Italië... ik heb het eens nageteld: met deze Alpi 4000 erbij gerekend is het de 12e keer sinds 2007 dat ik hier op "fietsuitstap" ben. In het verleden reed ik op Italiaanse bodem namelijk al 4 keer Milaan - San Remo, 1 keer de Ronde van Lombardije, 1 keer de Maratona dles Dolomites, 2 keer de 1001 Miglia, 1 keer de 999 Miglia, in 2014 doorkruiste ik de laars van noord naar zuid tijdens mijn fietsvakantie naar Sicilië en dit jaar reed ik ook nog eens door de Dolomieten naar Triëste op weg naar Athene... Ik wil maar zeggen: ik ga heel graag in Italië gaan fietsen!
Maar het gaat nu over de Alpi 4000 die dus voor de eerste keer georganiseerd werd in 2018 en die in principe, afgewisseld met de 3 andere grote Italiaanse RM's, elke 4 jaar terug zal plaatsvinden. Op www.audaxitalia.it is hier trouwens alle uitleg over terug te vinden.
Net als voorgaande jaren probeer ik voor dit soort buitenlandse uitstappen om wat geïnteresseerde Belgen samen te brengen en zo als "Belgische delegatie" naar het evenement af te zakken. Deze keer bestond ons groepje uit 8 leden: 7 renners en 1 chauffeur om met de volgwagen te rijden.
Vrijdag 20/07: klaar om naar Bormio te vertrekken
Vrijdag 20 juli: we spreken af om 6u00 bij mijn ouders thuis in Kalken, gewoon omdat de wagens daar veilig achteraan in de tuin kunnen staan. Iedereen is ruim op tijd en het inladen van fietsen en bagage verloopt vrij vlot. De 7 fietsen kunnen allemaal (en zonder demonteren) in de laadruimte van de gehuurde Opel Vivaro (waarvan de achterste rij zetels wel was verwijderd) en de bagage wordt verdeeld over het busje en de Audi van Koen. Tim, Christophe, Maurice en ikzelf zullen plaatsnemen in het busje terwijl Koen, Jan, Bart en Rudy met de Audi zullen rijden. Na een laatste tas koffie vertrekken we om 6u35 richting Duitsland. We kiezen om via Duitsland te gaan omdat we denken daar vlotter te kunnen rijden dan via Frankrijk en Zwitserland.
Na 186 km houden we om 8u15 een korte stop net voor de Duitse grens om eerst de tanken nog eens vol te gooien. Een kwartiertje later rijden we verder en in de buurt van Niederzissen houden we om 9u30 reeds een tweede pauze (309 km), deze keer voor een kopje koffie. We zetten onze weg verder om 10u00 en na ongeveer 450 km (het is inmiddels 11u15) komen we in een eerste file terecht... Het idee om snel door Duitsland te rijden krijgt hier een serieuze deuk! Door de vele wegenwerken staat er bijgevolg ook veel file en daar kunnen we verder niks aan veranderen...
Een derde (plas)pauze van 12u45 tot 12u55 (530 km) volgt al snel en om 14u40 (664 km) wordt gestopt voor een hapje en een drankje in Gruibingen. Daar maak ik ook van de gelegenheid gebruik om te tanken en 2 Oostenrijkse wegenvignetten te kopen. Om 15u10 vervolgen we onze weg naar het zuiden en om 17u20 (835 km) wordt op algemene aanvraag terug een korte plaspauze (tot 17u30) gehouden.
Later krijg ik onderweg een telefoontje van het hotel in Bormio met de vraag waar we zijn. Ik stel het hotel gerust dat we onderweg zijn maar dat we door de vele files in Duitsland pas 's avonds laat zullen inchecken... Na 940 km zitten we inmiddels aan onze 6e stop van de heenreis, deze keer in het Oostenrijkse Naunders net voor de Italiaanse grens. Het is al 19u20 en we stoppen hier even om te tanken... de diesel is hier namelijk een stuk(je) goedkoper dan in Italië!
Wat verder rijden we dan over de Resia-pas (tevens de Oostenrijks/Italiaanse grens) en stoppen wat later aan de boorden van het Reschenmeer om naar een boven de oppervlakte uitstekende kerktoren te gaan kijken. Deze kerktoren is de enige herinnering aan het onder water gelopen dorpje Alt-Graun na de bouw van een stuwdam tussen 1948 en 1950. Omdat onze magen intussen beginnen knorren en we nog niet onmiddellijk in Bormio zullen aankomen beslissen we om in San Valentino (net voorbij het Reschenmeer) te stoppen voor een avondmaal in een pizzeria/restaurant. We hebben al 956 km gereden en houden er een pauze van 19u50 tot 21u00.
Het is inmiddels beginnen schemeren en in het donker bereiken we 500 meter lager Prato Allo Stelvio. Het plan om de Stelvio op te rijden terwijl het nog licht is (bedoeld als verkenning, want de Stelvio is de laatste klim van de Alpi 4000) gaat dus duidelijk niet door. "Erger" zelf: er hangt een dikke laag mist rond de berg en we kunnen met moeite 20 meter verder kijken... Uiteindelijk is het 22u50 wanneer we na 1.026 km aankomen in het Miramonti Park Hotel in Bormio. Na het inchecken drinken we eerst nog een pintje en gaan dan genieten van een welverdiende nachtrust na een toch wel lange heenreis naar hier.
Geert, Rudy, Koen, Christophe, Jan en Tim
Net als bij grote wielerwedstrijden staat hier ook een groot bord met de namen van alle deelnemers op vermeld. Als bevestiging van je aanwezigheid dien je dat bord dan ook te ondertekenen. Verder is er nog een stand terug te vinden met merchandising (petjes, sokken, handschoenen, truitjes, broeken, ...) waar ik m'n bestelde wielershirt kan afhalen. Wanneer iedereen z'n gerief heeft keren we terug naar het centrum van Bormio om er iets te gaan eten.
Na een korte wandeling door de winkelstraat Via Roma besluiten we om in een Steak House halt te houden voor ons middagmaal. Daarna wandelen we terug naar het hotel om onze fietsen klaar te maken voor de fietscontrole later in de namiddag. Het is inmiddels terug beginnen regenen en we wachten tot de bui over is om terug naar het sportcentrum te fietsen.
De fietscontrole houdt eigenlijk niet veel in... er wordt enkel nagekeken of je verlichting wel degelijk werkt. Wanneer de fietscontrole gedaan is blijven we wat rondhangen in de sporthal om tegen 18u00 de briefing over het evenement mee te pikken. Daar worden alle etappes nog eens overlopen en duidelijk gemaakt met welke zaken we rekening moeten houden onderweg. Daarna gaan we terug de stad in voor een avondmaal (het werd een pizza-tent) en zijn we tegen 22u00 terug in het hotel.
Zondag 22 juli: ontbijt in het hotel is normaal gezien voorzien vanaf 8u00... maar omdat de start van de Alpi 4000 reeds om 7u00 gegeven wordt was ik de avond voordien gaan vragen of we geen vroeger ontbijt konden krijgen. Dat was geen probleem en dus zitten we om 5u30 reeds aan de ontbijttafel. In de ontbijtruimte zitten trouwens nog enkele andere deelnemers...
Tegen 6u30 vertrekken we naar het sportcentrum en schuiven daar achteraan de grote groep starters aan. De start zal ongeveer om de 10 minuten in groepen van +/- 75 deelnemers gegeven worden en het ziet ernaar uit dat wij in de laatste groep zullen starten... Alleen Rudy heeft zich wat naar voren gewurmd zodat die met de tweede groep kan vertrekken! Tijdens het wachten krijgt Christophe de vraag van een andere deelnemer of hij van plan is om zonder drinkbussen te rijden. Het valt namelijk op dat z'n drinkbushouders leeg zijn... hij is z'n bussen vergeten in de koelkast op hotel! Dit is echter geen probleem, hij heeft nog ruim de tijd om terug naar het hotel te fietsen en z'n drinkbussen te gaan halen.
Tijdens het wachten aan de start komen we trouwens nog een andere Belg tegen (Stijn) die speciaal van Zweden (waar hij nu woont en werkt) naar Bormio is afgereisd om hieraan deel te nemen...
Bij de logistieke voorbereiding van deze Alpi 4000 hadden Koen en ik een schema vooropgesteld (rekening houdend met de openingstijden van de controleposten en bijhorende tijdslimieten) om zoveel mogelijk overdag te fietsen en 's nachts te slapen. Volgens dat schema zouden we dan in de loop van vrijdagnamiddag 27 juli terug in Bormio moeten zijn. Natuurlijk was niemand verplicht om dat schema te volgen... ieder mocht zelf z'n "ding" doen tijdens de race, dat was zo vooraf afgesproken.
En dan is het zover... om 7u00 stipt start de eerste groep deelnemers onder luid applaus van de aanwezige supporters! Ongeveer 10 minuten later start een tweede groep, daarna de derde en het is 7u40 wanneer wij in de 5e startgroep vertrekken. Het grote fietsavontuur kan beginnen!
Die eerste etappe wordt al meteen als molto impegnativa (zeer zwaar) bestempeld... op goed 57 km moeten we meer dan 2.000 meter klimmen, en da's inderdaad niet te onderschatten! We starten in Bormio op een hoogte van 1.188 meter, maar na een korte klim van 2,5 km volgen al meteen 7,5 relatief vlakke kilometers door een vallei naar Isolaccia. Vanaf dat dorp begint dan een eerste steile klim van 15 km naar de Passo Foscagno (2.291 m) door het Parco Del Livignese. Om 9u20 sta ik na 25 km boven op die Passo Foscagno en volgt er een korte afdaling waarna een nog kortere klim begint naar de Passo Eira (2.208 m). Daarna gaat de afdaling richting Livigno, waar we onze Nederlandse vriend Herman en z'n zoon Pieter inhalen, en klimmen vanaf Livigno gestaag naar de Passo della Forcola (2.315 m). Na een korte maar steile afdaling volgt de laatste korte maar steile klim naar de Passo Bernina (2.330 m) waarbij we Zwitserland infietsen en waar de eerste controlepost van deze Alpi 4000 ligt.
Zicht op een spectaculair stukje afdaling vanaf de Passo Maloja
Na een eerste stukje afdaling van ongeveer 20 km tot Sankt Moritz volgen opnieuw 20 relatief vlakke kilometers langs het Sils-meer tot aan de Passo Maloja (1.818 m). Vanaf deze Passo Maloja vervolgt de afdaling zich gedurende meer dan 30 km naar het Italiaanse Chiavenna, in het begin zeer spectaculair met steile haarspeldbochten, daarna terug "gewoon"... In Castasegna rijden we terug Italië binnen en om 13u35 bereiken we controle nummer 2 aan de Campo Sportivo in Chiavenna. Deze etappe was 71,5 km lang waarin amper 454 hoogtemeters zaten en werd bijgevolg met een gemiddelde snelheid van 37,5 km/u ook veruit de snelste rit van deze Alpi 4000.
Om 14u00 trekken we ons terug op gang voor de derde etappe naar Laveno aan het Lago Maggiore. "We" dat zijn nog steeds Koen, Jan en ik... Rudy was sowieso al in geen velden meer te bespeuren omdat hij voor de winst ging, Christophe en Tim wilden wat sneller fietsen dan het "toeristentempo" dat wij voorzien hadden, Bart wou liever ook z'n eigen ding doen en Stijn zat nu en dan wel mee in ons groepje.
De derde etappe wordt door de organisatie bestempeld als agevole (gemakkelijk) en dat is ze ook. We rijden op een mooie fietsroute door een prachtige natuur naar en langs het Lago di Mezzola tot aan de noordkant van het Como-meer. Het is warm en op een terrasje in Gera Lario houden we een pauze van 3 kwartier om een kleinigheid te eten en te drinken. Tegen 15u50 rijden we verder langs de westkant van het Como-meer en slaan in Menaggio af richting Meer van Lugano. Daar rijden we vanaf Porlezza aan de noordkant van het meer en fietsen zo terug Zwitserland binnen naar Lugano en verder naar Ponte Tresa waar we opnieuw Italië binnenfietsen. We blijven naast de oevers van de rivier Tresa naar het westen rijden tot we Germignaga bereiken aan het Lago Maggiore. Vanaf daar loopt het traject verder naast het meer naar het zuid-westen tot we om 20u00 Laveno bereiken, de derde controlepost.
Oorspronkelijk was het de bedoeling om in Laveno (na 248 km en bijna 5.000 hm) een eerste nachtrust te nemen, maar de combinatie van 2 factoren bepalen dat we toch nog een vierde etappe zullen rijden vandaag... Ten eerste zijn we hier relatief vroeg, eigenlijk te vroeg om nu al te stoppen met fietsen. En ten tweede moeten we hier een veerboot nemen naar de andere kant van het meer, naar Verbania. Die veerboot kunnen we om het half uur nemen tot middernacht en morgen begint die pas terug te varen om 06u00. Na kort overleg beslissen we dus om vandaag nog de relatief zware vierde etappe van een kleine 90 km naar Biella af te leggen.
De controlepost in Laveno ligt pal aan de aanlegplaats van de veerboot en na een korte bevoorrading nemen we om 20u30 de boot naar Verbania om zo aan de vierde etappe te starten. Een uur later is het al goed donker en stoppen we om 21u35 in Omegna aan het Ortameer in een restaurant / pizzeria om een deftig avondmaal achter de kiezen te slaan vooraleer de etappe naar Biella die avond/nacht verder af te werken. Er rijdt al een tijdje een Rus mee met ons en door het taalverschil is het moeilijk communiceren met hem, maar hij is natuurlijk welkom om mee aan tafel te schuiven. Een uurtje later (22u30) verlaten we Omegna en fietsen de nacht in, door de uitlopers van de Italiaanse Alpen. Het parcours is dus zeker niet vlak, maar we zien er niks van...
Om 1u40 komen we aan op controlepost 4, Biella, gelegen aan de voet van de Piëmontese vooralpen. De eerste 336 km zitten erop, we hebben daarbij al een kleine 6.400 hoogtemeters overwonnen en we zijn exact 18 uur onderweg. De controle wordt gehouden in het centrum van de stad in een sportstadion. We kunnen er een douche nemen en krijgen wat pasta met tomatensaus voorgeschoteld. Slaapgelegenheid is er ook, al stelt die hier weinig voor: gewoon een dun slaapmatje in een grote tent buiten op het gras... Gelukkig heb ik een veldbed en een slaapzak mee in de volgwagen en kan me wat verder in open lucht op m'n gemak te slapen leggen.
Maandag 23 juli: na een goede 4 uurtjes slaap staan we deze morgen rond 7u00 op. We nemen een ontbijt en maken ons klaar om aan de 5e etappe te beginnen, een gemakkelijke rit van 88 km richting Turijn, na Milaan de grootste stad van Noord-Italië. Het is 7u45 wanneer we vertrekken en 2 uurtjes later (43 km) houden we in Montalenghe om 9u45 een grote wc-pauze in een cafétje aan de kant van de weg. Nadat iedereen z'n behoefte gedaan heeft en we genoten hebben van een drankje op terras rijden we om 10u10 verder. Terwijl ik nog wat aan m'n stuurzakje aan het prutsen ben rijden Koen en Jan al weg, maar ze zijn zodanig aan het babbelen dat ze een afslag van de GPS-track over het hoofd zien en de grote weg rechtdoor blijven volgen. Wanneer ik vertrek volg ik wel het juiste parcours en steek automatisch een tandje bij om mijn fietsgezellen terug in te halen. Maar ondanks mijn inspanningen zie ik niemand voor me uit rijden, zelfs niet op lange rechte wegen in de vlaktes... Het is me dan ook snel duidelijk dat Koen en Jan ergens verkeerd gereden zijn en er zit niks anders op dat alleen verder te rijden naar de controle in Venaria Reale.
Korte pauze in Susa
Door het zonnige en warme weer houden we amper 22 km verder om 13u55 alweer een drankpauze, redelijk kort deze keer want een kwartiertje later rijden we terug voort. Door de weinige slaap van afgelopen nacht begint Koen het na een tijdje lastig te krijgen om z'n ogen open te houden... hij zou graag ergens een power-nap inlassen. Het is dus uitkijken naar een bankje (of een ander "goed" plekje) aan de kant van de weg om even te gaan liggen. Zo'n plaatsje vinden we in San Giorgio di Susa waar Koen om 15u00 gedurende een half uur op een houten bankje van een bushalte gaat liggen. Intussen gaan Jan en ik een pintje drinken op terras van het dorpscafé.
Na Koen z'n dutje trekken we ons terug op gang om slechts 12 km verder alweer halt te houden, deze keer voor een deftige bevoorrading in Susa vooraleer de klim naar Mont Cenis aan te vatten. Tussen 16u15 en 16u40 bevinden we ons in het stadje en hebben nog maar 143 km afgelegd vandaag. Het is even zoeken naar een etablissement waar we een broodje kunnen kopen en in een winkelstraatje vinden we toch iets dat op een bakkerij gelijkt. We zetten ons buiten op een bankje in de zon en nadat onze maag gevuld is kunnen we weer verder.
Bij het verlaten van het stadscentrum volgen we richting Novalesa en tot daar valt het parcours nog mee... Susa ligt op een hoogte van ongeveer 500 meter en Montalesa ligt 7,5 km verder, amper 300 meter hoger (op 800 meter), da's dus een makkie. Maar na Montalesa volgt een klimmetje van 7 km op een smalle binnenbaan naar Moncenisio dat op een hoogte van 1.420 meter ligt... da's dus een klim aan een gemiddeld stijgingspercentage van bija 9% gedurende die 7 km! En da's andere koek natuurlijk... Ik ben redelijk op dreef en laat al snel Koen en Jan achter me terwijl ik onderweg andere deelnemers inhaal waarvan sommigen zelfs van de fiets zijn gestapt en te voet verder klimmen. Net voorbij Moncenisio loopt de track langs het mooie Lago Grande en Lago Piccolo om wat verder terug op een grotere weg terecht te komen, de SS25.
Vijf en een halve km verder en 400 meter hoger bereik ik de Franse grens (1.720 meter) en vervolg m'n weg naar de Col du Mont Cenis. Het berglandschap is hier prachtig en ik geniet met volle teugen... Ik stop dan ook regelmatig om foto's te nemen en zie intussen dat Jan reeds in aantocht is. Wanneer we zicht hebben op de stuwdam van het Lac du Mont Cenis rijden we weer samen en beslissen om wat verder, aan het Plan des Fontainettes, te stoppen aan een taverne voor een warme choco en op Koen te wachten. We zitten hier in feite boven op de Col du Mont Cenis, een bergpas die vermoedelijk door Hannibal en zijn olifanten gebruikt werd om Rome vanuit het noorden aan te vallen, op een hoogte van 2.081 meter.
Sneller dan verwacht is Koen ook boven op de col en we blijven van 19u55 tot 20u20 in de taverne zitten. Voor de afdaling naar Lanslebourgh trekken we onze armstukken, windstopper en handschoenen aan want het is frisjes aan het worden hier boven. Na eerst een stukje plat en een afdaling van goed 10 km laten we ons om 20u50 registreren op de controle in Lanslebourgh. De teller staat nu op 526 km en 9.529 hoogtemeters, waarvoor we reeds 37u10 minuten onderweg zijn.
Uit ervaring weten we intussen ook dat de slaapgelegenheden op de controleposten niet altijd ideaal zijn (geen deftige bedden, veel volk, lawaai, geroezemoes,...) en met het vooruitzicht op de 2 volgende (zeer) zware etappes hadden we reeds beslist om in Lanslebourgh op hotel te gaan. M'n vader (die met de volgwagen reed) had dus de "opdracht" gekregen om een hotel te zoeken van zodra hij in Lanslebourgh was aangekomen. En ja hoor... op amper 200 meter van de controleplaats kunnen we overnachten in Hotel Alpazur. We nemen er een uitgebreid avondmaal (met rosé en dessert) en kruipen daarna voor enkele uurtjes onder de wol.
Dinsdag 24 juli: de twee etappes die we vandaag van plan zijn om te rijden worden door de organisatie als molto impegnativa (zeer zwaar) en impegnativa (zwaar) bestempeld. We staan op om 5u00, nemen ontbijt op hotel en vertrekken om 6u10 voor de eerste etappe van de dag die 102 km lang is met goed 3.000 hoogtemeters. De eerste col die we voorgeschoteld krijgen is niet van de minste... het is de Col de l'Iseran die op 2.770 meter hoogte ligt en daarmee ook de hoogste verharde bergpas van de Alpen en Europa is. Vanaf Lanslebourgh (1.400 meter) start de klim onmiddellijk naar Lanslevillard en de Col de la Madeleine (1.746 m) waarna ongeveer 10 km "vals plat" volgen door een vallei naar Bonneval-sur-Arc.
Vanaf Bonneval-sur-Arc (1.800 m) begint dan in feite de "echte" klim naar de top van de Col de l'Iseran, bijna 13 km klimmen aan een gemiddeld percentage van 7,6 %. Het weer valt alweer reuze mee, al is het in de schaduw van de hoge bergen wel nog aan de frisse kant, maar eens we in volle zon fietsen is het toch genieten! Exact 3 uur na m'n vertrek in Lansebourgh deze morgen sta ik 32 km verder boven op de Col de l'Iseran. Ik blijf er wat wachten op Koen (Jan was eerder boven en was reeds verder gereden) en samen vatten we de afdaling aan (9u25) naar Val d'Isère.
Op de Col de l'Iseran
Om 13u05 ben ik dan boven op de Col du Petit St. Bernard, tevens een Frans-Italiaanse grensovergang. Ook hier zit Jan me op te wachten op een terras in de zon. Koen komt even later ook aan en we bestellen een grote pint en een broodje ham. Tegen 13u45 vertrekken we terug voor een afdaling van 13 km naar de volgende controle in La Thuile, een afdaling die amper 20 minuutjes duurt.
Aankomst in La Thuile dus om 14u05... de teller staat inmiddels op 629 km met 12.550 hoogtemeters. Zoals op alle andere controles nemen we ook hier rustig de tijd om ons te bevoorraden: wat eten, drinken, bussen bijvullen, eventueel wat kledij in de volgwagen leggen of extra meenemen,... Wanneer dat allemaal geregeld is zijn we klaar om tegen 14u45 uit La Thuile te vertrekken voor een lange etappe door de Aosta-vallei, terug naar Biella. Ondanks de eerste 100 km van deze etappe in dalende lijn zijn, bestempelt de organisatie deze rit als "zwaar" omdat de totale lengte 155 km bedraagt en er na 105 km nog een "lastige" klim van 35 km moet gedaan worden naar het Santuario Oropa (van 277 meter naar 1.241 meter).
Die eerste 40 km van deze 8e etappe verlopen nog redelijk vlot omdat we van 1.480 meter zakken naar ongeveer 600 meter, maar doordat de rest van de afdaling een stuk minder steil is én er tegenwind zit in de Aosta-vallei, zijn het nog lastige kilometers naar Settimo Vittone vanwaar we dus de klim naar Santuario di Oropa starten. Omdat Koen bijna geen drinken meer heeft in z'n bussen stoppen we onderweg in Châtillon aan een winkel, waarbij we meteen ook even een terrasje meepikken. Na een drankpauze van 17u40 tot 18u10 zetten we onze weg verder door de mooie vallei.
Het tegen de wind fietsen vergt veel energie en omdat er nog een lastige klim aankomt willen we vóór die klim eerst nog iets deftig eten. We proberen een eetgelegenheid te vinden langs de kant van de weg, maar die zijn hier blijkbaar niet dik gezaaid. Gelukkig komen we in Airale Inferiore (na 207 km vandaag en enkele kilometers vóór de laatste klim van de dag) een hotel / restaurant tegen waar we ons tegoed doen aan een overheerlijke spaghetti bolognaise en een flesje rosé. Wat uiteindelijk ook goed meevalt is de snelheid van bediening... we komen toe in het restaurant om 19u45 en om 20u20 zijn we er alweer weg!
Na het eten zetten we onze rit dus verder naar Settimo Vittone waar we de Aosta-vallei verlaten en terug de bergen inrijden. Het begint te schemeren en in de verte (de richting vanwaar we komen) zien we donkere onweerswolken op ons afkomen. Omdat ik er niet gerust in ben dat we het zullen droog houden verhoog ik m'n tempo en laat Koen en Jan achter. Die eerste 5 km gaan tegen dik 6,6% naar omhoog, gevolgd door ongeveer 2 km vlak en daarna terug tegen bijna 7% naar omhoog gedurende 4,5 km waarbij we zelfs off-road moeten rijden gedurende enkele kilometers. Nu en dan voel ik wat regendruppels vallen maar daar blijft het gelukkig bij. Na die eerste 10 steile kilometers volgen nu 23 relatief vals platte kilometers waarbij ik naar een hoogte van ongeveer 1.200 meter fiets. De laatste 15 km van de rit gaan gemiddeld tegen 5% naar beneden en zijn dus een makkie. Nog even moet er in het begin van de afdaling gestopt worden aan een geheime controle in het Santuario di Oropa, een religieus complex dat beschikt over een 18e-eeuwse basiliek, kleinere kapellen en 2 prachtige binnenplaatsen. De geheime controle bestaat erin om gewoon je handtekening te zetten op het grote "handtekeningenbord" dat er staat opgesteld.
Om 23u15 ben ik dan terug in Biella... de teller staat intussen op 784 km en 14.800 hm! Eerst laat ik een controlestempel in m'n boekje plaatsen en ga dan in afwachting van Jan en Koen rechtover de controlepost een pizza eten. Biella is een redelijk grote stad en we hadden eerder die dag reeds beslist om hier terug op hotel te overnachten. Van Christophe en Tim hadden we vernomen dat Hotel Europa enkele honderden meters voorbij de controle een deftig en mooi hotel was, dus gaat het ook die richting uit.
Woensdag 25 juli: we nemen een vroeg ontbijt in het hotel, samen met nog enkele andere deelnemers die hier ook overnacht hebben, en vertrekken om 7u00 voor 321 lange kilometers. Geen bergen vandaag, maar lange vlakke (en soms saaie) kilometers door de Po-vlakte. Na 45 km nemen we een eerste (zeer) korte koffiestop: om 8u45 rijden we in Vercelli langs een bar waar Koen en Jan snel eens van de fiets springen, een kopje koffie naar binnen kappen en om 8u50 zitten ze reeds terug in het zadel. In Vercelli rijden we trouwens langs de mooie Basilica di Sant'Andrea en de Duomo di Sant'Eusebio.
Ponte Coperto in Pavia
13u15, tijd om aan de inmiddels 10e etappe te beginnen. We blijven oostwaarts door de Po-vlakte rijden en houden amper 28 km verder al terug een drankstop in Chignolo Po. Het is, zoals daarnet gezegd, zeer warm en een verfrissend drankje kan zeker geen kwaad! Samen met wat andere deelnemers zitten we van 14u25 tot 14u45 in een gezellige bar waar we genieten van een deugddoende frisse pint. Bij het verlaten van het dorp fietsen we nog langs het mooie Castello Procaccini, en vervolgen verder de weg van dorp naar dorp richting Cremona waar Koen en ik bij het binnenrijden van de stad alweer een drankpauze houden van 16u45 tot 16u55. Deze keer stoppen we niet aan een bar of café, maar aan een Esso tankstation. Jan is inmiddels voortgereden op zoek naar eten en komen we enkele honderden meters verder terug tegen aan een Penny Market waar we alweer halt houden om wat te eten (17u00 - 17u15). Daarna rijden we verder door het centrum van Cremona, rijden langs de mooie kathedraal, en zetten onze weg verder naar de controle in Piadena.
Aangekomen in Piadena is het 18u45 en lopen daar Stijn tegen het lijf, die hadden we al lang niet meer gezien onderweg. Na bevoorrading en het bijvullen van de drinkbussen vertrekken we er terug samen om 19u35 voor de laatste rit van de dag, naar Pieve di Coriano, een verbindingsritje van net geen 81 km. In het schemerdonker fietsen we verder naar het oosten, naast de Po, en bereiken om 22u50 de elfde controleplaats Pieve di Coriano.
Dag 4 zit erop, we hebben reeds 1.105 km achter de rug en de hoogtemeterteller staat op 16.101 hm! De controle ligt aan een klein sportcomplex en we nemen eerst de tijd om ons terug te bevoorraden. Nadien genieten we van een heerlijke douche en aangezien hier geen hotel in het dorp is zullen we dus gebruik moeten maken van de accomodatie ter plaatse om wat te slapen. Jan en Stijn gaan ergens in het sanitair gedeelte van het gebouw gaan liggen, Koen en Maurice slaan hun tentje op wat verder en ik ga terug op m'n veldbedje liggen onder de blote hemel naast de wagen.
Donderdag 26 juli: na een korte nachtrust staan we om omstreeks 5u30 op en zitten na een pover ontbijt om 6u20 terug op de fiets. Wat verder steken we de Po over en rijden nu aan de noordkant van de rivier terug naar het westen, richting Mantova. Vanaf Mantova volgen we een tijdje een kanaal noordwaarts tot Pozzolo, vanwaar we verder naast de rivier Mincio rijden richting Garda-meer tot de volgende controle in Valeggio sul Mincio (9u55). De controle is gelegen aan het gezellige terras van een taverne naast de Mincio en ook hier nemen we terug onze tijd voor bevoorrading en wat rust.
Wanneer we terug willen vertrekken merkt Koen plots dat er een spaak kapot is in z'n achterwiel... Tijdens de rit naar hier had hij al een eigenaardig getik gehoord achteraan, maar nu pas valt hem dus op dat één van z'n spaken los zit en deze de oorzaak is van het getik. Omdat men ons niet verder kan helpen op de controlepost rijden we verder met het idee om aan de eerste de beste fietsenwinkel te stoppen om de spaak te laten vervangen.
Om 10u40 verlaten we Valeggio sul Mincio en bereiken een kleine 20 km verder de boorden van het Garda-meer. Tegen die tijd is Tim als tweede van ons groepje Belgen boven op de Stelvio aangekomen met een tijd van 99u55'. Knap gereden dus... want wij moeten nog een kleine 300 km afleggen om de aankomst te bereiken! Een dikke 4 uur later (104u02') komt Christophe ook aan en Bart (Mr. No Pictures) is in de loop van die nacht als 4e Belg aangekomen met een tijd van 115u11'. Als eerste Belg, en tevens eerste van allemaal, was Rudy trouwens al aangekomen na 78u31'. Da's echt wel een ongelooflijke knappe prestatie! Een krantenartikel in de Gazet van Antwerpen over de prestatie van deze ex-prof uit Oud-Turnhout kan je hier bekijken!
Terrasje doen met Jan, met zicht op het Garda-meer in de verte
De track die we als deelnemer moeten volgen blijft verder naast het wondermooie Garda-meer lopen, hier en daar wel door een gevaarlijke tunnel, maar we geraken overal door zonder ongelukken. Net voorbij het dorpje Campione moeten we echter terug de bergen in, naar de controle in Tremosine. De uitzichten die ik tijdens de beklimming voorgeschoteld krijg zijn grandioos, spectaculair, gewoonweg prachtig! Een kleine 5 kilometer vóór de controle moeten we nog aan een geheime controle stoppen. Deze bevindt zich op het terras van een spectaculair uitzichtpunt over het Garda-meer. Ik zet er m'n krabbel op het "handtekeningenbord", neem wat kiekjes en zet m'n beklimming voort om amper 200 meter verder al terug te stoppen... Jan zit daar te genieten op een terrasje en dat vind ik nu geen slecht idee... een terrasje doen (15u30 - 15u45) met zicht op het Garda-meer!
Wanneer Koen wat later het terras voorbijfietst beslissen Jan en ik om ook onze weg verder te zetten. Nog enkele kilometers klimmen en we zijn aan de 13e controlepost van de Alpi. In Tremosine aangekomen is het 16u10, 1.282 km op de teller en bijna 18.900 hoogtemeters geklommen! Koen heeft ook positief nieuws: de kapotte spaak in z'n wiel is hersteld en hij kan nu zonder zorgen verder fietsen! De bevoorrading / rust in Tremosine duurt 40 minuten en om 16u50 vertrekken we terug voor de 14e etappe van 86 km naar Spormaggiore, waar we een laatste keer zullen overnachten.
We beginnen met een afdaling, terug naar de boorden van het Garda-meer, en fietsen verder noordwaarts naar het alomgekende Riva del Garda. Tijdens deze verbinding rijden we ook op een splinternieuw aangelegd stuk fiets- en voetpad dat aan de rotswand gebouwd is en eigenlijk boven het meer hangt. Dit zou één van de meest spectaculaire fietspaden van Italië zijn (meer info hier). In Riva del Garda doe ik opnieuw een poging om een electro-winkel te vinden voor een kabeltje, alweer zonder succes. Dan maar hopen dat de batterij van m'n foto-toestel het nog lang genoeg volhoudt! Doordat ik op de controle net iets eerder dan de anderen vetrokken ben heb ik nu geen idee of de rest van ons groepje Belgen nu voor of achter me fietst... De rest van de rit ben ik dus op mezelf aangewezen, maar dat vind ik geen probleem!
Genietend van de mooie fietspaden en de prachtige natuur fiets ik verder de Italiaanse Alpen terug in. Van een hoogte van ongeveer 70 meter in Riva del Garda loopt het parcours gestaag naar omhoog tot ongeveer 1.050 meter in Andalo een kleine 54 km verder. Vanaf Andalo volgt een korte afdaling en in het schemer van de vallende duisternis kan ik nog net de overblijfselen van het Castel Belfort zien vooraleer 2 km verder de controleplaats Spormaggiore te bereiken op een hoogte van ongeveer 600 meter. Het is 21u20 en de kilometerteller is aangedikt tot 1.368 km, ik heb inmiddels iets meer dan 21.000 hoogtemeters en zat hiervoor reeds 60u17 in het zadel! Op de controle eet ik een bordje pasta, maar wanneer ik te horen krijg dat er even verderop in een hotel ook pizza te verkrijgen is in het restaurant twijfel ik geen seconde... pizza krijg ik er altijd wel bij!
Wanneer ik terug ben van m'n etentje zijn ook Koen, Jan en Stijn aangekomen op de controle. Na wat babbelen, douchen en een pintje drinken is het inmiddels 1u30 geworden, hoog tijd om te gaan slapen dus! Morgen staan immers de laatste 2 etappes van deze Alpi 4000 op het programma en met de Stelvio als allerlaatste klim willen we toch iets of wat "fit" zijn. We zoeken een plaatsje om te gaan slapen: Jan, Koen en Stijn gaan in de kleedkamers van het aanpalende voetbalveld gaan liggen, Maurice neemt genoegen met een platte zetel in de wagen en ik denk van een mooi plekje gevonden te hebben achter het doel van het voetbalveld. Een meter achter dat doel staat nog een muurtje dat voor schaduw (van de straatverlichting) zorgt. "Ideaal om m'n veldbed te installeren" denk ik. Bedoeling is om tegen 5u00 op te staan zodat we om 6u00 kunnen vertrekken.
Vrijwel meteen val ik in slaap, maar om 4u00 gebeurt er iets dat ik nooit verwacht had... ik hoor het geluid dat op een sproeier lijkt. En ja hoor... ik besef het nog niet goed, maar de automatische sproei-installatie van het voetbalveld is in gang geschoten. Ik bekijk snel de situatie en m'n vluchtmogelijkheden maar ik kan geen kant meer uit! Zowel links, als rechts, als voor mij (achter mij staat die muur) doen de sproeiers flink hun best om de grasmat te bevochtigen. Langzaam maar zeker komt het water mijn richting uit en het enige wat ik kan bedenken is om al m'n gerief achter mij te leggen en het veldbed te gebruiken als "paraplu". Ik moet de sproei-aanval ondergaan en kan het niet droog houden... Gelukkig blijft het bij één sproeibeurt en maak ik me snel uit de voeten... dit voorval zal ik niet snel vergeten! Natuurlijk kan ik daarna niet meer slapen en sta bijgevolg ook als eerste klaar aan het ontbijt.
Vrijdag 27 juli: zoals afgesproken is het klokslag 6u00 wanneer we vertrekken voor de laatste 170 km, waarvan de eerste etappe ruim 111 km lang is naar de voorlaatste controle in Silandro. Omdat ik nog wat aan het prutsen ben aan m'n GPS ben ik de laatste van onze groep die van start ga. De eerste 4 km gaan naar beneden tot ongeveer 250 meter hoogte en dan begint in feite een klim van goed 44 km naar de Passo Palade, gelegen op 1.518 meter hoogte. Ik fiets alweer door een prachtige streek (Trentino-Zuid-Tirol) op mooie autovrije fietspaden. Na de Passo Palade volgt (uiteraard) een afdaling van dik 20 km naar kuurstad Merano waarbij we terug op een hoogte van ongeveer 300 meter zitten. Net voorbij Merano hou ik van 9u50 tot 10u05 nog een korte drank- en eetstop aan een tankstation dat naast het fietspad ligt. Vanaf hier volg ik gedurende een kleine 40 km de Adige stroomopwaarts tot de controle in Silandro op 820 meter hoogte.
De controlepost ligt eigenlijk enkele kilometers voorbij Silandro, in een afgelegen maar zeer nette en leuke cafetaria die gericht is op de vele wandelaars en fietsers die hier langskomen. Het is 11u45, 1.480 km op de kilometriek en 23.300 hoogtemeters in de benen. Er is veel volk aanwezig en we mogen blijkbaar niet zomaar gaan zitten waar we willen... voor de deelnemers aan de Alpi zijn enkele tafels apart gereserveerd maar die zitten vol! Dus gaan we maar aan een andere tafel zitten (voor het "gewone" publiek), zeer tegen de zin van de bazin. De spaghetti die gratis voorzien is voor de deelnemers krijgen we zelfs niet omdat we aan een "verkeerde" tafel zitten! Wanneer wat later enkele plaatsjes vrijkomen aan de "goede" tafels verhuizen we met onze bende naar daar en gaat de sfeer weer de goede kant uit. De spaghetti is zeer lekker en iedereen is weer vriendelijk.
Stijn, Geert, Jan en Koen als finisher van de Alpi 4000
Die eerste kilometers, samen met Jan, gaan inderdaad nog vrij vlot... het stijgingspercentage ligt dan ook "maar" tussen de 4 en de 7%, maar daarna volgen nog 17 kms waar het gemiddelde stijgingspercentage constant tussen de 7 en de 10% ligt, en dan gaat het plots niet meer zo vlot! Maar ja, ik ben tenslotte geen profcoureur, waarom zou ik dan naar boven willen koersen? Dus probeer ik te "genieten", voor zover je dit "genieten" kan noemen natuurlijk want ik heb het lastig, zeer lastig. De afstand en de hoogtemeters die we tot nu toe al in de benen hebben zijn natuurlijk niet te onderschatten, maar ik heb ook niet goed stilgestaan bij het verzet dat op m'n fiets zit... met een 39*28 is dit verzet waarschijnlijk net iets te zwaar.
Maar goed, Jan heeft me intussen al een tijdje gelost en ik stop regelmatig om foto's te nemen van deze prachtige omgeving. Wat is het fijn om op deze legendarische berg te fietsen, als slotklim van deze eerste Alpi 4000! Meter per meter kruip ik op de steilste stukken vooruit en wanneer ik het bordje van de laatste kilometer zie verschijnen krijg ik een voldaan gevoel... "eindelijk" denk ik dan! Ik stop zelfs speciaal aan dat bordje om er een foto van te nemen.
Om 16u56 ben ik, na het plaatsen van de laatste controlestempel, officiëel finisher van deze eerste editie van de Alpi 4000. De tijd die ik nodig had om 1.515 km te fietsen vanaf de start in Bormio tot aan de finish boven op de Stelvio bedroeg 129u16' waarvan ongeveer 68u30' op de fiets. Jan z'n tijd bedroeg 128u50', Stijn kwam binnen op 129u26' en Koen kwam iets later binnen op 130u22'.
Rond 18u10 vertrekken we met z'n allen voor de laatste "daal"kilometers naar Bormio waar Tim, Christophe en Bart ons zitten op te wachten. Aankomst in Bormio in het Centro Sportivo Bormio om 18u55, waar we de laatste administratieve zaken afhandelen en ook onze T-shirt als Finisher mogen afhalen. Na een snelle douche gaan we met ons groepje nog wat eten in Bormio en maken dan de verplaatsing met het mini-busje naar ons hotel in Santa Caterina Valfurva, een kleine 14 km verder, op weg naar de Gavia-pas.
Zaterdag 28 juli: omdat ik het niet veilig vond om na zo'n zware fiets-zesdaagse meteen met de wagen naar huis te rijden had ik voor vandaag een rustdag gepland, een dag waarop iedereen mag doen waar hij zelf zin in heeft. Bart blijft bijvoorbeeld gewoon op hotel, Tim en Jan gaan in de buurt wat gaan wandelen terwijl Rudy en Christophe elk apart een extra toertje gaan fietsen. Maurice, Koen en ik doen met de wagen een ritje naar de Gavia, dan verder naar Ponte di Legno en de Passo del Tonale om daarna via dezelfde weg terug te keren naar Santa Caterina.
's Avonds gaan we gezamenlijk nog naar een pizza/pasta-restaurant in Santa Caterina en gaan daarna nog in het centrum van de stad een ijsje eten. Het wordt een gezellige afsluiter van ons Italiaans fietsavontuur.
Zondag 29 juli: op onze vraag serveert het hotel z'n ontbijt op een ongewoon vroeg uur: reeds om 5u00 zitten we aan tafel! We willen vroeg vertrekken omdat we nog een lange terugrit voor de boeg hebben. Nadat alle fietsen (reeds van de avond voordien) en alle overige bagage in onze beide wagens zit, vertrekken we om 5u45 naar België. We rijden terug naar Bormio en rijden de Stelvio omhoog, niet tot aan de top... maar we slaan 3 km eerder af om via de Umbrailpas de afdaling door Zwitserland te doen en zo verder naar Malles Venosta in Italië rijden vanwaar we terug de weg nemen naar het Oostenrijkse Nauders.
We houden een eerste korte pauze (8u45 - 9u00) na 162 km in Nassereith (Oostenrijk) om te tanken en na 312 km stoppen we om 10u45 nog eens snel om een chauffeurswissel door te voeren. De volgende pauze is de langste, van 12u15 tot 12u50 in Reichardsroth (Duitsland) na 465 km om wat te eten. Net voor Keulen (783 km) nemen we voor een vierde keer halt vandaag (15u45 - 16u10) en op de E40 moet ik ter hoogte van Leuven om 18u00 nog eens stoppen voor een tankbeurt (1.000 km).
De terugrit verloopt alleszins een stuk vlotter dan de heenrit (geen file gehad vandaag) en om 18u50 (1.070 km) zijn we terug in Kalken. Daar houden we nog een korte receptie met hapjes en champagne om ons succes te vieren want het is toch (alweer) een mooie uitstap geweest!
Terug een mooi fietsavontuur dat goed afgesloten werd... volgende grote afspraak staat intussen ook al een tijdje vast: het wordt terug een reisje naar Italië waar op 25 en 26 april een BRM van 600 km gereden wordt op Sardinië, direct gevolgd door een BRM van 600 km op Sicilië op 27 en 28 april 2019. Voor wie interesse heeft: meer info op 6+6 Isole.
Klinken op een geslaagde Alpi4000