Zoals ik reeds in m'n intro vertelde is deze cyclosportieve niet echt m'n ding... Ondanks ik nochtans graag in de bergen fiets ben ik zeker en vast geen geboren berggeit. Maar het zijn de afdalingen daarentegen die me sterk aanspreken!


Een vriend/collega (Frank) wou de 3 Ballons wel eens rijden. Hij vroeg of ik geen zin had om mee te rijden, en omdat deze rit nog niet op m'n palmares stond hapte ik eigenlijk nogal snel toe. We zouden in totaal een groepje van zeven vormen: Frank, Filip, Mario, Bruno, Tom, Benny en ik.

Frank verzorgde alle praktische regelingen: inschrijvingen, betalingen, hotelreservatie, vervoer, ... De trainingen, daar moesten we natuurlijk zelf voor zorgen! Speciale klimtrainingen voor deze 3 Ballons had ik niet voorzien: er waren natuurlijk wel de woon-werk kilometers met daarnaast als grote ritten nog 3 BRM's (200, 300 en 400 km), de Amstel Gold Race, de 4 ritten van "1.000 km van Kom Op Tegen Kanker" en Parijs - Roubaix. Alles samen toch al goed voor bijna 6.500 km dit jaar.

We vertrokken op vrijdag 11 juni rond 13u40 met 2 wagens (waarvan 1 bestelwagen voor de fietsen) richting Champagney. Hier en daar hadden we wat file en vertragingen, maar uiteindelijk waren we nog ruim op tijd om onze chips en kaderplaatjes op te halen aan de starplaats. Daarna reden we verder naar Belfort, waar we overnachtten in Novotel Atria, in het centrum van de stad. Na een lekker avondmaal in het hotel werd het tijd om onze bedden op te zoeken. De kamers waren door Frank verdeeld: "buiten categorie" (Tom, Benny en ik), "normaal" (Mario en Bruno) en "we zien wel waar we uitkomen" (Frank en Filip).

Door ons vroege vertrekuur mochten we de volgende ochtend ons eigen ontbijt verzorgen aan de bar van het hotel. Frank had alles voorzien: brood, sandwiches, beleg, koffie, melk, confituur, bordjes, bestek, ... we kwamen echt niks tekort!

Na het ontbijt vertrokken we rond 6u15 met de wagens naar Champagney en na het klaarmaken van de fietsen (Tom had zelfs nog een lekke band) konden we achteraan de lange rij deelnemers aanschuiven en wachten op het startschot dat voorzien was om 7u15.

Uiteindelijk was het 7u30 toen we vertrokken en de ganse meute zich kon op gang trekken. Tom en Benny fietsten meteen door de massa naar voor en zou ik pas terugzien aan de aankomst. Ik bleef gewoon met de rest van de groep volgen in het grote peloton, nog niet goed wetende wat te doen. Maar rekening houdend met mijn maximale tijd om goud binnen te halen (vanaf 40 jaar heb je hiervoor 9u40) vond ik het echter niet snel genoeg gaan en besloot dan ook maar m'n eigen tempo te rijden. Ik wou er zeker geen race van maken, maar dat gouden brevet wilde ik toch graag hebben!


Op de Ballon de Servance kon ik goed mee met de grote hoop en was het soms "aanschuiven" om tragere renners voorbij te rijden, het was echt file rijden en veel renners stonden toen al met lekke banden langs de kant! Het weer was ook niet echt gezellig te noemen: beetje fris en redelijk mistig. Na de afdaling naar le Thillot volgde de splitsing van de Masters (205 km) en de Seniors (104 km). Omdat het te onnozel is om na 550 km met de wagen naar hier te bollen, en dan maar 104 km in de bergen te komen fietsen, reden we natuurlijk de groten toer hé...

Daarna reden we de vlot berijdbare Col du Ménil op die wat verder gevolgd werd door de Col d'Oderen. Vanaf hier reed ik de rest van de rit eigenlijk zo goed als alleen. Na een passage door Kruth reden we wat verder langs het meer van Kruth en konden we beginnen aan de Col de Bramont. Na diens afdaling volgde de steile Route des Américains die ons naar de Route des Crêtes zou leiden. Het stukje weg dat we nu volgden kende ik nog goed van vorig jaar, toen ik daar ook reed voor m'n Tour de France Randonneur. Spijtig van het mistige weer want het uitzicht is er anders prachtig. De Route des Crêtes loopt lichtjes op en neer en het zijn enkel de laatste 2 km voor de top van de Grand Ballon waar het weer wat steiler gaat...

Het was 11u45 wanneer ik op de eerste bevoorrading op de Grand Ballon toekwam, dus nog goed op schema voor m'n gouden brevet. Het was redelijk fris daarboven en wou niet te lang blijven stilstaan, maar plots kwam daar een bekende bovengereden: Patrick "Dendijk" (die had ik in één of andere afdaling voorbij gestoken zonder dat ik hem opmerkte). Ik kwam er ook nog een andere WT-er tegen (Neve) die ons verwittigde dat het zwaarste nog moest komen (ik had geen flauw benul wat de Belles Filles zou brengen...)! Toen ik samen met Dendijk de afdaling richting Col Amic ging aanvatten was de rest van m'n bende ook juist bovengekomen, een klein kwartiertje na mij.


Opmerkelijk ook: in de beklimmingen werd ik regelmatig voorbij gereden door de betere klimmers, maar in de afdalingen liet ik me volledig gaan en was het mijn beurt om anderen voorbij te zoeven...! Sommigen zien de afdaling als recuperatiemoment, maar ik wilde hier mijn beperkte klimcapaciteiten goed maken, dus van recupereren kwam niet veel in huis... (maximum snelheid was trouwens 77 km/u).

Tussen Thann en Masevaux was er ook nog de Col du Hundsrück die we mochten beklimmen en dan volgde een kleine 15 km lichtglooiende weg, op weg naar de voet van de Ballon d'Alsace. Tijdens die klim, ter hoogte van de Lac d'Alfeld stopte ik ook eventjes om een foto te nemen van het monument dat er werd gezet na de bouw van de stuwdam aldaar. Want dat is ook iets typisch voor mij: foto's nemen onderweg... Gewoon omdat het leuke herinneringen zijn om achteraf nog eens te bekijken!

In de afdaling van de Ballon d'Alsace en in het verlengde daarvan (richting Belfort) liet ik me nog eens goed gaan en reed bijna constant rond de 43km/u op de lange vlakke stukken. Maar eens we van de grote weg afmoesten (terug richting Champagney) en het weer heuvelachtiger werd, moest ik de rol lossen van een pelotonnetje dat me voorbij reed. Ik at nog 2 mini-rijsttaartjes en verblijdde me met de gedachte dat het nog "maar" een kleine 30 km rijden was.

Deze doorstond ik relatief goed en er nestelden zich zelfs enkele renners in m'n wiel. Ik reed nu terug vlot door, maar niemand die kwam overpakken... Nu goed, ik trek me daar eigenlijk weinig van aan, maar ze kunnen dan toch een bedankje zeggen wanneer ze genoeg geprofiteerd hebben en er vanonder muizen vind ik!

Een stukje route van deze morgen werd tussen Champagney en Plancher-les-Mines overgedaan en plots was die laatste, genadeloze, zware klim daar: La Planche des Belles Filles! Volgens de gegevens op climbbybike.com is de klim over 5,6 km gemiddeld 8,2 % steil, maar de bordjes die ik tegenkwam meldden steeds percentages tussen 10,4% en 11,3%... Het werd alleszins een zware dobber na 200 km fietsen! Met veel moeite (met een 39*28 als kleinste verzet) geraakte ik toch boven en klokte af op een tijd van 9u13, nog ruim binnen de 9u40 die ik me dus mocht permitteren... M'n effectieve rijtijd was 8u45. Tijdens m'n klim dacht ik ook Thomas en een andere WT-er tegengekomen te zijn tijdens hun afdaling.


Benny en Tom waren al een tijdje binnen en een dik half uur na mij kwam ook Bruno toe, later nog gevolgd door Mario, Frank en Filip (de kamerindeling die Frank voorzien had klopte dus in zekere zin wel...). Boven kwam ik nog enkele andere leden van WT.be tegen (o.a. Puit) waarmee een babbeltje werd geslagen. Enkelen van onze groep zagen het eigenlijk niet meer zitten om met de fiets naar de wagens te rijden, maar uiteindelijk vatten we toch samen de resterende (meestal dalende) kilometers aan.

Aangekomen in het hotel werd bij een frisse Leffe eerst nog wat nagepraat in de bar, waarna we ons gingen douchen en nadien uitgebreid van ons avondmaal genoten.

Vooraleer we de volgende ochtend de stad verlieten wou ik eerst nog eens de Leeuw van Belfort zien, een monumentaal beeld van 22 meter lang en 11 meter hoog, tussen 1872 en 1879 afgewerkt door Frédéric Bartholdi (die ook het Vrijheidsbeeld in New York maakte). Rond 8u45 verlieten we definitief de stad en volgden de kortste weg (over de Ballon d'Alsace) naar huis. In Luxemburg werd even halt gehouden voor een korte middagpauze en picknick, en iets na 14u30 was onze thuiskomst een feit.

Ondanks alles goed was meegevallen zagen enkelen onder ons een herhaling van dit avontuur niet meer zitten (alhoewel: zeg nooit nooit), maar er werd wel reeds halvelings gesproken over de Marmotte volgend jaar! We zien nog wel...!