de Europese Unie, wordt daar nog steeds de Kuna gebruikt (1,00 Euro = ongeveer 7,00 Kuna). Ik fiets langs de haven, waar enkele mooie yachten liggen, en even buiten het centrum hou ik een eetpauze van 20 minuutjes.

De rest van de rit volg ik de mooie kustroute (maar wel druk qua verkeer) en ben om 17:35 na 150 km aan de B&B in Senje, dat 1 km buiten het centrum is gelegen. De eigenares is nog niet aanwezig, maar de vriendelijke buurvrouw belt haar op en geeft me intussen wat nuttige info ivm pizzeria's in de buurt en waar ik inkopen kan doen voor m'n ontbijt morgenvroeg, maar ook ivm m'n bestemming morgen... het Plitvicka Jezera National Park.

Plitvicka Jezera National Park
Wanneer de eigenares van de B&B aankomt krijg ik een rondleiding in het ruime appartement en brengt ze me naar een winkeltje waar ik inkopen doe voor m'n ontbijt morgenvroeg. Om 20:00 begeef ik me naar het centrum van de stad via een voetpad, dat heel wat korter blijkt dan de gewone weg, en installeer me in pizzeria Tropicana waar ik ook de wedstrijd tussen IJsland en Kroatië voor een groot deel volg. Vrijwel alle terrassen en café's zijn hier trouwens voorzien van grote tv-schermen om de WK-wedstrijden te volgen.

Woensdag 27 juni 2018 (Senj - Plitvicka Jezera - 111 km)

M'n logement is dus voorzien zonder ontbijt, maar ik ben gisteren nog brood, kaas, salami en melk gaan halen in het plaatselijke winkeltje om zeker niet met een lege maag te moeten starten. Mijn idee is om vroeg te vertrekken zodat ik iets na de middag in Plitvicka Jezerce ben, om dan de rest van de namiddag in het Nationale Park te gaan wandelen.

Ik vertrek om 8:00 en begin meteen aan een klim van een kleine 15 km, tot op een hoogte van 700 meter. Daarna gaat het wat bergaf, waarna redelijk wat vlakke kilometers volgen. Tijdens mijn voorbereiding van de ritten had ik ergens een track gevonden van een wegje waarbij ik ongeveer 15 km kon afsnijden van de gewone weg om naar Plitvicka te rijden, dus vond ik dat wel de moeite waard om deze te volgen... maar na enkele kms mag ik plots niet meer verder! Ik bevind me nu aan de rand van het park en verder rijden is verboden. Als brave burger keer ik dan maar op mijn stappen terug en maak de extra lus via de gewone weg. Daardoor ben ik natuurlijk heel wat later dan voorzien aan de B&B (om 14:25 aangekomen) wat bijgevolg ook invloed heeft op de rest van mijn dagprogramma. Pas om 15:35 kan ik aan m'n bezoek van het park beginnen en heb jammer genoeg geen tijd genoeg om het volledige circuit af te wandelen.

Want het moet gezegd worden: het Plitvicka Jezera National Park is echt een prachtig natuurgebied met enkele meren die op verschillende hoogteniveau's liggen en met elkaar verbonden zijn door vele watervallen. Ook jammer van het weer dat wat tegenvalt... zwaar bewolkt en af en toe een lichte regenbui.

Na goed 4 uur wandelen verlaat ik om 19:30 het park en vooraleer terug naar m'n B&B te rijden stop ik nog even in Bistro Vucnica voor een pizza (wat anders?), praat er wat met 2 koppels Vlamingen die speciaal uit Hongarije naar dit park zijn afgezakt en ga daarna verder naar voetbal kijken op m'n kamer (Servië - Brazilië).

Donderdag 28 juni 2018 (Plitvicka Jezera - Hrvace - 192 km)

Ontbijt is pas vanaf 7:30, maar ik sta reeds een uurtje vroeger op om alles in gereedheid te brengen voor m'n vertrek. Er is regenachtig weer voorspeld, en het is inderdaad goed aan het regenen wanneer ik opsta...

Bijgevolg probeer ik m'n ontbijt ook wat te "rekken", in de hoop dat het intussen stopt met regenen. Maar er is niks aan te doen, het blijft regenen. Ik kan m'n vertrek niet blijven uitstellen ('k heb meer dan 190 km af te leggen vandaag) en stap om 8:30 dan toch op m'n fiets. Het is dan wel aan het regenen, maar de wind zit goed, toch íets positief!

En uiteindelijk valt het allemaal nog goed mee want na een uurtje stevige motregen stopt het met regenen maar blijft het wel nog zwaar bewolkt! Pas rond 12:30 zie ik voor het eerst een stukje blauwe lucht vandaag en die zal steeds meer opklaren!

Wanneer m'n teller op 80 km staat eet ik 2 melkbroodjes en het is pas in Knin na 130 km dat ik m'n eerste echte eetpauze hou om 14:15. Drie boterkoeken en een halve liter cola later zet ik m'n rit naar Hrvace verder. Daarbij fiets ik ook langs het Peruca-meer, het tweede grootste kunstmatig meer van Kroatië.

Na een kleine 192 km kom ik in Hrvace aan om 17:25 en ben blijkbaar de enige gast in het Motel Jankovic. Volgens het uithangbord zou ik hier pizza kunnen eten, maar er wordt me gezegd dat dit vandaag niet mogelijk is! Geen probleem, dan wordt het wel iets anders (het werd champignonsoep, spaghetti bolognaise en schnitzel... en 3 halve liters Karlovacko).

De Kroatische kust
Daarna ga ik op m'n gemakje naar Engeland - België kijken op de kamer.

Vrijdag 29 juni 2018 (Hrvace - Ploce - 158 km)

Het uur van m'n ontbijt mag ik zelf kiezen... omdat het geen te lange rit wordt (158 km) kies ik 7:30. De weersvoorspellingen zien er ook alleszins beter uit dan gisteren. Er wordt wel regen voorspeld, maar net niet in de regio waar ik moet fietsen, en ook de wind zal normaal gezien terug goed zitten!

Om 8:30 verlaat ik het motel en ben na amper 5 km in Sinj, een stadje in de regio Split-Dalmatië. Vanaf daar is het een kleine 30 km fietsen tot een grotere en bekendere stad aan de Adriatische kust: Split. In Split aangekomen fiets ik langs het toeristisch gedeelte van de haven waar het, gezien het volk, blijkbaar gezellig vertoeven is.

Omdat ik deze morgen in het motel cash moest betalen, moet ik hier nog eens wat geld bijtanken, want ook op mijn 2 volgende bestemmingen moet cash betaald worden. Even verder hou ik ook een kleine 20 minuten halt aan een Spar (na amper 43 km) voor een kleine bevoorrading.

Wanneer ik om 11:15 verder fiets zijn de eerste 20 km bij het verlaten van Split niet echt hetgeen ik verwacht van deze mooie kust. Alles naast de weg is volgebouwd en wat opvalt is dat vrijwel elk gebouw appartementen / studio's verhuurt! Werkelijk aan het ene huis na het andere hangen borden van kamers te huur! Pas een eind voorbij Split is het genieten van het uitzicht dat deze kustweg biedt op de Dalmatische kust: aan de ene kant van de weg heb je het mooie blauw / groene water, en aan de andere de hoge indrukwekkende rotsen en gebergte. Indrukwekkend mooi!

Op regelmatige basis liggen er kleine gezellige kustdorpjes, maar Makarska steekt daar toch bovenuit... gezien de drukte is dit een echte toeristentrekpleister. Daar hou ik ook een kleine 20 minuten halt aan een bakkerijtje. Wanneer ik er vertrek begint het even te druppelen, maar meer dan dat wordt het gelukkig niet.

Om 17:15 ben ik in Ploce en zie dat er in het centrum van het kleine dorpje enkele gelegenheden zijn om pizza te eten. Bij aankomst in Guesthouse San Antonio krijg ik van de Duitse eigenaar 3 grote stukken watermeloen, 1 liter fruitsap en een digestiefje aangeboden. Hij probeert me ook te overtuigen om deze avond 200 meter verder op restaurant te gaan, maar mijn beslissing staat vast: het wordt pizza! Hetgeen ik aangeboden krijg eet en drink ik eerst op m'n gemakje op op het grote terras van m'n kamer en tegen 19:15 zak ik terug af naar het centrum van het dorp, amper een goede km van m'n logement, om pizza te gaan eten.

Bij m'n bestelling kan ik kiezen tussen een pizza medium en een pizza jumbo. Omdat de ober zegt dat een jumbo eigenlijk voor 2 personen is kies ik voor de medium, maar eens deze op is, is m'n honger eigenlijk nog niet gestild, dus bestel ik maar een tweede pizza. De ober kijkt daarbij raar op natuurlijk, maar dat heb ik nog al meegemaakt! Alleszins... het heeft me gesmaakt!

Eerder die avond had ik ook een mailtje gestuurd naar het contactadres van de studio in Dubrovnik waar ik de volgende dag zou overnachten, gewoon om te laten weten dat ik tussen 13:00 en 14:00 zou aankomen. M'n vraag hierbij was of er zeker iemand aanwezig zou zijn om in te checken. Mijn bedoeling was namelijk om een rustige namiddag in Dubrovnik door te brengen waarbij ik de stad kon bezoeken. Wanneer ik na het eten m'n mails nakijk heb ik reeds een antwoord van de studio: er zijn wat problemen ter plaatse en m'n overnachting kan niet doorgaan, ik moet maar iets anders zoeken! Enerzijds vind ik het wel straf dat ik hiervan niet op voorhand werd verwittigd (had ik zelf geen mail gestuurd, dan had ik het waarschijnlijk niet geweten). Maar anderzijds heeft dit ook wel een positieve kant: m'n rit van overmorgen (zondag) zal tamelijk lang en zwaar zijn (180 km en heel wat hoogtemeters), dus kan ik nu van de situatie gebruik maken om na een bezoekje aan Dubrovnik (minder lang dus dan oorspronkelijk gepland) reeds een dikke 50 km verder te rijden, naar Herzeg Novi in Montenegro. Bijgevolg zal m'n rit op zondag een stuk korter en gemakkelijker zijn.

Zaterdag 30 juni 2018 (Ploce - Herceg Novi - 148 km)

Ontbijt deze morgen is om 7:30, de Duitse eigenaar heeft me dat gisteren gemeld. Maar wanneer ik om 7:40 nog niet in de ontbijtzaal ben, staat hij plots aan m'n kamer om te zeggen dat ik niet te lang meer mag treuzelen. Het ontbijt wordt aan één tafel genomen met alle gasten, maar voorlopig ben ik de enige aan tafel. De Duitser is wat aan het ijsberen en het staat hem duidelijk niet aan dat de andere gasten niet op tijd aan tafel zitten! Hij vraagt me ook meerdere keren om hem een goede score te geven op Booking.com. Dit lijkt allemaal een beetje op dwangmatig gedrag heb ik de indruk. Hij geeft me zelfs (zonder dat ik er om vraag) wat boterkoeken en brood met beleg mee voor onderweg.

Dubrovnik
Na afrekening (cash) is het 8:35 wanneer ik vertrek. Het is mooi rijden langs de Dalmatische kust en wat verder rijd ik een kleine 10 km door Bosnië Herzegovina. Het valt ook op dat hoe dichter ik bij Dubrovnik kom, hoe drukker het verkeer en het botenverkeer dat ik op het water zie. Onderweg naar Dubrovnik steek ik twee fietsers voorbij: het is een Engels koppel dat op weg is van Engeland naar Sofia, hoofdstad van Bulgarije.

Vooraleer het "oude" Dubrovnik te bereiken moet ik over de Franjo Tudmanbrug (ook Dubrovnik-brug genoemd), een tuibrug van 518 meter lang over een baai van de Adriatische Zee. Aan deze brug ligt ook de haven van Dubrovnik waar onder andere de cruise-schepen aanleggen met duizenden bezoekers die de Parel van de Adriatische Zee komen bezoeken. Om 13:50 ben ik in de oude binnenstad en stop er even om de koeken die ik deze morgen meekreeg op te eten. Daarna fiets ik nog eens heen en weer in de drukke hoofdstraat, Stradun, en een klein uurtje later, tegen 14:45, rijd ik verder richting Montenegro.

Aangekomen in Herzeg Novi volg ik de wegwijzers naar het stadscentrum, waar ik even stop aan het "Tourism Office" met de vraag waar ik kan overnachten. Op aanraden van de dame aan de infodesk ga ik een kleine km verder aankloppen aan het Swissotel en heb geluk... er is nog een kamer vrij! En wat ook nog meevalt: op nog geen 100 meter daarvandaan is een restaurant / pizzeria!

Tijdens het eten (en drinken) kijk ik naar de eerste helft van de 2e 1/8e finale van het WK Uruguay - Portugal, waarna ik de rest van de wedstrijd op m'n kamer ga bekijken.

Zondag 01 juli 2018 (Herceg Novi - Podgorica - 125 km)

Ontbijt wordt vandaag vanaf 8:00 geserveerd, dat wil dus zeggen dat ik om 7:00 opsta. Wanneer ik bijna gedaan heb met ontbijten komt net een koppel wat verderop zitten dat Vlaams praat. We geraken aan de babbel en ze vinden het bewonderenswaardig wat ik aan het doen ben. Altijd leuk om dat te horen natuurlijk!

Om 9:10 start ik m'n rit, die naar de Baai van Kotor leidt. Indrukwekkend mooi en ook Unesco Werelderfgoed. Ik fiets de baai niet volledig rond, maar sla af in Kotor om nu naar de top van de Lovcen te rijden, een berg / natuurpark met de top op iets meer dan 1.700 meter hoogte! Natuurpark Lovcen werd tot nationaal park verklaard in 1952 en wordt gekenmerkt door exceptionele rijke flora, fauna en grotten. Voor Montenegrijnen heeft dit gebergte bovendien een speciale betekenis want het staat symbool voor vrijheid.

Gedurende de eerste kilometers van de klim fiets ik nog op een grote weg, maar dan moet ik volgens m'n GPS plots linksaf op een klein, smal, steil en moeilijk berijdbaar (onverhard) weggetje... Even twijfel ik of dit wel goed komt en vraag aan iemand die in z'n tuin staat te werken of ik dat weggetje verder kan volgen met de fiets. De man zegt dat het ok is, maar het is wel op m'n allerkleinste verzetje dat ik verder klauter... Wat verder moet ik zelfs aan de kant om een trouwstoet te laten passeren en wordt daarbij uitgenodigd om even van een fles wodka te drinken. Vriendelijk en gastvrij zijn ze hier wel! Gelukkig duurt dat steile stuk weg niet erg lang en kan wat verderop gewoon op een geasfalteerde weg verder. Bij het bekijken van m'n gereden route later die avond blijkt dat ik eigenlijk een straatje te vroeg ben ingeslagen, anders had ik de beklimming helemaal op de gewone weg kunnen doen.

Vanaf Kotor is het 21 km klimmen naar een hoogte van bijna 1.000 meter, niet echt supersteil, maar het uitzicht tijdens de klim is echt om van te genieten. Na elke haarspeldbocht (het zijn er een stuk of 25) zie je eigenlijk steeds hetzelfde, maar toch is het anders! Dat zicht op de Baai van Kotor is gewoonweg fantastisch!

Na die 21 km ben ik in het kleine dorpje Krstac en kan dan kiezen tussen 2 routes: ofwel de afdaling naar Cetinje inzetten door rond de top van de berg te rijden, ofwel verder klimmen richting top. Ik kies voor de 2e optie, maar al snel blijkt dat niet de gemakkelijkste keuze! Uiteraard moet er verder geklommen worden, maar de baan is hier een stuk steiler en ligt bovendien open... men is hier duidelijk bezig om de baan te heraanleggen en meteen ook te verbreden. Door de combinatie van steil én slecht wegdek gaat het dan ook maar moeizaam vooruit.

Zicht op de Baai van Kotor tijdens de beklimming van de Lovcen
Wanneer ik op een hoogte van ongeveer 1.405 meter ben gaat de weg plots terug naar beneden en wat verder stoot ik, net na een splitsing, op een slagboom. Om de laatste 3 km naar de top te fietsen moet er entreegeld (2,00 Euro) betaald worden. Niet dat ik dat er niet voor over heb, maar volgens de bewaker kan ik met de fiets niet helemaal tot boven omdat er nog 461 trappen moeten genomen worden om helemaal boven te staan. Boven op de top van de berg ligt wel het mausoleum van Petar Petrovic Njegoš (op 1.657 meter het hoogst gelegen mausoleum ter wereld), prins-bisschop van Montenegro van 1830 tot 1851, dus twijfel ik om tot boven te rijden. Dit is namelijk het grootste en meest belangrijke monument van het park. Maar omwille van die trappen en ik bovendien langs dezelfde weg een stuk moet terugkeren om naar Podgorica te rijden hoeft die top niet zonodig voor mij, dus beslis dan maar om verder naar de Montenegrijnse hoofdstad te rijden.

Na een eerste stuk afdaling ben ik in Cetinje en neem daar voor het eerst vandaag even pauze na 91 km. Een goede 10 minuten later vervolg ik m'n route die grotendeels op een grote brede weg verder afdaalt. In de verte ziet het er redelijk donker uit, er is onweer op komst! Hoe dichter ik bij Podgorica kom, hoe dreigender de lucht!

En wanneer ik om 17:00 aan de deur van het hotel sta begint het hevig te regenen... dat was nipt!
Op m'n kamer kijk ik eerst verder naar de 1/8e finale Spanje - Rusland (die Spanje verrassend genoeg verliest na strafschoppen) en ga daarna in het centrum van de stad pizza eten. Nadien kijk ik nog naar Kroatië - Denemarken (Kroatië wint na penalty's) en dan is het tijd om te gaan slapen.

Maandag 02 juli 2018 (Podgorica - Berane - 130 km)

Na het ontbijt (net als in Kroatië komt men mij hier ook vragen hoe ik m'n eieren wil en hoeveel) is het 8:10 wanneer ik aan het hotel vertrek. Het valt me hierbij ook op dat Podgorica best wel een moderne en propere stad is.

De eerste 45 à 50 km gaan in zeer licht stijgende lijn richting Kolasin. De weg volgt een hele tijd de rivier Moraca. Vanaf ik de provincie Kolasin binnenrijd begint het al wat steviger bergop te gaan. Er zijn ook veel tunnels op de baan, de meesten nog geen 100 meter lang, maar daartussen toch eentje van heel wat langer en totaal niet verlicht! Maar best dat ik voorzien ben van verlichting vooraan, maar nog belangrijker is het achterlicht zodat de achterkomende wagens en vrachtwagens me zien rijden!

Om 12:30 ben ik na 70 km in Kolasin (op ongeveer 900 meter hoogte) en besluit daar een korte eetpauze te houden. Vanaf daar volg ik een "binnenweg" naar Berane, die toch een kleine 15 km korter is dan de meest gebruikte weg. Ik ondervind snel ook waarom: de eerste kms zijn nog relatief vlak, maar vanaf een bepaald moment begint terug het klimwerk, en deze keer tot 1.567 meter in Tresnjevik in het Komovi-gebergte.

In feite heb ik vandaag een kleine 100 km bergop gereden, al zaten er hier en daar wel enkele kleine afdalinkjes tussen. Maar vanaf nu is het nog 31 km in dalende lijn naar Berane, waar ik om 16:00 aankom. Ik zit er gelogeerd in het **** Hotel Berane dat een geweldig groot buitenterras heeft en uitkijkt op de rivier Lim.

Al snel zit ik in de kamer naar Brazilië - Mexico te kijken, ga me tijdens de rust douchen, kijk daarna verder, ga dan pizza gaan eten op het gezellige buitenterras en ga vervolgens België - Japan bekijken (3-2). Wat was dat voor spannende match zeg...!

Dinsdag 03 juli 2018 (Berane - Pristina - 159 km)

Volgens de info die ik gisteren kreeg is het ontbijt deze morgen voorzien vanaf 7:00. Maar wanneer ik om 7:10 beneden sta moet ik nog even wachten, men is nog bezig met het ontbijtbuffet klaar te zetten. Een kleine 10 minuten later word ik dan begeleid naar de ontbijtruimte, een immense zaal (ideaal voor feesten) waar ik helemaal alleen zit. Alles is hier trouwens "buiten proportie" in dit hotel (behalve de kamers dan).

Om 8:30 vertrek ik en begin meteen aan een klim naar Lokve, een klein plaatselijk ski-station in de Dinarische Alpen op 1.336 meter hoogte. Daarna gaat het wat naar beneden en na 30 km ben ik in Rozaje. Vanaf deze middelgrote stad begint m'n tweede klim van de dag, richting Kosovaarse grens.

Centrum Pristina
Nog vóór de top moet ik voorbij de grenspost van Montenegro, waarna de klim nog wat verder blijft duren tot een hoogte van bijna 1.800 meter. Ik bevind me hier op de westelijke rand van het Suva-gebergte. Uiteraard volgt daarna de afdaling en het is pas enkele kilometers verder dat ik aan de grenspost van Kosovo ben. Gewoon m'n identiteitskaart even afgeven en enkele minuten later mag ik verder.

Na een afdaling van ongeveer 20 km wordt het wat vlakker (dit is het bekken van Metohija, één van de twee grote hoofdvlaktes in Kosovo) en fiets nu richting Peje. Daar hou ik na 78 km een pauze van een goed half uurtje in een tankstation waarbij ik onder andere een crèmke eet... de temperatuur loopt hier inmiddels op tot bijna 40 graden!

De rest van de rit naar Pristina (hoofdstad van Kosovo) verloopt snel: de grote (en drukke) tweevaksbaan loopt lichtjes af en de wind zit in de rug. Nu en dan moet nog een lichte helling beklommen worden, maar tegen 17:35 sta ik aan het hotel in Pristina. Het is een grote stad met veel volk en veel verkeer!

Later die avond ga ik op de drukke boulevard in het centrum pizza gaan eten. Normaal gezien bestel ik daar steeds een frisse halve liter bier bij, maar m'n verwondering is groot wanneer de ober zegt dat men hier geen bier serveert... dan maar een cola! Na het eten wandel ik nog even verder naar een groot plein in het centrum van de stad waar een groot scherm staat opgesteld om het WK voetbal te volgen. Colombia - Engeland is bezig en tijdens de pauze wandel ik terug naar m'n hotel om daar de wedstrijd verder te volgen (Engeland gaat door na verlengingen en penalty's).

Woensdag 04 juli 2018 (Pristina - Veles - 136 km)

Ontbijt terug vanaf 7:00 en deze keer staat het wel tijdig klaar... ben dan ook om 8:15 vertrokken. Eerst moet ik volledig door Pristina fietsen want vandaag rijd ik zuidwaarts naar Noord-Macedonië zoals het land tegenwoordig heet.

De eerste kilometers buiten het centrum van de stad worden weer afgelegd op een grote drukke tweevaksbaan waarlangs tal van bedrijven en ondernemingen gevestigd zijn. Wat vooral opvalt zijn de talrijke hospitalen en autosalons... werkelijk de ene na de andere autoverkoper vind je hier, kilometers aan een stuk!

De tweevaksbaan gaat later over tot een gewone weg en het verkeer is zeer druk en stofferig. Men is namelijk parallel aan de baan waarop ik fiets een nieuwe autosnelweg aan het bouwen en er is veel vrachtverkeer, waarbij de rijstijl van sommige chauffeurs te wensen over laat... onverantwoord rijgedrag eigenlijk! Die chauffeurs moeten regelmatig een scheldpartij van mij ondergaan, maar ze verstaan me toch niet hé.

Wanneer ik aan de grens van Noord-Macedonië ben is het gelukkig gedaan met dat druk en stofferig gedoe! Ik vervolg verder rustig m'n weg naar Skopje, de hoofdstad. De temperatuur is intussen al opgelopen tot dik 35 graden en veel zin om een ritje in Skopje te doen heb ik niet... het hotel waar ik naartoe fiets in Veles heeft namelijk een zwembad, en de lokroep voor een frisse duik heeft de bovenhand!

De weg was tot nu toe redelijk vlak en zelfs licht neerwaarts, maar op 20 km van Veles moet ik toch nog eens m'n klimmersbenen bovenhalen. Via een secundaire weg (grotendeels in slechte staat) gaat het naar een goede 400 meter hoog, waarna de afdaling naar Veles wordt ingezet. Enkele kilometers voor ik Veles bereik fiets ik langs het Mladost-meer, een klein meertje waar heel wat gezinnen verkoeling komen zoeken aan het water.

Om 15:05 (136 km) ben ik aan het ***** Gardians Spa & Hotel en ga, nadat ik m'n fietskledij eerst gewassen heb, wat verfrissing zoeken aan het zwembad. Het hotel ligt eigenlijk nog vóór het centrum van Veles en er zijn geen pizzeria's in de buurt, dus zal het een etentje op restaurant van het hotel worden vanavond! Maar "gelukkig" staat er ook pizza op de kaart :-)

Geen voetbal vanavond, dus gewoon wat Facebooken, papieren (factuurtjes en dergelijke) sorteren, wat tv kijken en vroeg gaan slapen want morgen staat m'n laatste lange rit (194 km naar Thessaloniki) op het programma. En volgens ik gezien heb zal het daar bloedheet worden!

Donderdag 05 juli 2018 (Veles - Thessaloniki - 194 km)

Na het uitgebreide ontbijt smeer ik nog even de ketting van m'n fiets en vertrek om 8:10. Eerst fiets ik nog door Veles en daarna volgt een mooi stukje route langs de Vardar (rivier) en verder door het oostelijk deel van het Kozuf-gebergte, een bergketen dat zich deels over het zuiden van Macedonië en deels over het noorden van Griekenland uitstrekt.

Ondanks ik in de bergen fiets maak ik bijna geen hoogtemeters (dat heeft voornamelijk te maken omdat ik de rivier volg) én de wind zit in de rug, ideaal! Het is mooi fietsen in de bergen maar wanneer ik na ongeveer 110 km in Gevgelija aankom, het laatste stadje vooraleer ik Griekenland binnenrijd, verloopt niet alles volgens plan (vanwege het grote aantal casino's in de stad wordt Gevgelija ook wel het Macedonische Las Vegas genoemd).

De track die ik voorbereidde loopt immers langs de autosnelweg, maar daar mag ik als fietser natuurlijk niet op. Ik probeer 2 andere wegen naast de snelweg te volgen richting Griekse grens, maar de ene loopt dood en de andere gaat van de grens weg. Terugkeren naar Gevgelija dan maar en even vragen aan mensen die ik tegenkom hoe ik best naar de grenspost fiets, maar niemand die precies weet hoe dat kan... Uiteindelijk neem ik dan toch maar de snelweg (het is maar 4 km naar de grens), ondanks er een duidelijk verbodsteken staat dat fietsers niet toegelaten zijn.

Zonsondergang boven de Golf van Thessaloniki
Aan de Macedonische grenspost moet ik m'n identiteitskaart zelfs niet laten zien en even later sta ik aan de Griekse douane. Ook daar zonder problemen verder en wanneer ik wat verderop aan de tolhokjes kom (in Griekenland moet je tol betalen op de snelwegen) krijg ik ook niks van opmerkingen dat ik met de fiets niet verder mag op deze autoweg... dus fiets ik maar door!

En het is zalig fietsen: weinig verkeer, een brede pechstrook voor mij alleen, zo goed als vlak en de wind in de rug... het gaat snel vooruit zo! Één keer heb ik de kans om de autoweg te verlaten, maar het gaat zo vlot dat ik gewoon deze weg blijf volgen, tot aan een voorstad van Thessaloniki.

Griekenland is verdeeld in 13 periferieën (regio's) en om naar Thessaloniki te fietsen bevind ik me nu in Centraal-Macedonië. De regio wordt gekenmerkt door bloedhete zomers en strenge winters... en dat ondervind ik nu ook! De thermometer op m'n fietscomputer duidt 45,7° C aan... waarschijnlijk niet 100% correct, maar toch een duidelijke aanwijzing dat het zeer warm is! Regelmatig drinken is dus de boodschap maar aangezien ik op een autoweg fiets heb ik geen mogelijkheid om een winkel binnen te springen of terrasje te doen. Gelukkig heb ik m'n eigen voorraad water bij...!

Pas na een kleine 55 km (vanaf de Griekse grens) zie ik een bordje dat het einde van de autoweg aanduidt. Vanaf hier wordt het ook veel drukker op de weg en om 16:30 (17:30 plaatselijke tijd) ben ik aan m'n hotel. Mede dank zij de wind en de weinige hoogtemeters is dit m'n snelste rit van de reis: 25,6 km/u.

Na douche en scheren ga ik nog even op wandel in de directe omgeving, op zoek naar een pizzeria en daarna maak ik nog een wandeling tot aan de kustlijn waar ik zicht heb op de Golf van Thessaloniki en waar veel volk aan het rondkuieren is.

Vrijdag 06 juli 2018 (Thessaloniki - Elassona - 175 km)

Het voordeel van een ontbijtbuffet op hotel is dat je je bord kan blijven aanvullen, en dat is ook wat ik deze morgen doe. Genoeg eten en drinken om de dag goed door te komen. Vandaag zal ik namelijk rond Olympos (met z'n 2.917 meter de hoogste berg van Griekenland) rijden en er zal dus moeten geklommen worden wanneer ik door het Nationaal Park Olympos fiets.

Ik verlaat Thessaloniki via een weg langs de haven en kom wat verder op een stuk onverhard dat door het Nationaal park Axios-Loudias-Aliakmonas leidt. Omdat ik zelf bij m'n planning niet goed wist waar ik wel of niet zou mogen fietsen had ik op de site van gpsies een track opgezocht die ik kon gebruiken, maar het was me toen blijkbaar niet opgevallen dat deze niet geasfalteerd was.

De eerste 120 km van de etappe vandaag (tot net voorbij Katerini) zijn, op enkele uitzonderingen na, helemaal vlak. Hier en daar fiets ik net naast de kust, maar in Paralia volg ik de weg naar het binnenland, naar Katerini waar ik m'n eerste pauze van de dag hou aan een supermarkt. Na de korte eet- en drankpauze is het 13:45 wanneer ik er terug vertrek.

Even buiten de stad begint dan een klim die me tot 1.025 meter hoogte zal brengen en waarbij ik door het Nationaal Park Olympos fiets. Ook al is het redelijk bewolkt, het is meer dan 30 graden en ik zweet me te pletter! Dan zijn er nog die irritante vliegjes die rond m'n hoofd komen rondvliegen... ik word er ambetant van!

De top van de mytische berg zelf (in 1938 uitgeroepen tot Nationaal Park) is niet te zien omdat deze zich verhult in een dik wolkendek, maar volgens de Griekse mythologie zou deze berg het Huis van de Goden zijn. Die zouden daar in grote luxe wonen, in paleizen met bronzen vloer, gemaakt door Hephaistos. De Olympos wordt speciaal als verheven woonplaats van de oppergod Zeus genoemd, van waar hij soms zijn bliksemschichten naar beneden afvuurde... tot zover de geschiedenisles.

De klim blijft maar duren en rond 16:30 ben ik eindelijk boven. Het is nu nog een kleine 30 km naar Elassona, en dit grotendeels in dalende lijn. Op weg naar Elassona fiets ik trouwens ook de regio Thessalië binnen.

Om 17:50 ben ik aan het hotel en kan daar nog naar de 2e helft van Uruguay - Frankrijk (0 - 2) kijken. Na de douche ga ik in het centrum van de stad snel een pizza eten en ben ruim op tijd terug om voor de Belgen te supporteren die hun kwartfinale tegen Brazilië afwerken. Omdat de internetverbinding niet optimaal is kan ik mijn Yelo Play app op m'n I-Pad niet gebruiken en kijk dan maar naar de beelden op tv (ook hier is de kwaliteit niet al te best) en luister intussen naar de commentaar van Peter VdB en Eddy Snelders op m'n Smartphone. België wint alweer... waar gaat dat eindigen?

Zaterdag 07 juli 2018 (Elassona - Karditsa - 138 km)

Het ontbijt wordt vandaag een uurtje later geserveerd dan ik gewoon ben, om 8:00 ipv om 7:00. Geen erg want de rit van vandaag is ook een stukje korter dan gisteren, namelijk 138 km. Bedoeling is dat ik vandaag via Meteora fiets, een plaatsje in Thessalië nabij Kalabaka dat gekend staat omwille van z'n kloosters die op hoge kliffen gebouwd zijn.

Deze keer geen ontbijtbuffet, maar gewoon eten wat ik voorgeschoteld krijg: 3 koekjes en 2 crocque-monsieurs! Daarbij een kop thee en een halve liter fruitsap... Maar goed, ik heb nog wel het één en het ander van bevoorrading in m'n fietszakken zitten.

Om 8:45 vertrek ik en ga eerst even langs de plaatselijke supermarkt, ik hoop daar enkele koude flesjes cola te kunnen kopen. Uit ervaring weet ik intussen dat, wanneer ik koude flessen in een handdoek wikkel, dat deze redelijk lang fris blijven... en in dit warme weer is dat mooi meegenomen. Maar ik heb pech, er staat geen gekoelde cola, dan maar gewoon zo 4 flesjes gekocht.

Meteora
Na de korte tussenstop in de supermarkt is het dan 9:00 wanneer ik definitief Elassona verlaat en begin 10 km verder aan een klim die me naar een goede 800 meter zal brengen! Daarna volgt een korte leuke afdaling waarna het ongeveer 20 km op en af blijft gaan en waarbij ik me nu in de regio West-Macedonië bevind.

Wat later fiets ik terug Thessalië binnen en na een beklimming naar Vlachava (ongeveer 900 meter) zie ik in de verte Meteora liggen. Er staat enkele keren aangegeven dat de hellingsgraad 10% bedraagt en dat voel ik ook... het is op mijn kleinste verzetje dat ik naar boven klauter. Maar het zicht op de omgeving is natuurlijk fantastisch!

Meteora volgens Wikipedia: "op hoge rotspilaren gebouwde kloosters. Door eeuwenlange wind- en watererosie (ooit was de Thessalische vlakte een binnenzee) hebben de rotsformaties hun specifieke en moeilijk bedwingbare uiterlijk gekregen. Nu zijn er slechts zes kloosters in redelijke staat overgebleven, waarvan sommige nog steeds bewoond worden door monniken en monialen. Sinds 1988 staan zij op de Werelderfgoedlijst.

Tijdens m'n passage door Meteora stop ik ettelijke keren om foto's te nemen... dit is werkelijk indrukwekkend mooi! In Kalabaka hou ik een korte stop voor een cornetto en schaf me ook een fles fris water aan. Nu volgen nog een kleine 40 km op een biljartvlakke en brede boulevard, eerst naar Trikala en dan verder naar Karditsa, waar ik om 17:15 aankom.

Zoals ik bijna elke avond doe zoek ik via Google Maps naar pizzeria's in de buurt waar ik dan na de douche op het gemakje naartoe wandel. Groot is echter m'n verbazing wanneer ik uit de douche kom... het is aan het regenen! Dit had ik hier nu echt niet verwacht! Ik kijk ook snel even naar de voorspelling voor morgen en dat ziet er niet veelbelovend uit, hopelijk klopt dit niet helemaal!

In de motregen wandel ik naar de pizzeria en wanneer ik goed en wel geïnstalleerd ben begint het goed door te regenen. Net op tijd binnen zou ik zeggen! In de pizzeria (Capriciosa) is de kaart volledig in het Grieks en snap er bijgevolg helemaal niets van, dus bestel ik maar gewoon een pizza Capriciosa. "Die zijn toch overal hetzelfde" denk ik. Maar da's dus blijkbaar niet het geval.. hier liggen ook schijfjes gebakken aardappelen op. Dit heb ik nog nooit gezien op een pizza, maar het gaat wel lekker binnen. Een kleine 10 minuten nadat m'n pizza op is komt men zelfs een klein dessertje brengen: een klein potje vanillecrème... mooie service hier!

Tegen 21:00 zit m'n diner er op en wandel terug naar het hotel. Het is intussen gestopt met regenen en ik ga de rest van de avond vullen door naar de WK kwartfinale Kroatië - Rusland te gaan kijken.

Zondag 08 juli 2018 (Karditsa - Delphi - 177 km)

Na m'n ontbijt is het 8:20 wanneer ik vertrek. Er is regen voorspeld in de bergen, maar voorlopig ziet het er goed uit.

De eerste 45 km zijn zo goed als vlak en fiets hierbij de regio Centraal-Griekenland in, wat verder gevolgd door een klimmetje naar ongeveer 540 meter tot in Domokos. Na een korte afdaling fiets ik enkele kilometers door een open vlakte om daarna naar de Stena Fourkas-pas te klimmen op 790 meter hoogte. Ik bevind me nu in de oostelijke uitlopers van het Pindos-gebergte. Er volgt een lange afdaling van 20 km op een mooie, brede weg naar Lamia waar ik van 12:35 tot 12:50 een korte pauze hou (na 91 km) om wat te eten en te drinken.

Bij het verlaten van Lamia (hoofdstad van Centraal-Griekenland) fiets ik zuidwaarts op een 11 kilometer lange kaarsrechte weg, recht naar de volgende bergketen die ik over moet, het Kallidromo-gebergte. Het is mooi klimmen maar ik zie ook verontrustende regenbuien op me afkomen, vergezeld met donder en bliksem... dat komt niet goed!

Ik ben nog maar net boven of de eerste druppels beginnen reeds te vallen, gelukkig staat er een bushokje aan de kant van de weg waar ik kan schuilen! Van 14:40 tot 15:30 hou ik dus na 116 km een regenpauze, want in zo'n stortregen zie ik het echt niet zitten om verder te rijden. Intussen trek ik wel m'n windstopper aan want de regen maakt het ook wat frisser.

Om 15:30 stopt het met regenen en kan ik verder. Er volgt een mooie afdaling naar Gravia, maar daar kondigt zich een nieuwe regenzone aan. De enorme bui bevindt zich aan m'n rechterkant en de wind komt ook van rechts... als ik snel genoeg ben kan ik ze nog net ontlopen, en dat lijkt te lukken ook. De regen valt achter mij, waar ik nog geen 5 minuten geleden reed, met bakken uit de hemel. Ik haal opgelucht adem en zet m'n volgende beklimming, door het Parnassos-gebergte naar 850 meter hoogte, verder.

Maar plots is daar van op m'n linkerkant een enorme bui die me overvalt! Deze keer is er geen ontkomen aan, er is geen reddend bushokje in de buurt en ik probeer te schuilen onder een boompje, maar het regent zo hevig dat dit geen nut heeft. Na 5 minuten "schuilen" zet ik m'n rit dan maar verder in de stortbui en ik wek blijkbaar medelijden bij de mensen die me met de wagen voorbij rijden. Een aantal onder hen vertraagt en vraagt me of alles ok is en of ik eventueel in de wagen wil stappen. Ik bedank ze voor de aangeboden hulp, maar blijf ondanks dit hondenweer verder fietsen. Een kleine 10 minuten later stopt het met regenen en kan nu terug genieten van de prachtige omgeving!

Eens helemaal boven (na 137 km) op 850 meter, volgt een laatste lange afdaling van een kleine 30 km via Amfissa naar zeeniveau, waarna de laatste 10 km naar Delphi weer klimkilometers zijn naar 500 meter hoogte op de zuidflank van het Parnassos-gebergte, op een boogscheut van de Golf van Korinthië.

Charilaos Trikoupisbrug, één van de 2 verbindingen tussen het Griekse vasteland en de Peloponnesos
Ik check in in het hotel om 18:50, maar da's een beetje laat om Delphi nog eens te bezoeken. Mijn bedoeling was immers om hier, na aankomst in de late namiddag, nog snel de archeologische site van Delphi eens te bezoeken, maar de onverwacht zware rit (2.530 Hm) en het uurtje regenpauze hebben m'n plannen gedwarsboomd! Misschien ga ik morgen snel eens gaan kijken.

Zoals gewoonlijk ga ik 's avonds een pizza'tje gaan eten en maak nog een korte wandeling door het kleine Delphi. Morgen volgt de voorlaatste rit via de kust naar de Peloponnesos en dinsdagavond zal ik na 22 dagen fietsen in Athene aankomen!

Maandag 09 juli 2018 (Delphi - Diakopto - 163 km)

"Ontbijt om 7:00, ideaal om tegen 8:00 snel eens naar wat oude stenen te gaan kijken" denk ik, maar omdat ik wat aan de late kant ga ontbijten is het al 8:55 wanneer ik het hotel verlaat. De receptionist vertelt me ook dat de weg langs de kust naar Nafpaktos redelijk heuvelachtig is, dus wil ik hier niet te veel tijd meer verliezen en ga gewoon van op de weg eens kijken naar Delphi's attracties, maar veel is er van op straat natuurlijk niet te zien.

De weg aan de zuidkust van Centraal-Griekenland richting westen is inderdaad zeer heuvelachtig, maar het uitzicht op de ruwe kustlijn (weinig toerisme hier) en het mooie appelblauwzeegroene water van de Golf van Korinthië maakt het allemaal plezant! Bedoeling is dat ik vandaag een klein "ommetoerken" doe langs de Peloponnesos (het grootste schiereiland van Griekenland) om dan morgen uiteindelijk naar Athene te fietsen.

Om 13:50 ben ik na 100 km in Nafpaktos (regio West-Griekenland) en heb hier al een zicht in de verte op de Charilaos Trikoupisbrug (of Rio-Antirriobrug). Even voorbij havenstad Nafpaktos neem ik in Platanitis om 14:20 na 107 km een pauze in een bakkerij / winkel... ik drink er een liter frisse cola en eet m'n pakje Sprits op die ik eerder onderweg ergens kocht.

Een kleine 25 minuten later fiets ik verder en maak de oversteek naar de Peloponnesos via de 2.880 meter lange Charilos Trikoupis-brug (langste tuibrug met meerdere overspanningen ter wereld). Deze brug is, naast de landengte van Korinthië, de enige verbinding tussen het Griekse vasteland en het schiereiland Peloponnesos. Vanaf hier keer ik terug oostwaarts van waar ik kom, maar dan aan de andere kant van de Golf van Korinthië. Nog een kleine 50 km met wind in de rug en het is zalig rijden op de oude nationale weg die zo goed als parallel loopt met de nieuwe autosnelweg.

Om 17:40 ben ik aan het hotel in Diakopto na 163 km vandaag. Het is een hotel met zwembad en nadat ik geïnstalleerd ben op m'n kamer trek ik m'n zwembroek aan om wat te gaan zwemmen en in het zonnetje te gaan liggen.

's Avonds ga ik eerst wat gaan wandelen langs het strand en ga daarna pizza eten in het enige restaurant dat ik in de omgeving vind... Ik bestel een halve liter bier en een pizza carbonara. De ober zeg me dat, indien ik één Euro extra betaal, ik mag kiezen tussen een tweede extra pizza of een Caesar salad! Eigenlijk heb ik geen extreem grote honger, dus bestel ik de salade met de gedachte dat deze niet te groot zal zijn. Maar ik krijg daar een serieuze kom voorgeschoteld, en nog vóór de salade op is zijn ze daar al met m'n pizza... Ik krijg het allemaal wel op, maar het idee om nog een dessert te bestellen laat ik maar vallen, dat kan er echt niet meer bij!

Tegen 22:00 wandel ik terug naar het hotel en kijk nog wat naar Villa Sporza via Yelo Play.

Dinsdag 10 juli 2018 (Diakopto - Athene - 164 km)

De laatste rit van m'n fietsvakantie is aangebroken! Ontbijt is deze keer om 8:00 en het is 9:20 wanneer ik voor deze rit vertrek. Het parcours is in het begin, net als de laatste 45 km gisteren, relatief vlak en de wind zit in de rug... het gaat dus goed vooruit! Het is mooi rijden op deze kustweg op de Peloponnesos. Ondanks de Peloponnesos één groot schiereiland is, is het toch verdeeld over 2 regio's: regio West-Griekenland, waar de Charilaos Trikoupisbrug en Diakopto toe behoren, en regio Peloponnesos... waartoe de oostelijke kant van het schiereiland en dus ook Korinthië bijhoren.

De rit gaat dus verder verder tot Korinthië, de stad waar het gelijknamige kanaal ligt. Dat Kanaal van Korinthië is natuurlijk dé toeristische attractie van de streek en is circa 6,3 km lang, 23 m breed en zo’n 8 m diep. Het werd in gebruik genomen in 1893 en verkort de vaarweg tussen Piraeus en de Ionische Zee met ongeveer 350 km! Ik maak de oversteek naar het Griekse vasteland op de Isthmos Bridge, één van de 6 bruggen over het Kanaal van Korinthië.

Vanaf ik over het kanaal ben sta ik dus terug op het Griekse vasteland en is de weg terug íets heuvelachtiger. Heel even fiets ik nog in de regio Peloponnesos, maar enkele kilometers voorbij het Kanaal van Korinthië bereik ik de laatste Griekse regio waar ik zal doorheen fietsen: Attica.

Fietsen langs de Golf van Korinthië
Na 100 km hou ik van 13:55 tot 14:15 een eetpauze in een kleine supermarkt naast de baan in Agioi Theodoroi. De rit gaat dan via de Saronische Baai verder naar Megara, waar ik ietsje verderop om 15:40 toekom aan een plaatsje waar ik een ferry kan nemen naar het eiland Salamina.

Ik moet er een kleine 20 minuten wachten op de volgende ferry en het kost me 0,70 Euro voor een overzet die me 600 meter verder brengt. Eens op Salamina fiets ik ongeveer 10 km naar de andere kant van het eiland waar ik opnieuw een ferry neem. Ik ben er net op tijd (16:55) om de overzet van 17:00 naar Perama te nemen. Hier kost het me maar 0,50 Euro voor een boottocht van 3 km.

Vanaf ik in Perama verder fiets is het verkeer ook duidelijk veel drukker. Na een stukje langs de grote havens van Perama, Keratsini, Piraeus en Moschato te hebben gereden volgt een brede boulevard (Leoforos Syngrou) die me recht naar het centrum van Athene brengt.

Het is 18:30 wanneer ik m'n hotel bereik na 161 fietskilometers vandaag. Na de douche ga ik op het dakterras, met mooi zicht op de Akropolis, nog wat eten en drinken. Dan is het tijd om naar het spijtige verlies van onze Rode Duivels tegen Frankrijk in de halve finale van het WK te kijken. Wat een teleurstelling voor de Belgen die zó veel verwachtten van deze "Gouden Generatie", maar ja, het is uiteindelijk maar een spelletje hé.

Woensdag 11 juli 2018 (bezoek Athene)

Mijn tijd in Athene is beperkt tot 3 dagen en de Akropolis is eigenlijk de enige bezienswaardigheid die ik hier zéker wil bezoeken! Ik twijfel tussen wandelen en de "Sight-seeing"-bus van Athene, maar wanneer ik het parcours van de bus bekijk bedenk ik bij mezelf dat ik diezelfde route ook te voet kan doen. Ik heb toch tijd en kan, indien nodig, ook altijd een andere weg volgen.

Na het ontbijt vertrek ik om 9:35 aan het hotel en met het plannetje van de bus in de hand begin ik aan m'n wandeling. Ik begin met een short-cut en merk meteen dat ik door een louche buurt stap: hier en daar zie ik mannen bezig met naalden en spuiten. Ze zijn in groepjes van 3 à 4 bepaalde preparaties aan het maken, dit lijkt me niet ok!

Gelukkig ligt wat verder een grotere verkeersader en ben daar al wat meer op mijn gemak. M'n wandeling gaat onder andere via het Monastiraki Plein, Varvakios (grote overdekte versmarkt), het Nationaal Historisch Museum, het Syntagmaplein (Grondwetplein, aan het drukste kruispunt van de stad), het Griekse Parlement (waar Evzonen (elitesoldaten) waken over het Graf van de Onbekende Soldaat), het Panathenaic Stadium (Olympisch Stadion van de eerste moderne Olympische Spelen in 1896), de Tempel van Zeus en natuurlijk ook de wereldberoemde Akropolis van Athene.

Na bezoek aan de Akropolis en het indrukwekkende Parthenon dat daar bovenop staat, ga ik snel wat eten en drinken en zet m'n wandeltocht verder. Ik loop nog door de Nationale Tuin, langs de Kathedraal St. Dionysios, de Academie van Athene, de Universiteit van Athene en de Nationale Bibliotheek van Athene. Om 16:00 ben ik terug aan het hotel en weet (doordat ik m'n GPS meehad) dat ik 18 km door Athene gestapt heb. Maar nu is het tijd om wat te genieten van het (kleine) zwembad op het dakterras en me te verwennen met een cocktail Long Island Ice Tea...

Donderdag 12 juli 2018 (bezoek Geert en familie op Agistri)

Als reactie op m'n mailtje dat men mij live kon volgen aan de hand van m'n Locatoweb-app (www.locatoweb.com - onder de naam "Jefke06") antwoordde een jeugdvriend van in m'n Afrika-tijd dat hij met z'n vrouw en 4 kinderen 10 dagen op vakantie zou gaan op het eiland Agistri, in de Saronische Golf ten zuiden van Athene.

Sinds ik het voormalige Zaïre (het huidige Democratische Republiek Congo) 29 jaar geleden verliet hadden we elkaar voor het laatst een jaar of 13 geleden nog eens ontmoet, dus was dit een ideale gelegenheid om elkaar nog eens te zien! Ik zou met een Flying Dolphin om 9:50 vertrekken uit Piraeus en een klein uurtje later in Agistri aankomen.

Om zeker goed op tijd te zijn vertrek ik reeds om 8:00 met de fiets uit het hotel en ben een kleine drie kwartier later aan Terminal 8 waar de ferry's en Flying Dolphins richting Saronische eilanden vertrekken. Ik ga er van uit dat ik zonder probleem met de fiets op zo'n Flying Dolphin mag meevaren, maar dat blijkt hier niet het geval. Dan maar met de ferry die op 9:00 vertrekt en er wel 45 minuten langer zal over varen.

Na een korte tussenstop in Egina (havenstadje van het gelijknamige eiland Egina) vaar ik om 10:45 Skala binnen, het kleine kustdorpje op Agistri waar ik met m'n naamgenoot heb afgesproken. Skala is niet groot en heb vrijwel meteen Hotel Andreas gevonden waar ik hartelijk ontvangen wordt door Geert en z'n gezin.

Vandaag is de bedoeling om eerst wat aan het zwembad van het hotel te liggen en in de namiddag naar het strand te gaan, maar omdat ik geen hotelgast ben mag ik er ook niet zwemmen (verzekeringskwestie volgens de hotelbaas)! Geert zorgt echter vrijwel meteen voor een oplossing: er is nog een kamer vrij en die boekt hij voor mij voor één nacht. Eigenlijk nog geen slechte oplossing want de laatste ferry naar Piraeus vertrekt reeds om 17:15 en het is toch de bedoeling dat ik wat langer blijf, dus kan ik hier vanavond meteen ook blijven slapen!

Plezant weerzien van jeugdvriend Geert op Agistri
Na het zwembad gaan we in het dorp wat eten en daarna vertoeven we de rest van de namiddag op een zalig stukje strand (Aquarius beach) van het paradijselijke Agistri. Tegen 20:00 gaan we ons wat verfrissen en spreken af met een koppel vrienden van Geert op het dakterras van het hotel om er te gaan eten.

Na de wijn bij het middagmaal eerder die dag, enkele Mythossen (Grieks biermerk) op het strand en opnieuw wijn bij het avondeten, krijgen we als afsluiter van het diner een glaasje Ouzo (wellicht de bekendste Griekse alcoholische drank met een alcoholpercentage tussen de 37,5 en 44 procent) aangeboden. Wat later verhuizen we naar de bar beneden en blijven Geert en ik daar zitten tot 3:00, waarbij we nog een gezellige babbel hebben met de zoon van de baas, maar waarbij ook nog heel wat Ouzo's genuttigd worden...

Vrijdag 13 juli 2018 (terug naar huis)

De voorbije nacht werd het dus redelijk laat en eens ik terug op m'n kamer was kan ik me herinneren dat ik nog ruim een uur boven de wc-pot gehangen heb... ik had dus duidelijk wat Ouzo's te veel gedronken! M'n wekker hoor ik om 8:00 zelfs niet afgaan en mis daarmee ook de ferry die om 8:50 uit Skala vertrekt naar Piraeus...

Gelukkig word ik tegen 9:15 even wakker en kan dus wel snel een volgende boot nemen. Omdat er in Skala zelf niet direct een veerboot naar Piraeus vertrekt, fiets ik (met een serieuze houten kop naar het nabijlagelen Milos / Megalochori waar ook nog ferry's en Flying Dolphins aanmeren. Nu maar hopen dat ik niet te lang moet wachten op de volgende verbinding naar het vasteland.

De eerstvolgende Dolphin is om 9:50 en hier is het blijkbaar geen probleem om m'n fiets mee te nemen. De boot heeft 40 minuten vertraging waardoor ik uiteindelijk pas om 11:30 terug in Piraeus ben. Nu snel naar het hotel want daar moet ik in feite ten laatste om 12:00 uitchecken. Het is iets na de middag wanneer ik daar aankom en men maakt er geen probleem van dat ik wat later zal uitchecken. Op m'n kamer neem ik toch even de tijd om nog snel een douche te nemen (want ik voel me nog altijd barslecht) en vertrek om 13:10 terug met een volgepakte fiets richting luchthaven.

M'n vlucht vertrekt pas om 20:20 en ik fiets dus heel op 't gemak naar de Eleftherios Venizelos, de internationale luchthaven van Athene (enerzijds omdat het zo warm is, en anderzijds omdat ik nog steeds koppijn heb). Om 15:20 ben ik na goed 25 km aan de luchthaven en heb dus alle tijd om m'n fiets vluchtklaar te maken en wat rond te wandelen op de luchthaven.

Inchecken en douane verlopen vlot en de vlucht zelf vertrek met een vertraging van 40 minuten pas om 21:00 (20:00 Belgische tijd). Na een aangename, probleemloze vlucht van bijna 3 uur landt vlucht TB 5564 van TuiFly veilig en wel op de tarmac van Zaventem.

Bij enkele voorgaande reizen is het al gebeurd dat ik in Zaventem landde, maar dat m'n fiets achtergebleven was op de luchthaven van vertrek, dus wacht ik bij elke aankomst bang af of m'n fiets afgeleverd wordt aan de "uitzonderlijke bagage"-balie. Gelukkig is dat het geval en kan m'n voertuig terug fietsklaar maken voor een laatste rit naar huis.

In het holst van de nacht, om 00:45, verlaat ik de luchthaven van Zaventem en fiets via Vilvoorde, Grimbergen, Merchtem, Lebbeke en Schoonaarde de laatste 52 km van m'n reis terug naar Schellebelle waar ik om 3:10 thuiskom.

Eind goed al goed... ik kan alweer terugblikken op een zeer mooie en geslaagde fietsvakantie en kijk nu al uit naar volgende zomer naar een nieuwe fietsvakantie waarbij ik terug nieuwe oorden zal opzoeken!